Τα κρασιά της πίστας

Είναι Παρασκευή, 5 Ιανουαρίου του 2018, μία ημέρα πριν από τα Φώτα. Η πτήση της Αεροπορίας Αιγαίου από Αθήνα προσγειώνεται στη Λάρνακα στην ώρα της, ως είναι ο κανόνας, και το αεροσκάφος, χωρίς χρονοτριβές, προσεγγίζει τη γέφυρα αποβίβασης, οπότε οι 180, πάνω-κάτω, επιβάτες αποβιβάζονται και οδεύουν ολοταχώς για τον Έλεγχο Διαβατηρίων. Την ίδια ώρα (20:10) καταφθάνει άλλη μία πτήση, οπότε ο αριθμός των επιβατών στα σημεία ελέγχου διαβατηρίων διπλασιάζεται. Τρεις-τέσσερις αστυνομικοί είναι επιφορτισμένοι με το σοβαρό καθήκον να ελέγχουν την είσοδο των επισκεπτών στη χώρα. Δεν δείχνουν να βιάζονται και, μάλλον βαριεστημένοι και καθόλου κοινωνικοί και ευδιάθετοι, βλέπουν ατάραχοι τις ουρές να σχηματίζονται ώς το τέρμα της αίθουσας. Ένας κύριος από κάποια αραβική χώρα πλησιάζει έναν νεαρό αστυνομικό στον Έλεγχο Διαβατηρίων και τον ρωτάει προς τα πού θα επιβιβαστεί για την Ντόχα. Ο αστυνομικός του μιλάει βιαστικά και κοφτά σε μέτρια αγγλικά, ο ταξιδιώτης δεν καταλαβαίνει, οπότε αρχίζουν να πέφτουν, εν είδει κοροϊδίας, βαριά κυπριακά όπως: «τζιαμέ ρε άδρωπέ μου», «εεε, ποδά ρεεε…», «ρε πελλέ, έλυσές μου τα νεύρα μου» και άλλα τινά. Όλα αυτά ενώπιων διακοσίων περίπου ανθρώπων, στην κατάμεστη αίθουσα του ελέγχου διαβατηρίων! Ένιωσα και πάλι ντροπιασμένος με τη συμπεριφορά των συμπολιτών μου, βίωσα για πολλοστή φορά μια αγανάκτηση που δεν λέγεται. Επαναλαμβάνω την ημερομηνία και ώρα, για όποιον υπεύθυνο επιθυμεί να το ερευνήσει, που πολύ το αμφιβάλλω, καθώς, δυστυχώς, ζούμε στη χώρα της απόλυτης ανευθυνότητας. Παρασκευή βράδυ, 5 Ιανουαρίου 2018, ώρα 20:20 με 20:30 περίπου. Δεν είμαι κακός, ούτε πιστεύω στη λύση της απόλυσης, αλλά, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο εν λόγω αστυνομικός θα έπρεπε να έχει απολυθεί αμέσως από την Υπηρεσία. Σε 5 λεπτά μέσα! Δεν ωφελεί να επεκταθώ περαιτέρω και να ομιλήσω για το ύφος του αξιωματικού υπηρεσίας και για το τι μου είπε όταν, ευγενικώς πιστεύω, του επεσήμανα το πρόβλημα της καθυστέρησης, το οποίο, όπως ο ίδιος μου ομολόγησε, είναι καθημερινό, και γι’ αυτό, αν θέλω κάτι, να πάω στον Αρχηγό Αστυνομίας ή τον Υπουργό!

Εδώ είναι μία στήλη για τον οίνο, άλλωστε. Αλλά, μπορούμε πιστεύω να πούμε πολλά για το πολιτιστικό αγαθό που καλείται οίνος χωρίς να πούμε λέξη γι’ αυτόν, όπως μία στάση του σώματος ή ένας μορφασμός μπορούν να μαρτυρήσουν τα πάντα έστω κι αν οι εκφερόμενες λέξεις είναι τελείως διαφορετικές.

