Αρχική Σελίδα  |  Επικοινωνία  |  Αναζήτηση:
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024
Cyprus Wine Pages

Το δείπνο των ραγιάδων



Ο Μακρόν που, καθώς λένε οι γνωρίζοντες, πιστεύει στην Ευρώπη και τα όποια ιδανικά της απέμειναν εν ζωή, επισκέφθηκε προ ημερών την ωραία Ελλάδα. Οι δρόμοι στο κέντρο, και όχι μόνο, έκλεισαν, δύο χιλιάδες αστυνομικοί έπιασαν τα πιστόλια και βγήκαν στους δρόμους να προστατεύσουν τον Γάλλο ηγέτη, οι άλλοτε παρατημένες στη μοίρα τους οδοί της πρωτεύουσας εξωραΐστηκαν, γενικώς, η υστερία και οι επίμονες προετοιμασίες για την επίσκεψη του δεύτερου ισχυρότερου πολιτικού άνδρα της Ευρώπης υπήρξαν από τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών. Ο Μακρόν και η εκλεκτή σύζυγός του είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν στην Ακρόπολη και σε άλλα σημαντικά μνημεία της Αθήνας, είχαν τη δυνατότητα να επισκεφθούν το εκπληκτικό ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, γεύτηκαν ακόμη και τη χαρά των καθημερινών ανθρώπων να βολτάρουν, εκτός πρωτοκόλλου, στο Σύνταγμα και να βγάλουν αυτές τις, πώς τις λένε, σέλφι με τους ανυποψίαστους περαστικούς της πόλης των Αθηνών. Οι ομιλίες στην Πνύκα, οι φιλοφρονήσεις μεταξύ των δύο ηγετών και τα ευχολόγια έκλεισαν, ως ήταν προγραμματισμένο, με το επίσημο δείπνο, που ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Προκόπης Παυλόπουλος, παρέθεσε προς τιμήν του κ. Μακρόν.

 

Πάντοτε πίστευα, κι ας ακουστεί αυτό αστείο και τραβηγμένο, ότι ο τρόπος που δειπνεί κανείς είναι απολύτως ενδεικτικός της ενδότερης κουλτούρας και φιλοσοφίας του. Ο τρόπος που στήνει το τραπέζι του, ο τρόπος που μαγειρεύει, οι πρώτες ύλες και το κρασί που προτιμάει, όλα αυτά και μερικά ακόμη καταμαρτυρούν, κατά την προσωπική μου άποψη, τον τρόπο που κάποιος αντιλαμβάνεται την οικουμένη ολόκληρη, αλλά και τη θέση του εντός αυτής. Επειδή κάποιος φίλος μού είπε ότι στο δείπνο που παρατέθηκε προς τιμήν του κ. Μακρόν σερβιρίστηκε γαλλική κουζίνα, θέλησα να το ψάξω και να δω εάν στα αλήθεια είμαστε εμείς οι Έλληνες τόσο υποτελείς όσο δεν θα ήθελα ποτέ να πιστέψω. Μια από ’δω μια από ’κει, το βρήκα το μενού που σερβιρίστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο, όπως στη φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό σημείωμα θα διαπιστώσετε. Για πρώτο πιάτο ο σεφ είχε τη λαμπρή έμπνευση να σερβίρει φιλέτο γλώσσας meunière, δηλαδή, φιλέτο γλώσσας με σάλτσα βουτύρου. Για κυρίως προτιμήθηκαν φιλετάκια μόσχου γαρνιρισμένα με λαχανικά βουτύρου και σάλτσα τρούφας. Από τα δύο αυτά πιάτα φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο σεφ, ή όποιος άλλος του το επέβαλε, θέλησε να προσδώσει μία γαλλική αύρα στο μενού, καθώς και στα δύο πιάτα πρωταγωνιστεί το βούτυρο, που καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την ελληνική κουζίνα, παραδοσιακό συστατικό της οποίας είναι το ελαιόλαδο. Το βούτυρο, εκτός του ότι πλέον, με τη στροφή προς τη μεσογειακή διατροφή, είναι ντεμοντέ, αποτελεί επιλογή μόνο για τη βαριά παραδοσιακή γαλλική κουζίνα, ούτε καν για τη νέα γαλλική γαστρονομία. Η τρούφα δε που χρησιμοποιήθηκε για τη σάλτσα του μόσχου γνωρίζετε όλοι πως είναι κι αυτή ένα ξενόφερτο υλικό, ιταλικής κυρίως προέλευσης, που καμία σχέση δεν έχει με την ελληνική γη, έστω κι αν τα τελευταία έτη κάποιοι την καλλιεργούν σε εξαιρετικά μικρές ποσότητες και στην Ελλάδα. Ας έρθουμε τώρα και στην πρώτη ύλη των πιάτων, τη γλώσσα και τα φιλετάκια μόσχου. Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, υπάρχουν τα καλύτερα ψάρια του κόσμου. Φαγκριά Αλοννήσου, μπακαλιάροι Νάξου, αιγαιοπελαγίτικα μπαρμπούνια, αλανιάρες τσιπούρες, στείρες, ροφοί, άγριες γαρίδες Κύμης, μικρό γαριδάκι Σύμης, μερικά μόνο παραδείγματα. Η γλώσσα, που κατά πάσα πιθανότητα είναι εισαγόμενη, τι θέση έχει σε ένα τέτοιο μενού; Ο μόσχος, από την άλλη, με τα λαχανικά βουτύρου και τη σάλτσα τρούφας, πόσες πιθανότητες έχει να είναι ελληνικής εκτροφής; Το παγωτό λέει ήταν Saint Honoré, ειλικρινά, τι είναι αυτό το πράγμα, ποιος το ονόμασε έτσι; Και γιατί δεν σερβίρανε ένα παγωτό μαστίχας, λόγου χάρη, που είναι και μοναδικό στον πλανήτη και να πουν και δυο λόγια στον Μακρόν για τα μαστιχόδενδρα της Χίου και την ανάγκη προστασίας και ανάδειξής τους;

