Μην πιστεύεις και ερεύνα…

Αν πρόκειται για θέματα πίστης, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με το «πίστευε και μη ερεύνα», καθώς η πίστη αποτελεί δόγμα και δεν σηκώνει εύκολα και αψήφιστα αμφισβητήσεις. Όταν, όμως, μιλάμε για το κρασί, θα πρέπει να ερευνούμε αδιαλείπτως και διεξοδικώς. Έρχεται, εάν είμαστε άνθρωποι της εστίασης, στο μαγαζί μας κάποιος εισαγωγέας οίνων και μας λέει, ξέρετε, αυτό είναι το καλύτερο Chablis της αγοράς. Εμείς, ως επαγγελματίες και ψαγμένοι που είμαστε, θα πρέπει να το ερευνήσουμε το πράγμα. Δόξα τω Θεώ, έχουμε σήμερα το διαδίκτυο, που είναι γεμάτο με πληροφορίες κάθε λογής. Πατάς ένα κουμπί και… τσουπ βλέπεις όλα όσα επιθυμείς σε σχέση με το άλφα ή το βήτα κρασί. Βλέπεις τον παραγωγό του, τις ανά την υφήλιο τιμές πώλησης, τις διάφορες κριτικές από ανεξάρτητους οινογράφους, τις ενδεχόμενες βραβεύσεις κτλ. Σου λέει ο εισαγωγέας: το δικό μου είναι το καλύτερο ή έστω ένα από τα κορυφαία, εσύ τι κάνεις, το δέχεσαι ελαφρά τη καρδία χωρίς να το ψάξεις; Σου λέει: στο δίνω σε εξαιρετική τιμή, εσύ το καταπίνεις, πώς πράττεις, πώς επικυρώνεις ή απορρίπτεις τα όσα σου έχει παραθέσει; Πώς, εν τέλει, αποφαίνεσαι για τη σοβαρότητα ή τη φαιδρότητα του οινέμπορου που σε έχει προσεγγίσει για να σε προμηθεύσει κρασί; Χρειάζεται, λοιπόν, συστηματική και ενδελεχής έρευνα από όλους τους εστιάτορες ή ξενοδόχους προτού αποφασίσουν για το ποιες ετικέτες θα εντάξουν στη λίστα του χώρου τους.

Δεν είναι λίγοι οι εισαγωγείς, για να αναφέρω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα, που πάνε σε κάποιο υποψήφιο θύμα και του λένε ότι το Pinot Grigio, λόγου χάρη, που εμπορεύονται τιμάται στον κατάλογο χονδρικής στα 12 ευρώ αλλά θα κάνουν μία έκπτωση 20 τοις εκατόν και θα το αφήσουν στα 9,60. Πάει ο άλλος ο πιο ντόμπρος, ο πιο επαγγελματίας, με ένα σαφώς καλύτερο Pinot Grigio από τα κελάρια ενός πολύ ανώτερου παραγωγού και προτείνει στον ίδιο εστιάτορα το κρασί στα 8 ευρώ. Και αρχίζει ο εστιάτορας ο αδαής τη γνωστή ιστορία: Μα, ο τάδε μου κάνει 20% στο Pinot Grigio, αν μου κάνεις 25% ή 30% θα πάρω το δικό σου! Έτσι, απλά και ξάστερα, λες και η μοναδική παράμετρος είναι η επί τοις εκατόν έκπτωση! Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ποιότητα του κρασιού, η σταθερότητα και η φήμη του παραγωγού, η εσοδεία, καθώς τα περισσότερα Pinot Grigio εάν δεν είναι απολύτως φρέσκα είναι απολύτως άνοστα κτλ. Όταν ο άλλος είναι κολλημένος, δεν μπορεί να δει ότι ακόμη και χωρίς το 20% της υποτιθέμενης έκπτωσης αυτός που πουλάει ευθύς εξαρχής χαμηλότερα, ένα ανώτερης ποιότητας κρασί, είναι ο πλέον κατάλληλος συνεργάτης. Άμα ο άλλος είναι στουρνάρι και δεν το ψάχνει και δεν κάθεται ψύχραιμα να βάλει κάτω τα δεδομένα, τον πρώτο λόγο τον έχουν οι καταφερτζήδες του μάρκετινγκ, που έχουν πιάσει το κόλπο και πάνε με τιμές γεμάτες και ρίχνουν μετά και μια γενναία «έκπτωση» και όλα μέλι γάλα!

