Γιατί δεν προτιμώ Νέο Κόσμο

Τόσα χρόνια αναμεμειγμένος με τον χώρο της οινικής επικοινωνίας έχω συνειδητοποιήσει πια ότι, πράγματι, δεν προτιμώ τα κρασιά του Νέου Κόσμου. Αν και ίσως περισσεύει να αναφέρω ποια είναι τα κρασιά του Νέου Κόσμου, θα σημειώσω εν τάχει ότι Νέος Κόσμος καλούνται οι πιο πρόσφατες στον χώρο της οινοπαραγωγής χώρες, κυριότερες των οποίων είναι οι Αυστραλία, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Χιλή, Αργεντινή, Νέα Ζηλανδία και Νότιος Αφρική. Τα κρασιά αυτών των οινοπαραγωγών χωρών, λοιπόν, ουδέποτε κατάφεραν να με εντυπωσιάσουν, πόσω μάλλον να με κερδίσουν και να με καταστήσουν φίλο κι υποστηρικτή τους. Κι επειδή οι αφορισμοί δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν, ας μην παρεξηγηθούν τα γραφόμενά μου, καθώς δεν επιχειρώ σήμερα να δηλώσω ότι τα κρασιά του Νέου Κόσμου στο σύνολό τους δεν είναι άξια δοκιμής ή ικανά να προσφέρουν απόλαυση. Κάθε άλλο! Υπάρχουν τίμια κρασιά του Νέου Κόσμου, με αξιοπρόσεκτη σχέση ποιότητας-τιμής, υπάρχουν επίσης και οι οινικοί αστέρες αυτών των χωρών, για χάρη των οποίων πολλοί οινόφιλοι είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν πολλά χρήματα προκειμένου να τους αποκτήσουν.

Ο γράφων, όμως, αυτό το μυστήριο και δύστροπο πλάσμα, δεν γοητεύεται εύκολα από την αφεντιά τους. Κι ως ήταν απολύτως πιστεύω φυσικό, κάθισα και προβληματίστηκα γιατί να μου συμβαίνει αυτό, γιατί να μην μπορώ να εκτιμήσω, φερ’ ειπείν, το Grange, όπως εκτιμώ ένα καλό château του Μπορντό ή μια επιλεγμένη Βουργουνδία ή ένα πολυσχιδές Côte-Rôtie ή Hermitage από τον Ροδανό ή ένα καλό Barolo ή μία ξεχωριστή Rioja;

Στοχαζόμενος όλα αυτά, κατέληξα στους λόγους που με απομακρύνουν από τους οίνους του Νέου Κόσμου, χωρίς, επαναλαμβάνω, να θέλω να είμαι απόλυτος. Και οι λόγοι αυτοί είναι μάλλον δύο.

Λόγος πρώτος: κατά την άποψή μου και απ’ ό,τι η προσωπική μου γευσιγνωστική εμπειρία έχει δείξει, τα κρασιά του Νέου Κόσμου, και κυρίως τα κόκκινα, δεν εξελίσσονται στο ποτήρι. Τουλάχιστον δεν εξελίσσονται όσο τα κορυφαία κόκκινα του Παλαιού Κόσμου, των περιοχών που ήδη έχω αναφέρει (βλέπε Μπορντό, Βουργουνδία, Ροδανός, Πιεμόντε, Βένετο, Τοσκάνη, Rioja, Ribera del Duero κτλ.). Τα κόκκινα του Νέου Κόσμου, ακόμη και τα πλέον διάσημα και ακριβά από αυτά, δεν ακολουθούν αυτή την αλληλουχία αρωματικών και γευστικών διαβαθμίσεων που ακολουθεί η συντριπτική πλειοψηφία των οίνων της Γηραιάς Ηπείρου, καθώς από την ώρα που θα σερβιριστούν στο ποτήρι μέχρι τη στιγμή που θα καταναλωθεί ολόκληρο το μπουκάλι, οι αρωματικές και γευστικές αποχρώσεις παραμένουν είτε σχεδόν αμετάλλακτες είτε ελαφρώς διαφοροποιημένες. Αντιθέτως, τα προερχόμενα από τον ευρωπαϊκό αμπελώνα κόκκινα, ιδιαίτερα αυτά των αμπελουργικών περιοχών που προανέφερα, είναι σε θέση να προσφέρουν μία σαφώς ευρύτερη και ασυγκρίτως ανώτερη ποιοτικώς γκάμα αρωματικών και γευστικών συγκινήσεων, που από μόνο του το γεγονός αυτό τα καθιστά ανεπανάληπτα. Με λίγα, λοιπόν, λόγια, θα ήθελα καταληκτικά να πω ότι ο ένας από τους δύο κύριους λόγους, που δεν προτιμώ τα κόκκινα του Νέου Κόσμου, είναι το γεγονός ότι αυτά δεν ανοίγουν και δεν εξελίσσονται στο ποτήρι, με αποτέλεσμα το εύρος των συγκινήσεων που προκαλούν να είναι σαφώς μειωμένο σε σχέση με τα ομόχρωμά τους από τον ευρωπαϊκό αμπελώνα.

Λόγος δεύτερος: τα κόκκινα του Νέου Κόσμου παλαιώνουν μεν, δεν καθίστανται πολύπλοκα και κομψά δε. Υπάρχουν, όντως, ερυθρά που παράγονται στις χώρες του Νέου Κόσμου, τα οποία μπορούν να παλαιώσουν στη φιάλη για πάρα πολλά χρόνια. Χωρίς να κουραστούν, χωρίς να λυγίσουν από τον χρόνο, χωρίς να χάσουν από τη ρώμη, το σθένος και τη συμπύκνωσή τους. Αλλά και χωρίς να κερδίσουν σε πολυπλοκότητα και φινέτσα, όπως αντίθετα συμβαίνει με όλα τα μεγάλα κόκκινα της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας κυρίως. Δηλαδή, αυτό που θέλω ακριβώς να πω, είναι πως ένα διάσημο και ακριβό κόκκινο από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ δεν θα φθάσει ποτέ σε πολυπλοκότητα, σε φινέτσα, σε βάθος, σε αυθεντικότητα, σε συγκίνηση ένα παλαιωμένο Barolo από τα καλύτερα σπίτια του Πιεμόντε. Όχι απλώς δεν θα το φθάσει ποτέ, αλλά ούτε καν θα το πλησιάσει, γιατί στην περίπτωση του Barolo υπάρχει μια άλλη κουλτούρα, όχι αμερικάνικη αλλά ιταλική. Αυτή είναι η διαφορά κι αυτό, φρονώ, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει, τουλάχιστον στο προβλεπτό μέλλον.