 

Για λευκό κρασί προτιμήσανε τη Μαλαγουζιά 2016 από το Κτήμα Τέχνη Οίνου στη Δράμα, μια καλή ομολογουμένως επιλογή, όχι όμως ιδανική, μια και με τη γλώσσα με σάλτσα βουτύρου ταιριάζει ένα λευκό με υψηλότερη οξύτητα από αυτή της Μαλαγουζιάς. Κορυφαία επιλογή θα ήταν μια Σαντορίνη δεξαμενής, η οποία με την οξύτητά της θα «έκοβε» τη λιπαρότητα του βουτύρου, δημιουργώντας το τέλειο πάντρεμα. Εκτός αυτού, η Σαντορίνη είναι ένα μοναδικό λευκό παγκόσμιας εμβέλειας και σπάνιας ιδιοσυγκρασίας, ωφέλιμο θα ήταν να τη συστήσουμε στους φίλους μας τους Γάλλους. Το Château Julia Merlot, που θα επιλέγηκε προφανώς και για το γαλλικό όνομά του, ειλικρινά τι θέση είχε σε ένα τέτοιο δείπνο, όταν υπάρχουν στη χώρα τόσα καλά Ξινόμαυρα παλαίωσης; Το Merlot τι ήταν; Μια προσπάθεια να γίνουμε αρεστοί στη γαλλική αντιπροσωπεία, μια κίνηση φιλοφρόνησης, μια αναγνώριση της καταξίωσης των γαλλικών κρασοστάφυλων, μια απόδειξη ότι ακολουθούμε ονοματολογικά και ποικιλιακά τον δρόμο που χάραξαν; Και ποιος είπε ότι το Merlot ταιριάζει με τα φιλετάκια μόσχου περισσότερο από ένα παλαιωμένο Ξινόμαυρο ή ένα ώριμο Άβατον του Γεροβασιλείου ή μια παλιά Ραψάνη ή ένα Μαυροτράγανο μιας καλής εσοδείας;

 

Όσο για τα κρασοπότηρα του Προεδρικού Μεγάρου τι να σχολιάσω; Τελείως ντεμοντέ, σχεδόν απρεπή, καταφανώς ακατάλληλα για το σερβίρισμα ακόμη και ενός καλού χύμα από τα Μεσόγεια.

 

Λυπάμαι που το διαπιστώνω και πάλι, αλλά η όλη εικόνα που το επίσημο αυτό δείπνο εξέπεμπε ήταν αποκαρδιωτική, ανάλογη ίσως του αναστήματος των ανθρώπων που ο ελληνικός λαός επέλεξε για ηγέτες του. Ήταν, ναι, το δείπνο αυτό μία ακόμη επαλήθευση ότι εξακολουθεί ο ραγιαδισμός να μας καταδέρνει, ότι συνεχίζουμε να είμαστε μιμητές όσων δεν μπορούμε να μιμηθούμε, ακόλουθοι παρά μπροστάρηδες, αδύναμοι να κατανοήσουμε ότι θα εδραιώσουμε τη θέση μας στο παγκόσμιο στερέωμα μόνο όταν έχουμε πρόταση ιδιαιτερότητας να κομίσουμε, μόνο όταν εκθέσουμε υπερήφανοι την ταυτότητά μας. Και ταυτότητά μας δεν είναι το προκλητικά αγραβάτωτο, ούτε το πρόχειρο και το τυχαίο, αλλά ο τόπος ετούτος ο ευγενής και τα γεννήματά του.


17/09/2017

Άρθρα: Διάφορα

»

Τελικά, τι γλώσσα μιλάμε;

17/03/2024

»

Ξέρουμε τι τρώμε;

22/12/2023

»

Το σύνορο ανάμεσα στην ποιότητα και το κέρδος

18/11/2023

»

Κρασί και Τέχνη στην ΑΣΚΤ

23/10/2023

»

Κλιματική αλλαγή και κρασί

05/10/2023

»

Σταματήστε να αγοράζετε!

24/09/2023

»

Πόσο δικαιολογημένες είναι οι αυξήσεις;

14/09/2023

»

Εντυπώσεις ενός ονειροπαρμένου

01/09/2023

»

Οι ζωόφιλοι, οι Τοσκανέζοι και μια θάλασσα αποκαΐδια

24/08/2023

»

Ίλιγγος

14/07/2023

»

Η αλήθεια στο κρασί

01/07/2023

»

Χρεώστε μας, χρεώστε μας, πολλά σκαμπίλια δώστε μας!

24/05/2023

»

Ανθρακικό, καταιγίδα στον ουρανίσκο

06/05/2023

»

Ο μύθος του ιδιώτη 2

16/04/2023

»

Ο μύθος του ιδιώτη

10/04/2023

»

Ούτε φρόνιμα ούτε φρόνημα

25/03/2023

»

Χαμηλός φωτισμός

25/02/2023

»

Το μεγάλο δούλεμα

05/02/2023

»

Η πιο τυχερή γενιά καταναλωτών

25/01/2023

»

Όταν η τιμολόγηση γίνεται ύβρις

29/12/2022

Οίνου Συμβουλευτική Πάνω  |  Πίσω  |  Εκτύπωση  |  Εξειδικευμένη Αναζήτηση  |  Επικοινωνία  |  Αρχική Σελίδα