Το παραμύθι της ανεργίας

Η Κύπρος, ως γνωστόν, αποτελεί τουριστικό προορισμό. Είναι επίσης γνωστό ότι ως χώρα, αν μπορεί να ονομάζεται τέτοια, δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Ελκύει μόνο τουρίστες. Τώρα για ποιον λόγο έρχονται όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι στον τόπο μας, τουλάχιστον για τον γράφοντα, αποτελεί μέγα μυστήριο. Εφέτος, η χώρα τουριστικά πήρε τα πάνω της. Στη γειτονική Τουρκία υπάρχει αστάθεια και κάθε τρεις και λίγο σημειώνεται και μία έκρηξη σε πολυσύχναστη περιοχή, στη Συρία η τραγωδία εκτυλίσσεται ακάθεκτη, τέλος πάντων, οι συγκυρίες έχουν ευνοήσει το μικρό μας νησί και η σεζόν προδιαγράφεται λαμπρή. Οι ξενοδόχοι έχουν ενθουσιαστεί και έχουν βαρέσει τις τιμές αλύπητα. Της ευκαιριακής πολιτικής οι πλείστοι, σου λέει, τώρα που γύρισε πάνω μας, βαράτε αλύπητα! Και σηκώνεις το τηλέφωνο να πας ένα Σαββατοκύριακο με τη φαμίλια στη Λεμεσό ή στην Πάφο, σε ένα από τα καλά μας ξενοδοχεία, και ακούς κάτι τρακοσάρια το βράδυ το λιγότερο! Άντε τώρα βγες από μέσα.

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, καθόμουνα τις προάλλες σε ένα τραπέζι με διευθυντές πεντάστερων ξενοδοχείων της χώρας και δειπνούσαμε, έχοντας ως συντροφιά έναν υψηλό καλεσμένο, οινοποιό εκ Γαλλίας. Επάνω στην κουβέντα, μου λέει ο κ. Ανδρέας Γεωργίου, πρώην διευθυντής του ξενοδοχείου Four Seasons και νυν του Αμαθούς στη Λεμεσό, ότι η ξενοδοχειακή βιομηχανία της Κύπρου έχει άμεση ανάγκη από 1400 τουλάχιστον άτομα προσωπικό, αλλά δεν βρίσκει! Να φέρει αλλοδαπούς αδύνατον, καθώς, ελέω κρίσης, δεν υπάρχουν σπίτια να τους φιλοξενήσει, μια και τα ακίνητα προς ενοικίαση στη Λεμεσό έχουν εξαφανιστεί! «Κύπριους δεν βρίσκουμε», ερωτώ ο αμαθής. Για να μου εξηγήσει ο κ. Γεωργίου ότι Κύπριοι για εργοδότηση στην ξενοδοχειακή μας βιομηχανία, μιλώ για πλήρη και συνεχή, όχι για μερική ή εποχική εργοδότηση, δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Μιλάμε για ανειδίκευτο προσωπικό, νέους ανθρώπους με ένα προαπαιτούμενο: ευχάριστη προσωπικότητα! Ούτε πτυχία ούτε μάστερ και διδακτορικά από τα οποία έχει γιομίσει ο τόπος. Νέους ανθρώπους με όρεξη για δουλειά, ανειδίκευτους, να τους μάθουν οι εκπαιδευτές των ξενοδοχειακών μονάδων πώς να κρατάνε τον δίσκο, πώς να σερβίρουν πέντε-δέκα ποτά, ακόμη και πώς να χαμογελάνε! Μου λέχθηκε μάλιστα πως όταν από καιρού εις καιρόν κάνει την κίνηση κάποιος Κύπριος και πάει να ζητήσει δουλειά από κάποιο ξενοδοχείο, σημαίνει αμέσως συναγερμός (δεν υπερβάλλω, αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια που χρησιμοποιήθηκαν) και κατεβαίνει ο ίδιος ο διευθυντής της μονάδος να δει αυτό το υπό εξαφάνιση πλάσμα!

