Κρασιά που σημάδεψαν μια χώρα

Την τελευταία εικοσαετία παρακολουθώ τα αμπελοοινικά δρώμενα της οικουμένης στον βαθμό που μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις και ο χρόνος μου. Ακόμη στενότερα, ακόμη πιο αγαπητικά παρακολουθώ τις εν γένει εξελίξεις που αφορούν στο ελλαδικό κρασί. Μάλλον από αγάπη απέναντι σε μια χώρα που αισθάνομαι τόσο οικεία, έκανα ό,τι μπορούσα όλα αυτά τα χρόνια για να γνωρίσω, από τη μια, τον ελλαδικό οίνο και, από την άλλη, να τον επικοινωνήσω από αυτό το βήμα, που η εφημερίδα από το 1999 μου εμπιστεύθηκε. Αφορμή για το σημερινό σημείωμα υπήρξε η δοκιμή ενός ερυθρού οίνου από την Πελοπόννησο (Επιλεγμένος Οίνος Νεμέα 2012, Παρπαρούση), ο οποίος μου έδωσε το έναυσμα για μερικές ενδότερες σκέψεις. Αυτός ο οίνος με έκανε να αναρωτηθώ για το ποια είναι εκείνα τα κόκκινα, που έχουν πράγματι σημαδέψει την ελλαδική οινοπαραγωγή, ποια είναι εκείνα τα ερυθρά που κατάφεραν να καταστούν, το καθένα για τους δικούς του λόγους, πρότυπα ποιότητας. Σκέφθηκα πως τα κόκκινα κρασιά που έχουν πέραν πάσης αμφιβολίας κατακτήσει μία θέση στην κορυφή της ελλαδικής οινοποιίας δεν είναι πολλά, ούτε καν όσα τα δάχτυλα του ενός μας χεριού. Μετά από κάποια σκέψη και προβληματισμό, κατέληξα στο προσωπικό συμπέρασμα ότι αυτά τα κόκκινα δεν είναι παρά τρία. Και σκοπεύω να σας μιλήσω γι’ αυτά, καθώς και για τους λόγους που τα κάνουν τόσο σημαντικά για την αμπελοοινική σκηνή της Μητροπόλεως.

Θεωρώ πως ένα κρασί που δεν θα μπορούσε ποτέ να λείψει από το βάθρο των κορυφαίων ερυθρών οίνων της Ελλάδος είναι το Άβατον του Κτήματος Γεροβασιλείου. Αυτό το κόκκινο διακρίνεται από μία ποιότητα που είναι αναντίλεκτη. Διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που το κάνουν δικαίως να ξεχωρίζει ανάμεσα στην πληθώρα των παραγόμενων σήμερα οίνων της χώρας. Διαθέτει πυκνότητα (χρωματική, αρωματική, γευστική), βάθος, πολυπλοκότητα, ισορροπία, δυνατότητες βαθιάς παλαίωσης. Πάνω απ’ όλα, όμως, διαθέτει χαρακτήρα, σπάνια και ξέχωρη ιδιοσυγκρασία, αυθεντικότητα καταγωγής, εντοπιότητα, κοσμοπολίτικο αέρα που μυρίζει όμως Ελλάδα! Κι αυτό γιατί το Άβατον οινοποιείται από τρεις γηγενείς ποικιλίες οιναμπέλου, το Λημνιό, το Μαυρούδι και το Μαυροτράγανο, που στα χέρια του ρέκτη Ευάγγελου Γεροβασιλείου μεταμορφώθηκαν από άσημα σταφύλια σε σημαίνουσες τοπικές ποικιλίες μιας πλούσιας και προικισμένης χώρας, που υποφέρει από τα νάζια των κατοίκων της. Το Άβατον είναι τόσο σημαντικό, όχι γιατί δεν υπάρχουν άλλα κόκκινα να το φθάσουν σε ποιότητα, αλλά γιατί αυτήν ακριβώς την ποιότητα την εκδηλώνει περισσότερο ως μια αυθεντική έκφραση της ελλαδικής γης και λιγότερο ως μια εξαιρετική οργανοληπτική εικόνα.

