πίσω | τύπωσε

Αγρότης παγκόσμιας εμβέλειας



Στη ζωή, η όποια εμπειρία απέκτησα μου έχει μάθει πως υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Η πρώτη είναι αυτή που περιλαμβάνει τους επηρμένους, τους εγωπαθείς και συνήθως ελάχιστους στο πνευματικό μπόι τύπους. Αυτούς που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα και που είναι αδύνατον να μάθουν έστω και το παραμικρό. Αυτή η κατηγορία ανθεί στις μέρες μας, καθώς ολοένα και περισσότεροι αμαθείς συγκαταλέγουν την αφεντιά τους στους άριστους. Στον αντίποδα στέκουν οι ολίγοι στον αριθμό σεμνοί άνθρωποι. Οι πραγματικά σεμνοί συνάνθρωποί μας, που δεν θεωρούν τον εαυτό τους κάτι σπουδαίο αλλά κομμάτι του μάταιου ετούτου κόσμου. Μια ενδιάμεση κατηγορία, ποιοτικώς η χειρότερη όλων, είναι αυτή που περιλαμβάνει τους κατά βάση και πεποίθηση επηρμένους και εγωιστές, οι οποίοι παριστάνουν, συνήθως με έναν άγαρμπο τρόπο, τους σεμνούς και ταπεινούς. Αυτοί είναι οι έσχατοι των ανθρώπων, καθώς με τους εξωστρεφώς επηρμένους ξέρεις με ποιους έχεις να κάνεις, με δαύτους όμως το ανακαλύπτεις τυχαία και επώδυνα στην πορεία.

 

