Ατομική ευθύνη και αυτοπειθαρχία

Σχεδίαζα αυτές τις μέρες να διατυπώσω κάποιες απόψεις σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο κρίνονται οι κριτές στους εκάστοτε διαγωνισμούς οίνων, οι καταιγιστικές εξελίξεις των ημερών, όμως, με ωθούν να το αναβάλω. Το δίμηνο που έπεται είναι εξαιρετικά κρίσιμο όχι μόνο για τη μικρή μας χώρα, αλλά, καθώς όλα το βοούν, και για τη Γηραιά Ήπειρο, αλλά και για όλον σχεδόν τον υπόλοιπο πλανήτη, με εξαίρεση την Κίνα, που έχει καταφέρει όπως όλα δείχνουν να δαμάσει τον ιό. Επειδή οι στιγμές που βιώνουμε είναι όχι μόνο δύσκολες, αλλά και, πέραν κάθε φαντασίας, πραγματικά επικίνδυνες, απαιτείται από όλους η μέγιστη δυνατή υπευθυνότητα, η υψηλότερη δυνατή επίδειξη ατομικής και κοινωνικής ευθύνης, αλλά και ο ύψιστος βαθμός αυτοπειθαρχίας. Απαιτείται, ακόμη, επαναπροσδιορισμός των πάντων. Ποιοι είμαστε, πού στεκόμαστε, τι επιδιώκουμε; Ποιες είναι, τελικώς, οι σταθερές επάνω στις οποίες επιβάλλεται να βαδίσουμε, ποιο είναι το πρωτεύων και ποιο το επουσιώδες.

Υποβοηθούμενοι από αυτό που πάντα πιστεύαμε ότι μας έλειπε, τον χρόνο, τον ελεύθερο χρόνο, είναι επιτακτική η ανάγκη να θέσουμε αυτή τη στιγμή, κι όχι αύριο ή μεθαύριο, τις προτεραιότητές μας. Και τώρα, προτεραιότητά μας δεν μπορεί να είναι άλλη από τη δημόσια υγεία. Δεν μπορεί να είναι άλλη από την υγεία του κοινωνικού συνόλου, την υγεία των γύρω μας, των δικών μας ανθρώπων και των ανθρώπων του καθενός από εμάς. Δεν είναι η ώρα για τζάμπα μαγκιές και ανεύθυνες συμπεριφορές, δεν είναι η ώρα των εγωισμών και της απερισκεψίας, είναι η έσχατη ώρα να δράσουμε, η τελευταία σχισμάδα του χρόνου για να προλάβουμε τη με γεωμετρική πρόοδο εξάπλωση της λαίλαπας.

Αν το πράξουμε ΟΛΟΙ, μηδενός εξαιρουμένου, με την πάσα δυνατή αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία, τότε, σε δυο-τρεις μήνες από τώρα, ίσως καταφέρουμε να βγούμε, κουρασμένοι μεν, αρκετοί ίσως οικονομικά εξουθενωμένοι, αλλά ζωντανοί κι αισιόδοξοι να ξανακοιτάξουμε στα μάτια τη ζωή με ζέση, σοφότεροι, δυνατότεροι, ικανοποιημένοι ότι πράξαμε το σωστό και για μας και για όλους τους συνανθρώπους μας. Αν όχι, πολύ φοβάμαι ότι ίσως βιώσουμε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική συμφορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε τις επιλογές μας…