Ωραία κρασιά για όσους δεν πίνουν

Είναι γεγονός ότι πολύ λίγα ελλαδικά κρασιά διαθέτουν στην Κύπρο ίδια ακριβώς τιμή πωλήσεως με την τιμή που βρίσκει κανείς στην Ελλάδα. Συνήθως, χωρίς να είμαι απόλυτος, τα ελλαδικής παραγωγής κρασιά στο νησί μας είναι από λίγο έως πολύ ακριβότερα σε σχέση με τις τιμές της Ελλάδας, για λόγους που προσωπικώς αδυνατώ να προσδιορίσω. Επειδή όμως σήμερα δεν επιθυμώ να ασχοληθώ περαιτέρω με την τιμολογιακή πολιτική των εν Κύπρω εισαγωγέων οίνου, θα λάβω ως κριτήριο στο σημερινό σημείωμα τις εν Ελλάδι τιμές, τις οποίες βρήκα στις γνωστές και μεγάλες κάβες της αθηναϊκής αγοράς. Εκεί, λοιπόν, στις κάβες της Αθήνας, στα πλείστα από τα καλής ποιότητας κρασιά της ελλαδικής οινικής σκηνής, οι τιμές είναι εντυπωσιακές. Εντυπωσιακές όχι για την εγκράτεια που επιδείχθηκε για τον προσδιορισμό τους, ούτε για την όποια αιτιολογική βάση στην οποία στηρίζονται. Είναι εντυπωσιακές για τον ακριβώς αντίθετο λόγο, για το ύψος, το δυσθεώρητο ύψος τους. Για να βρεις κρασί κάτω από τα δέκα ευρώ, θα πρέπει να σκανάρεις όλα τα ράφια του μαγαζιού, για να πίνεται δε με ευχαρίστηση θα πρέπει είτε να είσαι εξαιρετικός γνώστης της αγοράς είτε πολύ τυχερός. Και, συνάμα, θα πρέπει να διαθέτεις κότσια, σθένος να ζητήσεις αυτό το πολύ «φθηνό» κρασί, να μην ντραπείς δηλαδή να ψάξεις ή να ρωτήσεις για ένα κρασάκι των έξι ή των επτά ευρώ στο ράφι, όταν η συντριπτική πλειοψηφία των ελλαδικών οίνων κυμαίνεται από τα 15 ευρώ και πάνω. Συχνότατο φαινόμενο είναι οι τιμές που κυμαίνονται πέριξ των 20 ευρώ, καθόλου σπάνιο το καθεστώς των τιμών μεταξύ 20 και 25, και ουχί ακραίο το γεγονός ότι πολλά «καλά» κρασιά φλερτάρουν ή και ξεπερνούν τα 30 ευρώ. Ανάμεσα στις αράδες με τα εικοσάρια και τα τριαντάρια φιγουράρουν, βεβαίως, και αρκετές απογειωμένες φιάλες, όπως, για παράδειγμα, ο Λαβύρινθος του Σκούρα που ζητάει 90 πάνω-κάτω ευρώ, το Νόημα του Παλυβού που απαιτεί 80 ευρώ τη φιάλη, ο Μελάς που έχει φθάσει τα 60 ευρώ, κάποιος άλλος που είδα στο Mr Vertigo, ονόματι Πιθάρι, που ζητάει ο άνθρωπος 60 ευρώ τη φιάλη και πάει λέγοντας. Συγνώμη κιόλας που το λέω, αλλά η τιμολογιακή συμπεριφορά μερικών οινοποιών μαρτυρεί ότι έχει απολύτως απωλεσθεί η επαφή με την πραγματικότητα, η οποία, στην Ελλάδα ειδικά, είναι σκληρότερη από τη σκληρή. Ποιον περιμένουν όλοι αυτοί που τους έκοψε να ζητήσουν 60 ή 80 ή 90 ευρώ να αγοράσει το κρασί τους; Υπάρχει σοβαρή περίπτωση να το πάρει κάποιος που είναι γνώστης του αντικειμένου και έχει υπόψη του το τι μπορεί κανείς να αγοράσει με αυτά τα χρήματα; Την απάντηση όλοι την ξέρουμε. Άρα, ποιος θα πάρει μια-δυο φορές αυτά τα κρασιά; Κάνας ξιπασμένος τύπος που δεν ξέρει από κρασί και θέλει να κάνει τη φιγούρα του στην παρέα, κάνας που νομίζει ότι το πιο ακριβό είναι πάντα και το πιο καλό, κάνας εύπορος τουρίστας κτλ. Σε αυτή την κατηγορία πελατών επιθυμούν αυτοί οι φίλοι οινοποιοί να στηρίξουν το μέλλον τους;

