Η κουλτούρα του συλλογικού

Έβλεπα προχθές αυτόν τον γίγαντα της πολιτικής, τον Κουλία, που ο πάνσοφος κυπριακός λαός έβαλε για μία ακόμη θητεία στο Κοινοβούλιο, να παίζει στο έξυπνο κινητό του μία από εκείνες τις ιστορικές ομιλίες του Μακαρίου, ο οποίος μιλούσε για τον μακροχρόνιο αγώνα, που θα χρειαστεί προκειμένου να δικαιωθεί ο τόπος. Όταν σε κάποια στιγμή πήγε να τον διακόψει ο άλλος γίγας της πολιτικής, ο Δίπλαρος, του απάντησε ο Κουλίας: «σιώπα, άκου ρε φίλε μου»! Όταν ο Δίπλαρος πήγε και πάλι να πει κάτι, ο τιτάνας της πολιτικής ο Κουλίας του είπε: «σιωπή ρε»! Πες τε μου τώρα γιατί αυτός ο άνθρωπος, ένθερμος θαυμαστής του Βαρουφάκη, συμπεριφέρεται από τους τηλεοπτικούς δέκτες κατ’ αυτόν τον άκομψο (για να είμαι ευγενής) και καθαρά λαϊκίστικο τρόπο;  Η άποψή μου είναι πως συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο γιατί ουδέποτε είχε και ουδέποτε θα έχει κουλτούρα του συλλογικού, παρά μόνο την ανάγκη να αποδείξει σε αυτούς που τον ψήφισαν ότι παραμένει απτόητος και απαράλλαχτος στον τρόπο που πολιτεύεται. Ο Κουλίας είναι μια από τις πλέον τρανταχτές περιπτώσεις, ωστόσο, αποκλείεται να νιώθει μόνος, καθώς η συντριπτικότατη πλειοψηφία των πολιτικών μας κινείται με αποκλειστικό κίνητρο το προσωπικό και όχι το συλλογικό συμφέρον.

Κάνω σήμερα αυτή την εισαγωγή για την πολιτική πραγματικότητα της χώρας, καθώς επιθυμώ να καταπιαστώ ακριβώς με ένα και μόνο ζήτημα: την κουλτούρα του συλλογικού, η οποία απουσιάζει από όλα τα επίπεδα δραστηριότητας της νήσου, πόσω μάλλον από το αμπέλι και το κρασί. Και αυτό με αφορμή τα όσα έγραψα πριν από δύο εβδομάδες για τη Δράμα, όταν βρέθηκα στη μικρή αυτή πόλη του ελλαδικού βορρά, καλεσμένος των εκεί παραγωγών και συγκεκριμένα της Ένωσης Οινοπαραγωγών Δράμας. Πριν από δυο-τρία χρόνια είχα προσκληθεί από την Ένωση Οινοποιών Κρήτης και παλαιότερα από την Ένωση Οινοπαραγωγών Πελοποννήσου. Δεν ήμουν μόνος σε αυτά τα ταξίδια (εκτός από αυτό στην Πελοπόννησο), αλλά μέλος μιας ομάδας δημοσιογράφων, τόσο από τον ελλαδικό χώρο όσο και από το εξωτερικό. Αυτοί που μας κάλεσαν είχαν αποφασίσει να εγκαταλείψουν τη μάταιη προσπάθεια ατομικής προβολής και προώθησης των κρασιών τους και να δράσουν συλλογικά, ως μία φωνή, ως μία αμπελοοινική οντότητα. Να καλέσουν ανθρώπους-κλειδιά για τον ευρύτερο οινικό κλάδο και να τους μιλήσουν όχι αποκλειστικά και μόνο για τα δικά τους κρασιά και τα ατομικά τους κατορθώματα, αλλά για το δραμινό ή το κρητικό ή το πελοποννησιακό κρασί. Να τους παρουσιάσουν, αν φέρω ως παράδειγμα την Κρήτη, τις τοπικές ποικιλίες του νησιού, τη νέα φιλοσοφία καλλιέργειας και οινοποίησης, τα δεκάδες πια οινοποιεία και μαζί τη διάσημη ανά την οικουμένη κρητική κουζίνα, που υπήρξε η αιτία ανάδειξης και διάδοσης αυτού που όλοι πλέον καλούμε «μεσογειακή διατροφή».

