Αυστηρώς για κοσμοπολίτες

Η κατ’ επίφασιν πλέον πρωτεύουσα της νήσου μας, η πνέουσα τα λοίσθια Λευκωσία, έχει καταντήσει μία ανούσια και άνοστη πόλη που δεν έχει να προσφέρει και πολλά στους κατοίκους της. Πόσες πια φορές να οδεύσεις προς τη Λήδρας και την Ονασαγόρου και να ξεθεωθείς μέχρι να βρεις χώρο στάθμευσης και να μπουχτίσεις από τα καφέ και τα «μοντέρνα» μαγαζιά εστίασης. Δεν ξέρω τώρα που θα ανοίξει τις πύλες του το ποθητό για το ασθενές φύλο πολυκατάστημα μόδας H&M τι θα γίνει, ξέρω μόνο πως προσωπικά η Λήδρας και οι παρακείμενοι οδοί ελάχιστοι ευχαρίστηση πλέον έχουν να μου προσφέρουν. Δεν είναι πια η Λευκωσία τόπος για μπον-βιβέρ, για κοσμοπολίτες και τύπους της ζωής και της διασκέδασης. Έχει αποθάνει εκεί στη χρόνια τώρα παρατημένη «πλατεία» της, που όλο λέει να ολοκληρωθεί κι όλο μένει ανολοκλήρωτη.

Εκεί, στο έμπα της Λεμεσού, όμως, παρά το ύψος του ξενοδοχείου Grand Resort (που είχε παλαιότερα το ανεξήγητο διά εμέ και άνευ οιασδήποτε αιτιολογήσεως όνομα Hawai), υπάρχει ένα μέρος που πάλλεται, ένα εστιατορικό σύμπλεγμα που απευθύνεται σε κοσμοπολίτες και ανθρώπους που αγαπούν το καλό φαγητό και το καλό κρασί. Μιλάω για το σύμπλεγμα εστιατορίων που είναι γνωστό ως uptown square, του Αντώνη Ευέλθοντος, το οποίο ιδρύθηκε το 1996, εδώ δηλαδή και μία εικοσαετία. Πρώτη ιδρύθηκε η Chesters, μία διαχρονική μπιραρία, που δεν είναι όμως ένα συνηθισμένο μαγαζί του είδους, καθώς εκεί μπορεί κανείς να βρει, εκτός από αμέτρητες μπίρες, καλό φαγητό, με πρώτα και καλύτερα κάποια γενναιόδωρα και νόστιμα μπέργκερ. Μία δεκαετία μετά, ήρθε να προστεθεί στην παρέα το ιαπωνικό, ονόματι Zen Room, που από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στα κορυφαία εστιατόρια της χώρας. Τον Αύγουστο του 2010 ακολούθησε το κινέζικο Chi Lounge, που είναι, κατά τη γνώμη μου, το καλύτερο στο είδος του μαγαζί, μετά βεβαίως από αυτό του ξενοδοχείου Four Seasons στη Λεμεσό. Το Estilo Bar που σερβίρει tapas συμπληρώνει την τετράδα των εστιατορίων του χώρου, ένα μαγαζί, ωστόσο, που δεν έχω ακόμη επισκεφθεί και, ως εκ τούτου, δεν μπορώ να έχω άποψη. Βεβαίως, υπάρχει και ο πέμπτος και πιο πρόσφατος της παρέας, το Malindi, κοντά στη θάλασσα, όπου κι εκεί κάποια στιγμή θα πρέπει να αποκτήσω εμπειρία του χώρου.

Όλα αυτά τα γράφω σήμερα εξ αφορμής μίας επίσκεψής μου στο Zen Room, όπου είχα για άλλη μια φορά τη δυνατότητα να γευτώ από κοντά την κουζίνα του χώρου, αλλά και να καταστώ κοινωνός του καλού οινικού σέρβις που αυτός διαθέτει. Τα σούσι και τα λοιπά πιάτα του Zen Room ήταν υψηλού επιπέδου, αντάξιά τους υπάρχουν μόνο στο Nippon της Λάρνακας. Η πάπια που έφθασε από το κινέζικο ήταν εξαιρετική, τραγανή όσο έπρεπε και πολύ γευστική. Αυτό είναι ένα από τα πλεονεκτήματα άλλωστε του uptown square, καθώς σου παρέχει τη δυνατότητα να παραγγείλεις πιάτα και από τα παρακείμενα μαγαζιά.