Λυπάμαι που είμαι κυνικός, αλλά, αν θέλουμε να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, θα πούμε πως στην Ελλάδα μόνο δύο κρασιά δικαιούνται να έχουν υψηλές τιμές, όχι των 80 ευρώ, εννοείται, αλλά πολύ-πολύ πιο κάτω. Οι καλύτερες Σαντορίνες και τα παλαιωμένα, όχι τα φρέσκα, Ξινόμαυρα. Άντε και δυο-τρία άλλα μεμονωμένα κρασιά. Όλα τα άλλα απλώς φανερώνουν την αβάσταχτη ελαφρότητά μας, δεικνύουν ένα κακώς νοούμενο μάρκετινγκ, εδραία φιλοσοφία του οποίου είναι πως ο πελάτης είναι ηλίθιος.

Έγραψα, σε πολλά σημειώματά μου, ότι, όντως, ο ελλαδικός αμπελώνας έχει πλέον να επιδείξει πολλά κρασιά ποιότητας, τα οποία, εντούτοις, απευθύνονται μόνο σε όσους δεν πίνουν ή, τουλάχιστον, σε όσους δεν πίνουν συχνά. Προσωπικά, μοιράζομαι ένα μπουκάλι κρασί κάθε βράδυ με τη σύζυγό μου, που σημαίνει ότι αγοράζουμε σε μηνιαία βάζει 30 περίπου φιάλες κρασιού, χώρια αυτές που θα μοιραστούμε με φίλους, μια και έχουμε συχνά καλεσμένους στο σπίτι, καθώς μας είναι πλέον αδύνατο να φάμε έξω, ένεκα της κακής ποιότητας που η εστίαση στη Λευκωσία διαθέτει. Τριάντα φιάλες κρασιού επί 15 ευρώ μας κάνουν 450 ευρώ τον μήνα. Πέστε μου, αγαπητοί οινοποιοί, πόσοι συμπατριώτες μας, σε Κύπρο και Ελλάδα, είναι σε θέση να ξοδεύουν αυτό το πόσο κάθε μήνα; Να μας πουν όλοι αυτοί οι γνωστοί παραγωγοί της χώρας, που δεν έχουν κόκκινο κάτω από τα 15 ευρώ, ποιους αναμένουν να πίνουν αυτά τα κρασιά; Σε μια Ελλάδα που ο γιατρός του Δημοσίου αμείβεται με 1200-1300 τον μήνα!

Μετά, οι παραγωγοί έχουν θέμα γιατί πίνει ο κόσμος χύμα. Μα τι θέλουν να πιει, τέλος πάντων; Βεβαίως, το πρόβλημα δεν προκύπτει από τους οινοποιούς αλλά, όπως πάντα, από τους καταναλωτές, που συνεχίζουν να αγοράζουν αυτά τα κρασιά, έστω και μια-δυο φορές τον μήνα, με αποτέλεσμα αρκετοί από τους παραγωγούς να καταφέρνουν να διαθέτουν σε αυτές τις τρελές τιμές τα κρασιά τους. Κι όσο τα πουλούν, τόσο θα πιστεύουν ότι μας ποτίζουν νάμα και τόσο θα τραβάνε οι τιμές την ανηφόρα.

10/09/2017