Mr Vertigo

Προ ημερών, καθώς βάδιζα αμέριμνος στα όμορφα δρομάκια πέριξ της Πλατείας Κολωνακίου στην Αθήνα, είδα στο διάβα μου τη Mr Vertigo. Μία ατμοσφαιρική κάβα, καλόγουστη, προσεκτικά στημένη επί της οδού Φιλικής Εταιρείας 15. Είχε πια πέσει η νύχτα για τα καλά και η ζέστη άρχισε να υποχωρεί, γεννώντας τη διάθεση για ένα ποτήρι εκλεκτού κρασιού. Είπα ότι αυτή ήταν η ευκαιρία που έψαχνα, για να πιω, επιτέλους, ένα καλοσυντηρημένο και καλοσερβιρισμένο κόκκινο, αφού ερχόμουνα από το Καφενείο, ένα μαγαζί της περιοχής που κάποιοι φίλοι μου σύστησαν ως πολύ καλό χώρο για σπιτικό φαγητό. Σε αυτόν τον πολύ καλό χώρο για σπιτικό φαγητό, όπου συχνάζουν πολλοί επιφανείς Αθηναίοι, ζήτησα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μια και θα δειπνούσα μόνος, για να λάβω τη γνωστή απάντηση περί θερμοκρασίας δωματίου, ενώ, εν τω μεταξύ, έξω ο ήλιος έκαιγε πέτρες, μια και είχε η μέρα πιάσει τους 43 βαθμούς Κελσίου! Η θερμοκρασία δωματίου, όμως, εκεί: «ατού, που λέμε και στην Κύπρο, ο Γαβρίλης»!

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, μόλις είδα τη Mr Vertigo αναθάρρησα! Δεν το σκέφτηκα καν, έσπρωξα τη μεγάλη γυάλινη πόρτα της κάβας και μπήκα. Κοιτάω στον τοίχο που σε υποδέχεται μπαίνοντας στην κάβα… Έντεκα κρασιά με το ποτήρι. Εδώ είμαστε, είπα! Έρχεται η Μαρία, ένα ευγενικό κορίτσι ντυμένο στα μαύρα (η στολή, απ’ ό,τι κατάλαβα, των ανθρώπων του μαγαζιού) και μου συστήνει το Cos Pithos Rosso 2014 από την ωραία Σικελία. Πρώτη φορά το άκουγα κι ας καταπιάνομαι με τα του οίνου 20 και πλέον έτη. Η χαρά της ανακάλυψης, που έγραφα και στο σημείωμα της περασμένης Κυριακής. Να μια ανακάλυψη, ένα βιολογικής καλλιέργειας κόκκινο ζυμωμένο σε πιθάρια, από τις ντόπιες ποικιλίες Nero d’Avola και Frappato. Και… τσουπ βγαίνει από το θηκάρι το Coravin και κεντάει ανεπαίσθητα και ασφαλισμένα τον φελλό του Cos και βγάζει 50ml κρασιού και τα αποθέτει ήσυχα στο κολονάτο. Πλάι μου ένας μικρός πάγκος με δύο ψηλές καρέκλες και ο κλιματισμός να δουλεύει ρολόι και να με ξεκουράζει. Ήταν μία στιγμή απλή, καθημερινή, χαμηλού κόστους, αλλά σχεδόν μαγική! Εκείνη την ώρα, εκείνο ακριβώς το λεπτό που ζύγωσα στη μύτη το σικελιανό κόκκινο από τα πιθάρια, ένιωσα μια απίστευτη ξεκούραση από τον κάματο της υπόλοιπης ημέρας, καθώς ήμουνα στο πόδι από τις έξι το πρωί, προσπαθώντας μέσα στον πρωτοφανή καύσωνα να εξοπλίσω ένα ολόκληρο διαμέρισμα. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που δοκίμασα την πρώτη γουλιά από το Cos Pithos, συνειδητοποίησα και πάλι πόσο τυχερός άνθρωπος είμαι, που η μοίρα έφερε στον δρόμο μου ετούτο το ευλογημένο αγαθό, για να με ξεκουράζει, για να μου κοσμεί τον βίο μου.