Το επίπεδο της οινικής εξυπηρέτησης ήταν αξιοπρεπέστατο, μια και τα κρασιά έφθασαν στη σωστή θερμοκρασία, σερβιρίστηκαν στα κατάλληλα ποτήρια και στη δοσολογία που έπρεπε. Είδα εκεί κόσμο να καταναλώνει σαμπάνια, πράγμα σπανιότατο για τα δεδομένα της Λευκωσίας. Παρέες νεαρών, ζευγάρια μεσηλίκων, ξένους από κάθε γωνιά της γης, τουρίστες, ανθρώπους του επιχειρηματικού κόσμου και, δυστυχώς, και μερικούς πολιτικούς που χαλούσαν το ντεκόρ και τραυμάτιζαν βάναυσα την ωραία ατμόσφαιρα. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, που ένιωσα για λίγο κοσμοπολίτης στον τόπο μου. Ήταν μια από τις σπάνιες εκείνες φορές, που ένιωσα ότι στην Κύπρο κάτι κινείται κι ότι δεν έχουν πια όλα εκπνεύσει. Στη Λεμεσό υπάρχει παλμός ζωής, εύληπτη είναι η ανάσα του κόσμου, η δίψα για διασκέδαση, η άρνηση παράδοσης στη μιζέρια.

Αυτός ο χώρος του Αντώνη Ευέλθοντος, γνωστού και ως Τόνυ, είναι ένα κλασικό όσο και ζηλευτό παράδειγμα του τι μπορεί να επιτευχθεί όταν κάποιος εμφορείται από όραμα, όταν κάποιος είναι τελειομανής, όταν κανείς ψάχνεται και κυνηγάει αδιαλείπτως το ιδανικό. Όταν κανείς διαπνέεται από αυτή τη λογική, έρχονται μόνες τους και οι πωλήσεις, εκπωματίζονται μόνα τους και τα κρασιά τα εκλεκτά, ακριβώς γιατί η όμορφη ατμόσφαιρα και η εν γένει ποιότητα γεννούν στον καθένα μας την επιθυμία να απολαύσει κάτι ξέχωρο. Θυμάμαι ακόμη τα κρασιά που είχα την ευχαρίστηση να πιω στο Zen Room, όχι μόνο για την υψηλή ποιότητά τους, αλλά και γιατί τα ταύτισα με κάποιες πολύ ευχάριστες στιγμές ενός εξαιρετικού χώρου, γιατί ακριβώς την ώρα της απόλαυσης δεν ήταν μόνο τα κρασιά ιδιαίτερα, ήταν και η διάθεσή μου.

Και θυμήθηκα ένα από εκείνα τα εστιατόρια της πρωτεύουσας, στο οποίο έτυχε να βρεθώ λίγες ημέρες πριν, όπου μέσα στην κάψα των σαράντα βαθμών Κελσίου ο ιδιοκτήτης δίσταζε να θέσει σε λειτουργία όλα τα κλιματιστικά του χώρου, περιοριζόμενος μόνο σε αυτό που ήταν εγγύτερα στο τραπέζι μας. Με το που ήπιαμε δυο γουλιές κρασί και δοκιμάσαμε και το πρώτο πιάτο, ο ιδρώς βαρύς κάθισε στο μέτωπό μας. Και με το που σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα, όπου κι εκεί ο κλιματισμός ήταν εκτός λειτουργίας, έγινα πλέον μούσκεμα. Πού διάθεση για καλό κρασί και για περαιτέρω έξοδα, όταν ο άλλος, ο μαγαζάτορας, τσιγκουνεύεται να πατήσει το on; Γιατί, όταν αισθάνεσαι ότι κινείσαι σ’ ένα περιβάλλον μίζερο και τσιγκούνικο, όμοια κι εσύ θα συμπεριφερθείς. Δεν θα γίνεις χουβαρντάς και γαλαντόμος, θα χαλάσεις, εξάλλου, το ντεκόρ.

24/07/2016