Το Έπος της Κυπερούντας

Όταν πρωτοείδα την ετικέτα του ακριβότερου κόκκινου, που το Κτήμα Γεροβασιλείου παράγει, στην Επανομή, λίγα χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, αισθάνθηκα κάπως περίεργα. Evangelo, έγραφε στην ετικέτα, προφανώς από το μικρό όνομα του ιδιοκτήτη-οινολόγου του συγκεκριμένου κτήματος.  Ίσως δεν ανέμενα από έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, όπως ο Ευάγγελος Γεροβασιλείου, να επιλέξει ένα όνομα για το εμβληματικό αυτό κρασί, που να έχει έναν τόνο μεγαλοϊδεατισμού. Αυτή, βεβαίως, ήταν η αρχική μου, άγουρη αντίδραση, καθώς ωριμότερη σκέψη με έκανε αμέσως να προσπεράσω το θέμα. Με έκανε να το προσπεράσω γιατί, ακριβώς, πίσω από αυτήν τη φαινομενικά επηρμένη επιλογή ονόματος κρυβόταν ένα άλλο, πολύ πιο σοβαρό, πολύ πιο βαρύ, πολύ πιο σφυρηλατημένο στο αμόνι του χρόνου όνομα, αυτό του Βαγγέλη Γεροβασιλείου, που μέσα από δεκαετίες δουλειάς έχει πείσει ακόμη και τον πλέον δύσπιστο πόσο σοβαρός και ήπιος άνθρωπος είναι. Οι ίδιες περίπου σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου, όταν πρωτάκουσα ότι το Οινοποιείο Κυπερούντας σκόπευε να ονομάσει την κορωνίδα των κρασιών του με το βαρυσήμαντο όνομα «Έπος». Ως ήταν φυσικό, αρχικώς απόρησα, σκέφθηκα μήπως η συγκεκριμένη επιλογή ήταν κάπως τραβηγμένη, ο χρόνος όμως που πέρασε διάλυσε τις όποιες ενστάσεις μου.

Οι ενστάσεις αυτές διαλύθηκαν ακόμη περισσότερο, όταν προ ημερών βρέθηκα καλεσμένος του Ομίλου Φωτιάδη, σε ειδικό δείπνο στο ξενοδοχείο Four Seasons, για να δοκιμάσω κάποιες νέες αλλά και κάποιες παλιές εσοδείες από το κρασί Έπος. Το δείπνο σχεδίασε ο εξαιρετικός σεφ κ. Πανίκος Χατζηττοφής, αρχιμάγειρας της ομάδας του ξενοδοχείου επί πολλά έτη. Το σέρβις έφεραν εις πέρας, και πάλιν κατά τρόπο άψογο, οι άριστα εκπαιδευμένοι σερβιτόροι της μονάδος, υπό τις οδηγίες του κ. Λεωνίδα Λεωνίδου και του σομελιέ Σάββα Παπαθωμά. Δεν θα πω περισσότερα για το επίπεδο της κουζίνας και του σέρβις στο Four Seasons, τα έχω πει άλλωστε πολλές φορές.