Πλάι στο Άβατον βλέπω να στέκει ένα κόκκινο από το τόσο αγαπητό μα τόσο υποβαθμισμένο Αγιωργίτικο, που, τολμώ να πω, τα τελευταία χρόνια βιώνει μία στασιμότητα και μία αδιαφορία που δεν μπορεί παρά να προβληματίζουν. Ο Επιλεγμένος Οίνος Νεμέα του Αθανάσιου Παρπαρούση δεν είναι γνωστός στο ευρύ κοινό, ιδιαίτερα της Κύπρου. Είναι ένα κόκκινο που δεν οινοποιείται κάθε χρόνο, αλλά μόνο σε εξαιρετικές εσοδείες, σαν αυτή του 2012 που την περασμένη εβδομάδα σας πρότεινα. Ο Παρπαρούσης είναι στην Πάτρα, συνεπώς, οινοποιεί μετά από αυστηρή επιλογή της πρώτης ύλης το κρασί στη Νεμέα κι έπειτα το παλαιώνει και το εμφιαλώνει στο δικό του οινοποιείο στην Πάτρα. Κι, όμως, το αποτέλεσμα στη φιάλη είναι εκπληκτικό! Ο Επιλεγμένος Οίνος Νεμέα δεν είναι μόνο η καλύτερη, κατά την άποψή μου, Νεμέα, αλλά το πιο κομψό ερυθρό κρασί που παράγεται στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει κανένα άλλο κόκκινο κρασί στη χώρα που να διαθέτει τη φινέτσα, τη χάρη, την ισορροπία και τη στρογγυλάδα που έχει ο Επιλεγμένος. Σπεύδω να πω ότι αυτή η Νεμέα δεν θα αρέσει σε όσους δείχνουν προτίμηση σε κρασιά βαρέων βαρών, με μεγάλη γευστική συμπύκνωση, πληθωρική αλκοόλη και δυνατές τανίνες. Αν είστε αποκλειστικά δοσμένοι στην οινική ρώμη και τη συμπύκνωση, ξεχάστε τον Επιλεγμένο. Αν είστε ανοιχτοί σε νέες προτάσεις, σε στιλ κρασιών άλλα, πιο φίνα, πιο αέρινα, πιο σοφιστικέ, ανοίξτε έναν Επιλεγμένο και πιστεύω δεν θα το μετανιώσετε.

Κλείνω το σημερινό μου σημείωμα με το Κτήμα Κατσαρού. Όπως βλέπετε συγκαταλέγω στις κορυφαίες προτιμήσεις μου και αυτό το εξαιρετικό κρασί από τον Όλυμπο, έστω κι αν αυτό δεν παράγεται από τοπικές ποικιλίες αλλά από διεθνείς, που δεν είναι άλλες από το Cabernet Sauvignon (που κυριαρχεί) και το Merlot. Και το συγκαταλέγω γιατί το Κτήμα Κατσαρού είναι όχι μόνο το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, Cabernet Sauvignon της Ελλάδος αλλά ένα Cabernet διεθνούς κλάσης, που διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που το κάνουν να ξεχωρίζει. Πυκνότητα, αρωματική πολυπλοκότητα και ισορροπία ανάμεσα στο βαρέλι και στο φρούτο, γευστικό πάχος, εξαιρετικής ποιότητας τανινικό δυναμικό και δυνατότητες παλαίωσης που πιστεύω πως κανένα άλλο ελλαδικό κόκκινο δεν μπορεί να πλησιάσει, καθώς αγγίζουν πια τα όρια της 30ετίας!

Την προπερασμένη Παρασκευή επισκέφθηκε το νησί μας ο οινοποιός του Κτήματος, Ευριπίδης Κατσαρός, ένας άνθρωπος μεστός ήθους και ευγένειας. Στο καλύτερο εστιατόριο για φιλέτα, που η χώρα διαθέτει, το γνωστό Columbia Plaza στη Λεμεσό, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα από τα καλύτερα δείπνα στα οποία έχω στην Κύπρο παραστεί, με συνοδεία τα κρασιά του Κτήματος Κατσαρού. Ο σεφ του εστιατορίου, Γιάννης Πολίτης, ο οινοχόος Γιώργος Λουκάκης με την ομάδα του και ο διευθυντής του Columbia Plaza, Πάμπος Χαραλάμπους, μαζί με τον εδώ αντιπρόσωπο του Κτήματος Κατσαρού, Βικτώρ Παπαδόπουλο της κάβας La Maison du Vin, κέρδισαν πραγματικά τις εντυπώσεις, σε μια βραδιά γεμάτη ποιότητα.

Τελειώνοντας, να επισημάνω πως με τις πιο πάνω επιλογές πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου, μια και άφησα απ’ έξω πολλές εξαιρετικές Νάουσες, που όσο πάνε και πληθαίνουν και ομορφαίνουν και κερδίζουν παντού φίλους. Σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αλλά, σήμερα μίλησα για τα κρασιά που προσωπικά ξεχωρίζω για τους λόγους που ανέλυσα, κρασιά τα οποία αποσπώνται από το ευρύτερο σύνολο για πολύ συγκεκριμένους λόγους, επειδή ακριβώς έχουν αυτή την επιπλέον, ιδιαίτερα σημαντική διάσταση, που για τον γράφοντα τουλάχιστον μετράει λίγο παραπάνω.

05/02/2017