Τι ευτυχία να είσαι πρωτευουσιάνος!

«Για μια Λευκωσία που θα μας ενθουσιάζει». Αυτό δεν ήταν το σλόγκαν του νυν Δημάρχου Λευκωσίας στον πρώτο του προεκλογικό αγώνα το 2011; Αν ενθυμούμαι καλώς, αυτό ήταν. Τον θυμάμαι τον Δήμαρχό μας σε μία τηλεμαχία σε κάποιο από τα θαυμάσια κανάλια μας να αντιτείνει στην Ελένη Μαύρου του ΑΚΕΛ, η οποία επιχειρούσε να πείσει τους σοφούς ψηφοφόρους της νήσου ότι παρήγαγε έργο, ότι το μόνο που κατάφερε να ολοκληρώσει ήταν ένα υπόστεγο, έτσι το αποκάλεσε, στην πλατεία Σολωμού. Ο ίδιος διαβεβαίωνε τότε τον ευπειθή λαό της νήσου ότι θα κάνει το άλφα και θα ράνει το βήτα κτλ., κτλ., κτλ…

Πέρασε ο καιρός, παρήλθε η πρώτη πενταετία και, ουχί ενθουσιασμένοι, προσήλθαμε και πάλι στις κάλπες και ξαναψηφίσαμε τον κύριο που θέλει να μας ενθουσιάσει. Όπου να ’ναι μπαίνει αγέρωχο το 2018, συμπληρώνεται μία ολόκληρη επταετία αναμονής για εμάς τους πρωτευουσιάνους και αναμένουμε ακόμη να ενθουσιαστούμε. Το εμβληματικότερο έργο της πρωτεύουσας, η Πλατεία Ελευθερίας, έχει καταντήσει το ανέκδοτο του αιώνα, η πόλη είναι κομμένη χρόνια και χρόνια στα δύο. Η άλλοτε σφύζουσα από ζωή και εμπορική κίνηση Μακαρίου, και οι πέριξ αυτής οδοί, έχει αφήσει την τελευταία της πνοή προ πολλού, θυμίζοντας κρανίου τόπο. Τα λιγοστά πάρκα και οι γειτονιές αποπνέουν σκέτη-νέτη εγκατάλειψη, οι πρόσκαιρα αποθεωμένες Λήδρας και Ονασαγόρου ετοιμάζονται για κόλλυβα, καθώς η κακώς νοούμενη ανάπτυξη συντελέστηκε άνευ οιουδήποτε σχεδιασμού και χωρίς την εγκαθίδρυση των απαιτούμενων υποδομών, όλα έγιναν πρόχειρα, στη βάση ενός εισπρακτικού ιδεώδους.