Ψυχολογική ανάλυση της κοινωνίας για να φθάσω στον… Marcel Guigal, έναν οινοποιό από την κοιλάδα του Ροδανού στη νοτιοανατολική Γαλλία, ο οποίος έχει περιγραφεί από τους διασημότερους και πιο πολυδιαβασμένους οινοκριτικούς της γης ως ο καλύτερος παραγωγός του πλανήτη! Αυτός, λοιπόν, ο απολύτως κορυφαίος οινοπαραγωγός του κόσμου, βρέθηκε στο μικρό νησί μας για τρίτη φορά μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, καλεσμένος του εδώ αντιπροσώπου του κ. Βικτώρ Παπαδόπουλου της γνωστής κάβας La Maison du Vin. Οδεύοντας κανείς προς το ξενοδοχείο Four Seasons της Λεμεσού, όπου παρατίθενται μερικά από τα πιο εκλεκτά δείπνα της νήσου, ανέμενε να συναντήσει έναν οινοπαραγωγό-αστέρα, έναν άνθρωπο λαμπερό, με θηριώδη ιδιοσυγκρασία, ασυγκράτητο, χειμαρρώδη, συνηθισμένο στη λάμψη των λεγόμενων events και εξοικειωμένο με τις εκδηλώσεις θαυμασμού απέναντι στο πρόσωπό του. Ο Marcel Guigal, όμως, είναι ένας απλός, ανεπιτήδευτος αγρότης, που αποτελεί την ακραιφνή έκφραση της δεύτερης κατηγορίας την οποία στην αρχή του σημειώματός μου περιέγραψα, την κατηγορία των ειλικρινώς σεμνών ανθρώπων, η οποία όσο περνούν οι μέρες και οι ώρες συρρικνώνεται και γίνεται ολοένα και πιο μικρή. Ο Marcel Guigal δεν δείχνει ο αστέρας που πολλοί αναμένουν να δουν. Απεναντίας, είναι ένας μάλλον ντροπαλός άνθρωπος που παράγει μερικά από τα πιο μυθικά, δυσεύρετα και δεκτικά παλαίωσης λευκά και κόκκινα κρασιά του πλανήτη, όπως τα πολυπόθητα πλέον La Mouline, La Landonne και La Turque, όλα από την αμπελοοινική ζώνη του Côte-Rôtie. Αυτά τα κόκκινα προέρχονται από μερικούς από τους πιο επικλινείς αμπελώνες της υφηλίου, η καλλιέργεια των οποίων είναι ένα εξαιρετικά επίπονο και υψηλού κόστους έργο. Τα La-La-La, όπως είναι γνωστά τα τρία κορυφαία αυτά Côte-Rôtie του Guigal, καμωμένα κυρίως από την ποικιλία Syrah, με μια μικρή συμμετοχή (συνήθως της τάξης του 5-10%) της λευκής ποικιλίας Viognier, ωριμάζουν σε καινούργια δρύινα βαρέλια γαλλικής δρυός για 42 ολόκληρους μήνες, διάρκεια ωρίμασης που δεν μπορεί να αντέξει κανένα άλλο ξηρό κόκκινο κρασί του κόσμου. Και παρά τη μακρά αυτή παραμονή τους σε καινούργια δρύινα βαρέλια, δεν αφήνουν το ξύλο να τα καλύψει, καθώς το φρούτο τους είναι πραγματικά ανεξάντλητο και η ρώμη τους ανυπολόγιστη. Το μοναδικό «πρόβλημα» αυτών των κόκκινων είναι ότι για να ξεδιπλώσουν ολάκερο το μεγαλείο τους και να σαγηνεύσουν κάθε αίσθησή μας θα πρέπει να ξεπεράσουν σε ηλικία τα 20, ενίοτε και τα 30 χρόνια, η δε δυνατότητά τους να εξελίσσονται στη φιάλη ξεπερνάει με ευκολία τα πενήντα έτη. Αμφιβάλλω εάν υπάρχει άλλο κόκκινο ικανό να τα συναγωνιστεί σε δυνατότητες παλαίωσης είτε αυτό είναι γαλλικό είτε καλιφορνέζικο είτε οτιδήποτε άλλο. Και να σταματούσε εδώ η εποποιία Guigal; Τι να ιστορήσει κανείς; Τα μεγαλειώδη Hermitage Ex Voto, το Côte-Rôtie Château d’Ampuis, το πολύ καλό ως προς τη σχέση ποιότητας-τιμής Côte-Rôtie Brune et Blonde, τα εντυπωσιακά, λιπαρά και πληθωρικότατα λευκά Condrieu από την ποικιλία Viognier, το Châteauneuf-du-Pape ή το εξαιρετικής ποιότητας και τιμιότητας Côtes du Rhône;

 

Η γκάμα των κρασιών Guigal δεν τελειώνει εδώ, σταματάω όμως την κουραστική ονοματολογία, καθώς αισθάνομαι ότι έχω αναφερθεί στις σημαντικότερες ετικέτες του παραγωγού, για να πω ότι πράγματι το δείπνο που την περασμένη βδομάδα παρατέθηκε προς τιμή του μπορεί να ήταν ό,τι πιο ακριβό και σπάνιο έχει ποτέ προσφερθεί, καθώς, μεταξύ άλλων, σερβιρίστηκαν τα La Mouline 2011 και La Turque 2011 (τιμή στο ράφι 500-600 ευρώ η φιάλη) και το λευκό Hermitage Ex Voto από τις ποικιλίες Marsanne και Roussanne, αλλά εκείνο που κατά την άποψή μου ξεχώρισε είναι το σπάνιο θέαμα να παρατηρείς κάποιον τόσο επιτυχημένο να παραμένει αγρότης. Να χαμηλώνει το βλέμμα, να αποφεύγει να μιλήσει για τα κρασιά του, να απολαμβάνει τα εξαιρετικά φαγητά και να συζητάει νηφάλια, χωρίς να ενδιαφέρεται ποιοι τον βλέπουν και ποιοι τον θαυμάζουν. Αυτό, το τόσο ασυνήθιστο πια θέαμα.

© Copyright - Cyprus Wine Pages, Γιάννος Κωνσταντίνου
Σχεδιασμός & Ανάπτυξη: Crucial Services Ltd

πίσω | τύπωσε