Ακόρεστα επαγγέλματα

Στις μέρες μας η εξεύρεση επαγγέλματος, που να εξασφαλίζει τα προς το ζην, είναι υπόθεση δύσκολη. Είναι μεγάλο το άγχος του κάθε νέου, και όχι μόνο, να βρει μια δουλειά που θα του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς, μεγάλο, ακόμη μεγαλύτερο ίσως, είναι το άγχος των γονέων, που θέλουν να δουν τα βλαστάρια τους να προκόβουν και να ζουν ζωή άνετη, για να μην πω χαρισάμενη. Βεβαίως, τα όνειρα των γονέων εξαντλούνται ακόμη και στην εργασιακά δύσκολη σημερινή συγκυρία σε κλασικές όσο και «υψηλές» επιδιώξεις, όπως η ιατρική, η νομική, η εκπαίδευση, η διοίκηση επιχειρήσεων και έναν σωρό άλλα κεκορεσμένα επαγγελματικά πεδία, που το μόνο που εξασφαλίζουν πια είναι μία θέση στις λίστες των ανέργων.

Δεν ξέρω πόσο ενημερωμένα είναι τα σαΐνια του επαγγελματικού προσανατολισμού στα σχολεία μας, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως στην Κύπρο υπάρχουν ακόμη επαγγέλματα που είναι ακόρεστα, υπάρχουν επαγγελματικοί τομείς με υψηλή ζήτηση. Ένας από αυτούς είναι ο τομέας του κρασιού. Τις προάλλες κάποιος από τους μεγαλύτερους και πλέον επιτυχημένους επιχειρηματίες της νήσου μού ζήτησε να του βρω έναν άνθρωπο, άντρα ή κοπέλα, που να γνωρίζει από κρασί, και δη από σέρβις, για να του προσφέρει εργασία σε ένα καινούργιο μαγαζί που ετοιμάζεται να ανοίξει σε μια από τις πιο κοσμοπολίτικες οδούς της πρωτεύουσας. Όπως εύκολα κατάλαβα, ο εν λόγω επιχειρηματίας ήταν διατεθειμένος να ανταμείψει αναλόγως προσόντων τον υποψήφιο που θα κέρδιζε τελικώς την εμπιστοσύνη του. Κάλεσα στο τηλέφωνο φίλους από τον χώρο της εστίασης, σομελιέ, οινολόγους, οινογράφους, οινεμπόρους, δεν βρήκα τίποτα. Ο ένας εξ αυτών, ένας εκ των κορυφαίων οινοχόων της Κύπρου, μου είπε πως ψάχνει κι ο ίδιος για έναν τέτοιο άνθρωπο κι αν τύχει και συναντήσω κάποιον να του το αναφέρω! Έφθασε η χάρις μου μέχρι την Ελλάδα, να καλώ στο τηλέφωνο φίλους και συνεργάτες από τον αμπελοοινικό χώρο, χωρίς κανένα σοβαρό αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μία κοπέλα ενδιαφέρθηκε, η οποία, μάλλον ορθώς, απορρίφθηκε λόγω μη επαρκών προσόντων. Και το κυνήγι συνεχίζεται μέχρι την ώρα ετούτη που γράφω τις αράδες αυτές. Το συμπέρασμα είναι παλιό: δεν υπάρχουν άτομα με την απαιτούμενη κατάρτιση στο κρασί στον τόπο μας. Αν δεν ήμασταν χώρα τουριστική, που επιδιώκει μάλιστα να προσελκύσει ποιοτικούς, όπως συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε, τουρίστες, ίσως και να μην υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Αλλά είμαστε χώρα κατά βάση τουριστική, και να θέλουμε δεν έχουμε κάτι άλλο να πουλήσουμε, πώς θα πορευθούμε σ’ αυτούς τους ανταγωνιστικούς καιρούς με τον τελευταίο φίνο σερβιτόρο του στιλ: «εν παγώνουμε το κότσιηνο κύριε»; Όχι πέστε μου, πώς θα πάμε την εστίαση, τον τουρισμό, τη χώρα ένα βήμα παρακάτω, χωρίς στοιχειωδώς εκπαιδευμένο προσωπικό στην τουριστική μας βιομηχανία;

Η χώρα χρειάζεται κατεπειγόντως μία άνευ προηγουμένου ανασύνταξη στον χώρο του τουρισμού γενικότερα, πολύτιμες συνιστώσες του οποίου θα πρέπει να είναι το καλό φαγητό, το καλό κρασί και το καλό σέρβις. Χωρίς αυτά το επίπεδο των χώρων εστίασης και φιλοξενίας θα εξακολουθεί να παραπαίει ανάμεσα στο πρόχειρο και το φολκλόρ. Ο τόπος έχει ανάγκη από εξαιρετικούς σομελιέ, απολύτως καταρτισμένους σερβιτόρους, τρελαμένους με το επάγγελμά τους μάγειρες, φοβερούς ζαχαροπλάστες, λεπτολόγους ξενοδόχους ικανούς να προσέχουν ακόμη και το χιλιοστό του χιλιοστού της πιο λεπτής τρίχας! Αυτά χρειάζεται ο τόπος, αυτά είναι τα επαγγέλματα του μέλλοντος, αυτά θα μας δώσουν ψωμί.

Αντί αυτών τρέχουν τώρα τελευταία όλοι να γίνουν μηχανικοί αερίων, τεχνίτες εξορύξεων και τα όμοια, σε κάτι πανεπιστήμια που έχουν εσχάτως ιδρύσει εν ριπή οφθαλμού αντίστοιχα τμήματα. Και γιατροί φυσικά, από τις ιατρικές σχολές που βλάστησαν και στο μικρό μας νησί τελευταίως. Κάθε πονεμένος θα εκπληρώσει το όνειρό του να κυκλοφορεί και να του φωνάζουν: «καλημέρα γιατρέ», «καλώς τον γιατρό» κτλ. Στο τέλος, βέβαια, οι γιατροί θα καταλήξουν περισσότεροι από τους ασθενείς, άστε που θα κλάψει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα με τις λογής-λογής θεραπείες!

Για να σοβαρευτούμε ολίγον, θα ήθελα κλείνοντας να διευκρινίσω ότι ακόρεστο επάγγελμα δεν είναι μόνο αυτό του οινοχόου ή του σερβιτόρου με γνώσεις στα περί οίνου, αλλά και το επάγγελμα του οινολόγου και αυτό του αμπελολόγου ή του εξειδικευμένου γεωπόνου. Βλέπω καθημερινά πόση ανάγκη υπάρχει για καλούς οινολόγους στον τόπο μας, οινολόγους που να μπορούν να πείσουν ότι διαθέτουν την απαραίτητη τρέλα, την ασίγαστη εκείνη σπίθα να πιάσουν το σταφύλι και να το μετουσιώσουν σε νέκταρ. Αμπελολόγους και γεωπόνους που να βλέπεις στο δέρμα τους την κάψα του ήλιου και στα δάχτυλά τους, τους ρόζους της δουλειάς, αδρούς και ευκρινείς σαν τους ρόζους της αμπέλου. Αυτά είναι τα επαγγέλματα που έχουν ακόμη χώρο μέχρι να φθάσουν στο σημείο του κορεσμού. Και σαν αυτά και πολλά άλλα, που δεν είναι της ειδικότητός μου να παραθέσω. Ας μιλήσουν γι’ αυτά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι…

12/03/2017