Λίγες ημέρες νωρίτερα από το σοκ του Αερολιμένα Λάρνακας, στις 30 Δεκεμβρίου 2017 και, μετά από τις επίμονες προσπάθειες της εκλεκτής μου συζύγου, πείθομαι να παραστώ σε μία σκηνή ποιοτικής μουσικής, όχι μπουζούκια και τέτοια που αρχίζουν στις 2 μετά τα μεσάνυχτα αλλά μία μουσική παράσταση που θα ξεκινούσε στις 10:30. Πάω, λοιπόν, κάθομαι στη γωνιά του πρόχειρου μπαρ και περιμένω. Τελικά, η παράσταση αρχίζει στις 11:30 περίπου, μία μόνο ώρα καθυστερημένη. Με το εισιτήριο εισόδου ο πελάτης μπορεί να παραγγείλει ένα πρώτο ποτό, μία μπίρα ή ένα ποτήρι κρασί, λόγου χάρη. Ρωτάω, έτσι, τον νεαρό πίσω από το μπαρ τι μπίρες υπάρχουν. Σκέφτηκα, πού να πιω κρασί σε τούτο το μπουντρούμι, μέσα στην καπνιά και τη φασαρία, ας παραγγείλω μία μπίρα. Μου αναφέρει, λοιπόν, ο νεαρός δυο-τρεις μπιρίτσες και μένω απορημένος. Πρώτη μου φορά τις άκουγα. Και να πεις είμαι κανείς που δεν πίνει μπίρα, έχει έλεος. Τέλος πάντων, λέω να δοκιμάσω την τύχη μου με το κρασί. Ρωτάω πάλι τι κρασάκι κόκκινο υπάρχει, οπότε μου πετάνε ένα όνομα. Ούτε το συγκράτησα ούτε που το ξανάκουσα. Λέω, κάτι άλλο; Αυτό μόνο κύριε, μου απαντάει ο σερβιτόρος. Και κάθομαι και συλλογίζομαι. Τόσα κρασιά έχει η Ελλάδα, βρε παιδάκι μου, χάθηκε ο κόσμος να διαλέξουν ένα-δυο φθηνά, καθημερινά, τίποτα το σπουδαίο, να τα προσφέρουν στον κόσμο που πληρώνει ένα ουχί ευκαταφρόνητο τίμημα για να παρακολουθήσει μία μουσική παράσταση; Και με αυτή τους την επιλογή να ωθήσουν τον άλλο να ενδιαφερθεί να πιει και δεύτερο και τρίτο ποτηράκι;

Καθώς τα συλλογιζόμουνα όλα αυτά, συνειδητοποίησα πως υπάρχει μία κατηγορία κρασιών, που δεν γνώριζα την ύπαρξή της. Τα κρασιά της πίστας! Και, συνεχίζοντας τον συλλογισμό μου, αναρωτήθηκα ποιος τα πίνει αυτά τα κρασιά. Ποιοι γουστάρουν να πίνουν αυτά τα κρασιά της πίστας και να διασκεδάζουν «απολαμβάνοντάς» τα. Η απάντηση ήρθε λίγες μέρες μετά, όταν επέστρεψα στην Κύπρο, που όμοιά της όντως δεν έχει, κι όταν πάτησα συγκλονιζόμενος από βαρύτατο πολιτισμικό σοκ το πόδι μου στον Διεθνή Αερολιμένα Λάρνακας Γλαύκος Κληρίδης. Τα κρασιά της πίστας, λοιπόν, τα πίνουν και γουστάρουν όλοι αυτοί που καταδέχονται να απευθυνθούν σε έναν τουρίστα, είτε αυτός είναι Γάλλος είτε Αμερικανός είτε Άραβας, με τον τρόπο και το ύφος που παραπάνω ανέφερα. Και όλοι αυτοί οι ιθαγενείς, οι υποβαλλόμενοι στην καθημερινή ταλαιπωρία, που έμαθαν ως υπάκουα υποζύγια να μη διαμαρτύρονται, γιατί, ως γνωστόν, υπεράνω όλων κείται το: «κρύψε, κουμπάρε, να περάσουμε».

14/01/2018