Θα σταθώ στα κρασιά αυτά καθεαυτά, στο λευκό και το ερυθρό Έπος, που αποτελεί, όχι μόνο ένα από τα ακριβότερα κυπριακά κρασιά, αλλά και το απόλυτο καμάρι του Οινοποιείου Κυπερούντας. Πρώτο πέρασε από το τραπέζι μας το λευκό Έπος της εσοδείας 2015 (100% Chardonnay), που είναι και το νεότερο που κυκλοφορεί στην αγορά, καθώς το κρασί ζυμώνεται και ωριμάζει στα δρύινα βαρέλια για εννέα περίπου μήνες, χρόνος πολύ μεγάλος για όσους έχουν γνώση των τεχνικών της οινοποίησης και ωρίμασης. Αυτό το κρασί, λοιπόν, και θα το πω βαριά, πολύ βαριά, σχεδόν επηρμένα, είναι ποιοτικώς εφάμιλλο των απολύτως κορυφαίων Chardonnay της Βουργουνδίας. Και όταν λέω των απολύτως κορυφαίων, δεν εννοώ ενός καλού Bourgogne ή, έστω, ενός πολύ καλού Pouilly-Fuissé, αλλά εννοώ ενός κορυφαίου Puligny-Montrachet, για παράδειγμα. Κρίνω, κι ας φανώ στα μάτια κάποιων γελοίος, ότι οι δυνατότητες παλαίωσης του αρωματικά λεπτεπίλεπτου και πολυσχιδούς Έπους, με την ανατρεπτική οξύτητα και το απύθμενο γευστικό βάθος, είναι σαφώς μεγαλύτερες από ένα Puligny-Montrachet της ποιοτικής βαθμίδος Premier Cru. Ως μια πρώτη δήλωση τα γραφόμενά μου θα μπορούσαν να εκληφθούν ως ένα ακόμη παραλήρημα κάποιου αδαούς ή κάποιου που θέλει να υπερτιμήσει τα κρασιά του τόπου του ή ως η αστεία απόπειρα να υποτιμηθεί το θηρίο που λέγεται «γαλλικό κρασί». Το λευκό Έπος 2015, όμως, του Μηνά Μηνά, αιτιολογεί πλήρως το όνομά του. Το 2010, που ακολούθησε, ήταν ένα επίσης εντυπωσιακό λευκό ετών επτά, που έστεκε γερά απέναντι στον χρόνο, αν και ποιοτικώς, και λόγω της μικρής τότε ηλικίας των ιδιόκτητων αμπελώνων στην Κυπερούντα, δεν συναγωνίζεται το 2015. Ακριβώς αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, που κάνει το Έπος ένα Chardonnay υψηλής ποιοτικής στάθμης, το οποίο ελάχιστοι ομοποικιλιακοί οίνοι στον πλανήτη μπορούν να ανταγωνιστούν, τόσο σε ποιότητα όσο και σε δυνατότητες παλαίωσης. Η προέλευση των σταφυλιών από τους ιδιόκτητους αμπελώνες στη Μαδαρή, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο και σε κλιματικές συνθήκες που δεν παραπέμπουν σε Κύπρο. Όταν αυτοί οι αμπελώνες ενηλικιωθούν ακόμη περισσότερο κι όταν ο οινοποιός κρατήσει πίσω ένα μικρό ποσοστό της παραγωγής σε δεξαμενές, ωριμάζοντας σε πρώτης, δεύτερης, ίσως και τρίτης χρήσης, το υπόλοιπο κρασί, όπως σκοπεύει να πράξει, τότε το Έπος θα είναι ένα πραγματικό οινικό έπος, που ουδείς θα μπορεί να προσπεράσει αδιάφορα.

Το λευκό Έπος διαδέχθηκε το ερυθρό, πρώτα της εσοδείας 2014 και έπειτα του 2012. Καμωμένα και τα δυο από τις γαλλικές ποικιλίες Cabernet Sauvignon και Syrah, έδειξαν μια αναντίλεκτη ποιότητα, που παραπέμπει περισσότερο σε Νέο παρά σε Παλαιό Κόσμο. Μια ποιότητα υπαρκτή μεν, αδύναμη δε να συγκριθεί με το ποιοτικό ύψος του ομώνυμου λευκού και εξίσου αδύναμη να κάνει τη μεγάλη ανατροπή, όπως ακριβώς την κάνει το λευκό. Παρά τις αξιόλογες προσπάθειες, αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, δυστυχώς, πόσο πολύ θα δυσκολευτούμε σε αυτή τη χώρα να φτιάξουμε σπουδαία κόκκινα. Θα δυσκολευτούμε γιατί το κλίμα μάς βάζει έναν σωρό εμπόδια, οι ποικιλίες που επιλέγουμε άλλα τόσα και το νεαρό της ηλικίας των αμπελώνων ακόμη περισσότερα. Δυστυχώς, ένα καλό κόκκινο δεν είναι έργο μιας γενιάς.