Πάμε Σκύρο

Η Σκύρος είναι το μεγαλύτερο νησί των Βόρειων Σποράδων, με συνολική έκταση 210 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Κατοικείται από τρεις περίπου χιλιάδες ψυχές. Το όνομά της το πήρε από τη Σκυρία λίθο, το περίφημο χρωματιστό μάρμαρο του νησιού, με το οποίο στόλιζαν τα σπίτια τους οι Ρωμαίοι. Το νησί διαθέτει αεροδρόμιο, οπότε η μετάβαση σε αυτό μπορεί να γίνει, εκτός από ατμοπλοϊκώς, και αεροπορικώς. Εμείς ξεκινήσαμε από Αθήνα, προς Εύβοια, φθάνοντας στην προσφάτως πληγείσα από μανιακές πυρκαγιές Κύμη, από όπου πήραμε το καράβι ονόματι Αχιλλέας για να κινήσουμε για το νησί. Η Κύμη Ευβοίας απέχει από την όμορφη Σκύρο μόλις τριάντα πέντε χιλιόμετρα, που σημαίνει ότι σε μία ώρα και σαράντα  λεπτά αποβιβάζεσαι στο νησί. Το εκπληκτικό είναι δε ότι το Αχιλλέας, το αξίας 12 εκατομμυρίων δολαρίων σύγχρονο αυτό πλοίο, μπορεί να μεταφέρει εκατοντάδες επιβάτες και πάνω από εκατόν οχήματα και φορτηγά. Το εξαιρετικό αυτό καράβι έχει ολοκληρωτικά αγοραστεί από τη Σκύρος Ναυτική Εταιρεία, μια εταιρεία λαϊκής βάσης του νησιού, που σημαίνει ότι ιδιοκτήτες και μέτοχοι είναι όλοι οι Σκυριανοί, με κύριο μέτοχο τον Δήμο Σκύρου. Πραγματικός άθλος, αν αναλογιστεί κανείς ότι μιλάμε για τρεις χιλιάδες ανθρώπους, άρα λιγότερες από χίλιες οικογένειες. Το κόστος για τη μετάβαση από την Κύμη στη Σκύρο με το Αχιλλέας είναι πολύ λογικό, τόσο για τους επιβάτες όσο και για τα οχήματα, το ίδιο λογικές είναι και οι τιμές στις καντίνες επάνω στο καράβι.

Το νησί είναι κατά βάση ορεινό, καθώς το μισό τμήμα του καλύπτεται από ένα συναρπαστικό, ζωηρό δάσος, ενώ το υπόλοιπο μισό είναι ξερό. Οι παραλίες αμέτρητες σε αριθμό, απερίγραπτες σε κάλλος. Σε κάθε καμπή του δρόμου ξεπροβάλλει και μία ακτή, ένας ορμίσκος, μια σταλιά Αιγαίου να την πιεις στο ποτήρι. Τώρα που είπα ποτήρι, λίγο έξω από το χωριό Ασπούς βρίσκεται το οινοποιείο του Σταμάτη Νικολάου, μία μικρή, καλαίσθητη και φιλόξενη οινοποιητική μονάδα, στην οποία παράγονται κάθε χρόνο περί τις 30 χιλιάδες φιάλες κρασιού, λευκού, κόκκινου και ροζέ. Ο Σταμάτης είναι ολίγον μάγκας κι ολίγον σπίρτο κι ολίγον έως πολύ δραστήριος κι έχει φυτέψει έναν αμπελώνα εκεί στα 550 τόσα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Για την ώρα ασχολείται με διεθνείς ποικιλίες, αύριο-μεθαύριο, όταν θα βγει μια άκρη με τις τοπικές ποικιλίες της νήσου, θα πιάσει τις αυτόχθονες και θα κάνει παιγνίδι. Του κατέβηκα απροειδοποίητα, παρά ταύτα, δεν είπε όχι, ήταν πρόσχαρος και ευγενής και καταδεχτικός και κατατοπιστικός, μας άνοιξε μία φιάλη κόκκινο, καμωμένο κατά 60% από Merlot και κατά το υπόλοιπο από Cabernet Sauvignon. Μου έκανε εντύπωση το φρούτο του κρασιού, η μαλακότητα των τανινών, παρότι ήταν νέο, του 2016, αλλά και η ισορροπημένη οξύτητά του. Το ονομάζει Λαλάρι, που στην τοπική λαλιά σημαίνει «βότσαλο» ή «άνθρωπος μεθυσμένος». Είναι ωραίο το Λαλάρι. Και τίμιο, καθώς τιμάται στα 8 περίπου ευρώ στο ράφι της κάβας. Αν βρεθείτε στη Σκύρο, περάστε από το Κτήμα Νικολάου να δοκιμάσετε στην προσκλητική αυλή του ένα κρασάκι μαζί με κάποια από τα εξαιρετικά ντόπια τυριά, από τα καλύτερα που μπορεί να βρει κανείς σε ολόκληρο το Αιγαίο.

Η Σκύρος είναι γκουρμεδιάρικο νησί, καθώς συνωστίζεται από άγριους αστακούς, στείρες και ροφούς, συναγρίδες, σαργούς, σκαθάρια, φαγκριά, πετρομπάρμπουνα κι άλλα, πλούσια ελέη της θάλασσας. Κορυφαίος στο ψάρι είναι ο Ασημενός, ναι ο τόνος στη λήγουσα, ο οποίος ξέρει να πιάσει τα αλανιάρικα σκυριανά ψαράκια, μια και είναι ψαράς ο ίδιος, αλλά και να τα ψήσει όπως πρέπει. Η αστακομακαρονάδα του δε είναι εμπειρία. Η Σταματία στον Πεύκο είναι, επίσης, πρώτης τάξεως μαγείρισσα, καθαρή, αυθεντική, ωραία. Πολύ καλή στα μαγειρευτά, εξίσου καλή και στα ψάρια. Μπρος στο κύμα, γεύεσαι το φαγητό και δοξάζεις τον Πλάστη που έπλασε ετούτη την οικουμένη όλη.

Στον δρόμο από το λιμάνι του νησιού, τη Λιναριά, προς τη Χώρα, στα αριστερά, στέκει σε μια καμπή το εργαστήριο του ξυλογλύπτη Λευτέρη Αυγοκλούρη, του τελευταίου ίσως συνεχιστή μιας ένδοξης παράδοσης του σκυριανού επίπλου. Τα καρεκλάκια του σου μιλάνε με την πρώτη ματιά, ασκούν επάνω σου μια αλλόκοτη γοητεία, καθώς η παράδοση συναντιέται με την εξέλιξη και την τελείωση του σήμερα. Σκαλισμένα στο χέρι, μοιάζουν, παρά ταύτα, αχειροποίητα, πονήματα ενός ανθρώπου που πιάνουν τα χέρια του και λαλεί η καρδιά του. Δεν μπορούσα να αφήσω πίσω μου τη Σκύρο χωρίς ένα τέτοιο καρεκλάκι στο πορτμπαγκάζ μου. Φορτωμένος το καρεκλάκι του Λευτέρη και της συζύγου του Εμμανουέλας,  τα κρασιά του Σταμάτη κι ένα κάρο αλησμόνητες θαλασσινές και γαστρονομικές εμπειρίες, άφησα πίσω μου τη Σκύρο, ένα νησί που αντιστέκεται ακόμη στη σαρωτική επέλαση του αδηφάγου τουρισμού και της ανηλεούς ανάπτυξης. Φοβάμαι, όχι για πολύ…