Το Cos Pithos 2014 ακολούθησε μία αειθαλής αγάπη, ένα Barolo, το Barolo Albe του Vajra. Ένα ακόμη κόκκινο ικανό να ταξιδέψει αυτόν που το έχει στο ποτήρι του. Τα 50ml ήταν αρκετά όχι μόνο για να δοκιμάσει κανείς το κρασί, αλλά, όπως πίνοντας συνειδητοποίησα, και για να επιτρέψουν στον οίνο να αναπνεύσει και να απελευθερώσει όλα τα αρώματα και τις γεύσεις του.

Σε λίγο έφθασε στο μαγαζί και ο ιδιοκτήτης, κ. Γιάννης Σιγανός. Πράγματι, όπως από την κουβέντα μας κατέληξα, πρόκειται περί σιγανού ανθρώπου, ήπιου, μεθοδικού. Πρόκειται περί ενός νέου παιδιού, που δεν του αρέσει να επιδεικνύει τις όποιες οινικές γνώσεις του ή να κάνει τον περισπούδαστο γευσιγνώστη και τον δεινό επιχειρηματία. Είναι ήρεμο το παιδί, δεν τρώγεται να προβάλει την αυθεντία του. Και μπράβο του. Έφερε λοιπόν και ο Σιγανός ένα φρέσκο Nebbiolo, χωρίς βαρέλι και τίγκα στο φρούτο και τα πρωτογενή αρώματα, μια απόπειρα να οινοποιηθεί και πάλι κρασί όπως πριν μερικούς αιώνες στο Πιεμόντε, αυτά περίπου κράτησα από τη συνομιλία μας, και το δοκιμάσαμε. Αν δεν είναι μεγάλο, είναι σίγουρα ένα εξαιρετικότατο Nebbiolo στα 17 ευρώ στο ράφι, που προστέθηκε κι αυτό στις ανέλπιστες ανακαλύψεις της ημέρας.

Πέρασε η ώρα, είχε πάει σχεδόν έντεκα και το μαγαζί θα έκλεινε, πήγα λοιπόν στο ταμείο να πληρώσω για ένα ποτήρι Barolo κι ένα Cos Pithos. Επτά ευρώ, μου λέει η κοπέλα στο ταμείο (4 για το Barolo και 3 για το Cos Pithos). Τίποτα! Κι εδώ έγκειται η εξυπνάδα και η διορατικότητα του ιδιοκτήτη. Βάζει κάθε μήνα 10 με 12 κρασιά για δοκιμή με το ποτήρι, όχι για να κερδίσει από αυτά χρήματα αλλά για να φέρει κοντά τον οινόφιλο και να του δώσει να δοκιμάσει σιγά-σιγά όσες περισσότερες ετικέτες μπορεί, από τις χίλιες σχεδόν που διαθέτει το κατάστημα.

Άκουσα κι άλλα ωραία πράγματα από την κ. Μαρία Παπιδά, που εργάζεται στο κατάστημα. Ότι το 70 και πλέον τοις εκατόν των πωλήσεων του Mr Vertigo (για την Ιστορία, το Mr δεν χρειάζεται τελεία) αφορά σε τοπικής παραγωγής κρασιά, ένα ποσοστό και μία τάση που ολοένα και αυξάνονται. Επιτέλους, είπα, έμαθαν ακόμη και αυτοί οι Κολωνακιώτες να πίνουν τοπικό κρασί, το καταδέχονται τα παιδιά, μπράβο τους! Είδατε που η κρίση έχει και τα καλά της; Ξαφνικά αισθανθήκαμε όλοι την αδήριτη ανάγκη να στηρίξουμε τα τοπικά προϊόντα, αντιληφθήκαμε ότι με το να πίνουμε αβέρτα κουβέρτα τα γαλλικά châteaux και τα ιταλικά castello η βαλίτσα δεν θα πάει μακριά. Θα μου πείτε: εσύ ξένα δεν δοκίμασες; Ξένα, γιατί τα ελλαδικά που προσφέρονταν προς δοκιμή τα είχα δοκιμάσει και καταναλώσει ουκ ολίγες φορές, ενώ αυτό του πιθαριού πρώτη φορά το άκουα! Και είπαμε: τόσα χρόνια οινογράφος, το σαράκι δεν νικιέται εύκολα.

09/07/2017