«Πόσα δίνετε και δεν έρχονται», ρώτησα. Εννιακόσια με χίλια ευρώ πρώτο μισθό για ανειδίκευτο, συν 300 ευρώ τουλάχιστον το φιλοδώρημα που παίρνουν τον μήνα πάμε κοντά στα 1250 με 1300 ευρώ. Πενθήμερη εργασία συν καθαρά και σιδερωμένα ρούχα καθημερινά συν δωρεάν φαγητό στο ξενοδοχείο. Κι, όμως, οι δύστυχοι νέοι μας, που τους έχει πλήξει όσο καμιά άλλη ηλικιακή ομάδα η ανεργία, δεν καταδέχονται αυτόν τον όχι φοβερό αλλά όχι και πείνας μισθό. Δεν καταδέχονται αυτό το ελάχιστο σκαλοπάτι των 1200 με 1300 ευρώ τον μήνα για μια αρχική εργοδότηση, τη στιγμή που ένας εκπαιδευτικός στην Κύπρο του 2017 ξεκινάει με 1500 ευρώ και πάει πρώτη τοποθέτηση 200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του ή τη στιγμή που ένας ιατρός, παρακαλώ, στη διαλυμένη Ελλάδα παίρνει στα κρατικά νοσηλευτήρια 1200 ευρώ μισθό-ξεφτίλα.

Σημειώστε δε πως, εάν κάποιος από όλους αυτούς τους νέους μας που σπρώχνονται για εργασία κατέχει ένα-δυο πράγματα από σέρβις και δυο-τρία από κρασί, είναι πολύ πιθανόν να εξασφαλίσει ακόμη υψηλότερο μισθό και ακόμη καλύτερους όρους απασχόλησης. Κι αυτό γιατί η έλλειψη προσωπικού με εξειδικευμένες γνώσεις στα περί οίνου είναι πραγματικά τεράστια. Υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση για ανθρώπους που να μην είναι κατ’ ανάγκην επιστήμονες του είδους, αλλά που να γνωρίζουν πώς βοηθάμε τον πελάτη να επιλέξει ένα κρασί αναλόγως του τι θα φάει, πώς παρουσιάζουμε έναν οίνο, πώς τον ανοίγουμε όμορφα και απλά, πώς τον σερβίρουμε στο κατάλληλο ποτήρι κτλ. Χίλια πεντακόσια ευρώ και πάνω ξεκινάνε οι δυσεύρετοι αυτοί τύποι, οι οποίοι, εάν είναι της προκοπής και της εργασίας, μπορούν να προχωρήσουν και να σταδιοδρομήσουν στην ξενοδοχειακή βιομηχανία της χώρας.

Ήταν παλαιά και κραταιά πεποίθησή μου ότι η ανεργία στους νέους είναι ένα μεγάλο, χιλιοειπωμένο παραμύθι, που το διηγούνται από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου όσοι όχι μόνο δεν έχουν επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα, αλλά επιθυμούν να δείξουν τη «συμπάθειά» τους στους πάσχοντες συνανθρώπους μας, τους οποίους υποτίθεται ότι πονούν και θέλουν με την εκλογή τους να βοηθήσουν. Ανεργία υπάρχει, αλλά όχι στους νέους, που είναι υγιείς και γεμάτοι σφρίγος και όρεξη (ή θα έπρεπε να είναι). Υπάρχει σε μεγαλύτερες ηλικιακές κατηγορίες, σε ανθρώπους που μέχρι τα 50, 55 ή και 60 τους είχαν μία καλή δουλειά και την έχασαν από τη λαίλαπα της ύφεσης. Αυτοί δύσκολα θα βρουν κάποια εργασία σαν κι αυτήν που είχαν, ίσως δύσκολα θα βρουν και οποιαδήποτε εργασία. Οι νέοι, όμως, και αυτοί όλοι οι πολιτικάντηδες που τους κακομαθαίνουν δεν έχουν καμία απολύτως δικαιολογία να μιλάνε για ανεργία. Ο τόπος είναι γεμάτος δουλειές. Αρκεί να μπορείς να φανείς χρήσιμος στο αφεντικό σου.

18/06/2017