Με πρόγραμμα καθημερινό, με καλοστημένες παρουσιάσεις γευστικής δοκιμής, με τους ίδιους τους οινοποιούς και αμπελουργούς παρόντες και με σωρεία δράσεων οι Κρήτες έδωσαν μια ευκρινή εικόνα για το ποιοι είναι και πού θέλουν να πάνε. Επειδή παρακολουθώ στενά το κρασί και ακόμη στενότερα τον εν Ελλάδι παραγόμενο οίνο, είμαι σε θέση πιστεύω να πω ότι από την ημέρα που οι οινοπαραγωγοί της Κρήτης αποφάσισαν να λειτουργήσουν και να δράσουν συλλογικά, διοργανώνοντας όλες αυτές τις εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, τα κρασιά τους απέκτησαν άλλο κύρος και σαφώς μεγαλύτερη φήμη στους οινικούς κύκλους, τόσο της ίδιας τους της πατρίδας όσο και σε νευραλγικές οιναγορές της Ευρώπης και της Αμερικής. Όλα αυτά είχαν το ποθούμενο, βεβαίως, αποτέλεσμα, που δεν ήταν άλλο από την αύξηση της ζήτησης και τη διεύρυνση των απανταχού πωλήσεων.

Αυτή η κουλτούρα της συλλογικής ευθύνης και δράσης απουσιάζει, δυστυχώς, από τους περισσότερους οινοποιούς της Κύπρου, οι οποίοι δεν κατόρθωσαν ακόμη να μορφώσουν μία σύγχρονη και συμπαγή ομάδα, κύριος γνώμονας της οποίας θα είναι το κυπριακό κρασί και όχι οι επιμέρους προσπάθειες. Αν και εδώ και καιρό διαθέτουν έναν σχετικό σύνδεσμο, στον οποίο μετέχουν αρκετά οινοποιεία, δεν έχουν ακόμη αισθανθεί την ανάγκη να καλέσουν από το εξωτερικό δημοσιογράφους, σομελιέ, γευσιγνώστες και γενικά σημαντικούς ανθρώπους του χώρου, παρουσιάζοντάς τους τον κυπριακό αμπελώνα και τα παραγόμενα από αυτόν κρασιά. Δυστυχώς, οι πλείστοι οινοποιοί μας παραμένουν εσωστρεφείς και καχύποπτοι στις συλλογικές δράσεις, πράγμα που τους αποστερεί κάθε δυνατότητα εμπορικής επέκτασης και διευρυμένης φήμης. Ας μην πάμε μακριά, ας παραμείνουμε στον ελλαδικό χώρο, όπου είναι αδύνατο να βρει κανείς σήμερα, ακόμη και στην Αθήνα, κυπριακά κρασιά, έστω δυο-τρία καλά Ξυνιστέρια και ένα-δυο Μαραθεύτικα. Δεν θα μπορούσαν να σταθούν με αξιώσεις σε ένα από τα πλέον ψαγμένα μπαρ κρασιού της πόλης ή σε μερικά από τα καλά της εστιατόρια τα κορυφαία από τα Ξυνιστέρια μας και τα πιο επιλεγμένα από τα Μαραθεύτικά μας;

Αλλά, για να δράσεις συλλογικά και να έχεις κάποια στιγμή αποτελέσματα δεν αρκεί να αλλάξεις νοοτροπία. Θα πρέπει να βάλεις και το χέρι στην τσέπη και αυτό είναι ένα ακόμη άθλημα στο οποίο μας βλέπω πολύ να υστερούμε.

26/06/2016