Πριν από μερικά χρόνια μου ζήτησαν από τον Αερολιμένα Λάρνακας, που από τον καιρό που έχει ιδιωτικοποιηθεί πάει από το κακό στο χειρότερο (το κτήριο εξαιρείται, μιλώ για το επίπεδο των υπηρεσιών), να τους πάω το βιβλίο μου «The Cyprus Wine Guide» να το θέσουν προς πώληση. Μου ζήτησαν, οι αθεόφοβοι, 60% προμήθεια! Ούτε τα μισά από τα έξοδα που έκανα για να το τυπώσω δεν θα έβγαζα και έτσι είπα ευγενικά «όχι». Μου είπε, θυμάμαι, τότε ένας φίλος σαΐνι του εμπορίου: «Αύξησε γι’ αυτούς την τιμή και κάνε τους το 60%, όλοι αυτό κάνουν»! Και είναι όλοι χαρούμενοι, που λέει κι ένας γνωστός μου. Βεβαίως, δεν το έκανα γιατί σεβάστηκα και τον κόπο μου να κάνω αυτό το βιβλίο αλλά και τους βιβλιοπώλες που με στήριξαν. Ευτυχώς, μετά ήρθε το Μεταίχμιο και ησύχασα. Έπειτα, η κρίση και ησύχασα μια και καλή!

Το θέμα που σήμερα θέλω να θίξω δεν είναι άλλο από την προσοχή, την οποία πρέπει να επιδεικνύουμε απέναντι στο επικίνδυνο στις πλείστες περιπτώσεις μάρκετινγκ. Και λέω επικίνδυνο, για να μην πω ανεύθυνο ή ανέντιμο. Όλοι, καταναλωτές και άνθρωποι της εστίασης και της φιλοξενίας, θα πρέπει κάποια στιγμή να αποστασιοποιηθούμε από τις απόπειρες εύκολου εντυπωσιασμού και να εστιάσουμε στην ουσία, που δεν είναι άλλη από την ποιότητα αλλά και τη σχέση που αυτή έχει με την τιμή.

Του Βαλεντίνου τις προάλλες, είδα στο ράφι μιας υπεραγοράς ένα γλυκό αφρώδες από την Ιταλία να περιγράφεται ως το πιο σέξι του κόσμου! Άκου τώρα ο άλλος τι σκαρφίστηκε και το διαφημίζει κιόλας και, δεν φθάνει αυτό, τον ακολουθεί και η υπεραγορά! Είναι λέει «the sexiest wine in the world»! Και γιατί είναι τόσο σέξι το κρασί αυτό; Επειδή έχει ρόδινο χρώμα; Σαν αυτό χιλιάδες ροζέ. Επειδή είναι γλυκό και αφρίζει; Πλημμύρα τα γλυκά κρασιά που αφρίζουν. Έχει κάτι στη σύνθεσή του που ανεβάζει τη λίμπιντο και τονώνει την κυκλοφορία; Δεν έχει, αλλιώς δεν θα λεγόταν κρασί, αλλά κάτι άλλο. Και ποιος είναι εκείνος που διαπίστωσε ότι αυτό το κρασί είναι το πιο σέξι; Με ποια κριτήρια; Μήπως δοκίμασε όλα τα κρασιά της οικουμένης και διαπίστωσε πως με αυτό γίνεσαι ταύρος; Να το πει μια ο εισαγωγέας, άντε πάει στο καλό, να το πει δυο, οκ, αυτός το έκανε παντιέρα και ακολουθούνε και οι υπεραγορές και κοτσάρουνε πάνω στα ράφια ό,τι ακαλαίσθητο τους πει ο κάθε έμπορος. Το μέτρο το έχουμε εδώ και καιρό χάσει, ας μην τρελαθούμε κιόλας!

05/03/2017