Κρασιά σε έκθεση

Προ ολίγων εβδομάδων, διοργανώθηκε στην Αθήνα η μεγαλύτερη έκθεση ελληνικών κρασιών, γνωστή στο οινόφιλο κοινό ως Οινόραμα. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν στη δημοσιότητα οι διοργανωτές, την εφετινή έκθεση επισκέφθηκαν γύρω στις 10 χιλιάδες οινόφιλοι. Συμμετείχαν δε 350 οινοποιεία από όλη την ελλαδική επικράτεια, αλλά και από το εξωτερικό. Στη διάθεση των επισκεπτών υπήρχαν για δοκιμή 2000 ετικέτες, κυρίως ελλαδικών κρασιών, αλλά και αρκετών ξένων. Προ ημερών, διοργανώθηκε άλλη μία, παγκόσμιας εμβέλειας έκθεση οίνων, η Prowein, που έλαβε χώρα στο Ντούσεντολφ της Γερμανίας. Η  Prowein θεωρείται από πολλούς η κορυφαία οινική διοργάνωση του πλανήτη, η οποία έχει καταφέρει να ξεπεράσει σε επαγγελματισμό, οργάνωση, ποιότητα και αριθμό εκθετών τόσο τη γαλλική Vinexpo όσο και την ιταλική Vinitaly. Η αλήθεια είναι ότι το Σαββατοκύριακο που διοργανωνόταν το Οινόραμα έτυχε να βρεθώ στην Αθήνα, για πέραν του κρασιού λόγους. Παρά ταύτα, κάποια στιγμή, κι ενώ ήμουν κοντά στο Ζάππειο Μέγαρο, όπου η έκθεση έτρεχε, δεν βρήκα το κουράγιο και το σωματικό και ψυχικό σθένος να την επισκεφθώ. Γιατί, το να επισκεφθεί κανείς μία έκθεση κρασιών του μεγέθους του Οινοράματος, που μπορεί να μην είναι Prowein με τους 6870 εκθέτες από 64 χώρες και τις 60 χιλιάδες επισκέπτες, εξακολουθεί όμως να έχει ένα υπολογίσιμο για τα εθνικά μεγέθη εκτόπισμα, απαιτεί σωματικό κάματο και πνευματική κόπωση. Απαιτεί διάθεση να περάσεις, αν όχι από τα 350 τόσα οινοποιεία, πράγμα ανθρωπίνως αδύνατο, από κάμποσα από αυτά. Και να σταθείς με τις ώρες και να δοκιμάσεις εν μέσω του πλήθους εκατοντάδες κρασιά. Και να νιώσεις τα ούλα σου να μουδιάζουν από τις τανίνες των κόκκινων και τη γλώσσα και τον ουρανίσκο σου να σείονται από τα οξέα των λευκών και να αισθανθείς και στο τέλος τα σάκχαρα των επιδόρπιων οίνων να εισχωρούν στα μεσοδόντιά σου και να τα ροκανίζουν εργολαβικά. Και, φεύγοντας, η ανάσα σου να ζέχνει σαν παλιό βαρέλι και να γυρνάς στους δρόμους και να σε περνούν για αλκοολικό! Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την πρώτη επίσκεψή μου σε έκθεση κρασιού κι έπειτα από διαδοχικές επισκέψεις που κράτησαν μία και πλέον δεκαπενταετία, αυτό το πράμα μου φαίνεται πια βουνό. Δοκιμασία ολάκερη, κούραση που δεν την επιθυμώ. Ίσως, θα πουν κάποιοι, έχει σβήσει αυτή η πρώτη οινική σπίθα, αυτό το ασίγαστο πάθος να τα δω και να τα γευτώ όλα. Και να μιλήσω με τους παραγωγούς και να μάθω το ένα και τ’ άλλο και να ρωτήσω γιατί αυτό έτσι και γιατί το άλλο αλλιώς κτλ.