Δυστυχώς, όχι μόνο δεν μας ενθουσιάζει η πόλις αλλά μας πνίγει, κάθε μέρα που περνάει μας θυμίζει πόσο πληκτική και μονότονη είναι η ζωή εντός της. Ζητάς ένα καλό εστιατόριο να πας να περάσεις όμορφα την ώρα σου, να αφεθείς στον επαγγελματισμό του ιδιοκτήτη, να ταξιδέψεις λίγο μέσα από τις γεύσεις του μάγειρα, να ανοίξεις κι ένα καλό κρασάκι και να χαρείς λίγες στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Το ακολουθούμενο επιχειρηματικό μοντέλο όμως άλλες παραμέτρους λαμβάνει υπόψη. Είναι αυτά τα, πώς τα λένε, mark ups, logistics κτλ., με αυτά πορεύονται τα ων ουκ εστίν αριθμός εστιατόρια και μπαρ κρασιού της πρωτεύουσας, και όχι μόνο. Πέρασα τις προάλλες από ένα εστιατόριο της Λευκωσίας που δεν μας ενθουσιάζει και μιλώντας με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος έχει ήδη άλλα δύο μαγαζιά, άκουσα κατάπληκτος την πρόθεσή του να επεκταθεί, να ανοίξει κι άλλα εστιατόρια, να δυναμώσει, όπως έλεγε, να μην μπορούν να τον ταρακουνήσουν οι μεγάλες πολυεθνικές. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε, μου έλεγε, πρέπει συνεχώς να επεκτεινόμαστε, να ανοίγουμε μαγαζιά, να κάνουμε κόκκαλο. Κόκκαλο έμεινα, έστεκα και τον κοίταζα ενεός. Πώς αντιλαμβανόμαστε την εστίαση, αλήθεια, εμείς οι πρωτευουσιάνοι. Σαν μια επιχείρηση που πρέπει να επεκταθεί, να εξαπλωθεί, να πολλαπλασιάσει τα σημεία της. Ένα εστιατόριο ποιότητας, όμως, δεν μπορεί ποτέ να έχει ως επιδίωξή του να επεκταθεί, αλλά να βελτιωθεί. Εκτός κι αν είναι φαστφουντάδικο, οπότε κάθε βλέψη για εξάπλωση είναι απολύτως θεμιτή. Όταν όμως χρεώνεις 40 με 50 ευρώ το άτομο τουλάχιστον, τι νόημα έχει η επέκταση και το άνοιγμα κι άλλων μαγαζιών; Σε αυτό το τιμολογιακό επίπεδο μόνη οδός είναι η αέναη βελτίωση, είναι η αδιάλειπτη προσπάθεια να ανεβάσεις τον πήχη υψηλότερα, να τον πάρεις ένα έστω χιλιοστό πιο πάνω, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, απόλυτη και μοναδική έγνοια σου θα πρέπει να είναι η ευχαρίστηση του πελάτη.

Αυτή ακριβώς είναι η κουλτούρα που μας λείπει. Δεν αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας ευλαβικά, δεν αντιλαμβανόμαστε καν ποια είναι η αποστολή μας, δεν έχουμε συναίσθηση του μέτρου. Ανοίγουμε ένα κινέζικο και μετά μία πιτσαρία και σε λίγο καιρό ένα σουβλατζίδικο. Αντικρίζουμε τη δουλειά μας και τον ίδιο μας τον εαυτό όχι ως εστιάτορες, αλλά ως επιχειρηματίες που κάνουν πρότζεκτς. Και σε κάθε πρότζεκτ διορίζουμε κι από ένα μάνατζερ, για να μανατζάρει εκ μέρους μας το όραμά μας! Και πάμε κορδωτοί από πρότζεκτ σε πρότζεκτ και κάνουμε μάνατζμεντ. Και σε λίγο οραματιζόμαστε να ανοίξουμε κι ένα wine bar. Έτσι, ανέξοδα, κοτσάρουμε πλάι στο καφέ και το εστιατόριο κι ένα wine bar, της μόδας είναι τώρα, πιάνει τόπο. Ανάθεμα αν έχουμε οποιαδήποτε βιωματική σχέση με το κρασί και με την όλη ιεροτελεστία του. Αύριο μπορεί να είναι της μόδας το κατσικίσιο γάλα ή το γάλα καρύδας, φερ’ ειπείν, θα το ονομάσουμε milk bar ή milky bar κτλ.

Σε αυτήν την πόλη που δεν μας ενθουσιάζει έρχεται κάποιος ξένος από το εξωτερικό και ζητάει να επισκεφθεί ένα μαγαζί με κυπριακή κουζίνα. Εκεί σου παγώνει το αίμα. Πού να τον πας τον άνθρωπο; Πού να τον οδηγήσεις; Να γευτεί τι; Σε αυτήν την πόλη που δεν μας ενθουσιάζει, σε αυτήν τη θαυμαστή πρωτεύουσα, σε αυτόν τον τόπο που υποτίθεται αγαπάμε; Κι αφού δεν μας έχει ενθουσιάσει ο Δήμαρχος, από βδομάδας υπόσχεται να σας ενθουσιάσει ο γράφων, παρουσιάζοντάς σας μερικά εξαιρετικά κρασιά για το γιορτινό τραπέζι. Κρασιά που θα σας ενθουσιάσουν!

10/12/2017