Το ’χω όμως σκεφθεί και δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο. Απλώς, εκείνος ο ακατέργαστος πρώτος έρως για τα μάτια του οίνου κι εκείνο το σαράκι να τα ρουφήξω όλα και να μάθω ό,τι οι δυνάμεις μου μού επιτρέπουν, έχει πια δώσει τη θέση του σε μια μεστωμένη αγάπη, έχει πια μετατραπεί σε μια καθημερινή, βιωματική σχέση με το κρασί και τον εν γένει πολιτισμό του. Το πέρας του χρόνου μού έχει διδάξει πως η όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση ενός συγκεκριμένου κρασιού προϋποθέτει άνεση. Η δοκιμή ενός οίνου, που πρόκειται με οποιονδήποτε τρόπο να αξιολογήσει κανείς, απαιτεί ηρεμία, σταθερό περιβάλλον, ίδιο κι απαράλλαχτο ποτήρι, φωτισμό, θερμοκρασία κτλ. Αλλά, πάνω απ’ όλα, απαιτείται να δοθεί χρόνος στο κρασί για να εκδηλώσει αμείωτο τον αρωματικό και γευστικό του πλούτο.

Ίσως διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ο φίλτατος Ντίνος Στεργίδης, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Vinetum που διοργανώνει το Οινόραμα, να διερωτηθεί τι είναι όλα αυτά που λέω στον κόσμο για τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη έκθεση ελληνικών κρασιών και αποσταγμάτων στον πλανήτη. Μήπως τη θεωρώ περιττή, μπας και παροτρύνω το κοινό να μην την επισκέπτεται, καθώς οι εκθέτες και τα κρασιά είναι τόσα πολλά που θα χαθεί ο λογαριασμός;

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Οι ημέρες και οι ώρες που πέρασα σε πολλές από τις διοργανώσεις του Οινοράματος, και άλλων βεβαίως οινικών εκθέσεων, θα μείνουν για πάντα εγχάρακτες στη μνήμη μου, γιατί υπήρξαν από τις σημαντικότερες οινικές μου δράσεις. Γιατί το Οινόραμα στάθηκε, εν προκειμένω, η αφετηρία γνωριμίας με πάμπολλους οινοποιούς της Μητροπόλεως, με αρκετούς από τους οποίους διατηρώ μέχρι σήμερα φιλικές σχέσεις. Το Οινόραμα ήταν αυτό που μου άνοιξε διάπλατα την πόρτα για να εισέλθω στον τόσο όμορφο, τόσο αγαθό, τόσο λυρικό κόσμο του ελλαδικού κρασιού και να αρχίσω αυτή τη μαγική περιπλάνηση, που εξελίχθηκε σε περιπέτεια και κατέληξε σε στάση ζωής, βίωμα και ήρεμη ανάγκη. Αναπολώ ακόμη εκείνες τις ώρες, που κοντά στο σούρουπο έβγαινα εξουθενωμένος από το στασίδι και τις αλλεπάλληλες γευστικές δοκιμές, για να περάσω από το ξενοδοχείο να κάνω ένα λυτρωτικό μπανάκι και να οδεύσω σε κάποιο από τα ων ουκ εστίν αριθμός εστιατόρια της Αθήνας. Να χαλαρώσω ολίγον, να ταξινομήσω τις σκέψεις μου σχετικά με τα όσα είχα από πρωίας μέχρι εσπέρας δοκιμάσει και να καταλήξω στα όποια συμπεράσματά μου. Το Οινόραμα γέννησε ένα μεγάλο όραμα στην ψυχή μου, που κατέστη κέντρο του βίου μου και ακρογωνιαίος λίθος του όποιου πολιτισμού μου. Και, γι’ αυτό, όσων από εσάς ακόμη, φίλοι αναγνώστες, κρατάνε τα κότσια σας, καλό είναι να το επισκεφθείτε στην επόμενη διοργάνωση. Ίσως και να με βρείτε εκεί…