Το κρασί ως παρωδία

Αν και πολύ πιο αραιά πια, υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι συνθήκες με «αναγκάζουν» να παρευρεθώ σε κάποια από τις πολλές οινικές εκδηλώσεις (γνωστές στους αγγλοτραφείς ως events), που πραγματοποιούνται στον τόπο μας, με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν εκδηλώσεις –η μειοψηφία– που πράγματι κινούνται σ’ ένα πλαίσιο λογικής και ορθής αντίληψης αυτού που καλούμε «οινική παιδεία». Εκδηλώσεις με σοβαρότητα και επαγγελματισμό, που δεν εκκινούν και δεν τελειώνουν με την υπερβολή και το «άππωμα». Εκδηλώσεις που έχουν για επίκεντρο το κρασί αυτό καθαυτό και τη συνακόλουθη ελάχιστη παιδεία, η οποία απαιτείται προκειμένου να μπορεί κανείς να το κατανοήσει αρχικώς και να το απολαύσει στη συνέχεια.

Καμία ένσταση δεν μπορεί να εγερθεί από κανέναν αληθινό φίλο του κρασιού για τις εκδηλώσεις που έχουν ως αποκλειστικό στόχο να προαγάγουν τον οινικό πολιτισμό, έναν πολιτισμό που δεν είναι, βεβαίως, μόνο υλικός. Ενστάσεις, όμως, και μάλιστα απειράριθμες, μπορούν να εγερθούν όταν στο όνομα του κρασιού στήνονται παρωδίες! Όταν η εκδήλωση για την προώθηση ενός προϊόντος καταντά κοσμικό γεγονός, γκλαμουριά του χειρίστου είδους, το κρασί, αντί να ανάγεται σε αυτό που πραγματικά είναι, εξευτελίζεται, υποβαθμίζεται σε μέσο προβολής των συμπλεγμάτων του καθενός.

Τρεις είναι οι κατηγορίες των ανθρώπων που συχνάζουν στα κοσμικά events των θλιβερών καιρών που διάγουμε. Στην πρώτη κατηγορία συγκαταλέγεται η γκλαμουριά της νήσου, οι κυρίες, οι οποίες, στο όνομα της οινικής κουλτούρας, διαγωνίζονται στο άθλημα της άκρατης επίδειξης, όπου νικήτρια αναδεικνύεται η λιγότερο ντυμένη και η περισσότερο «αππωμένη» και ανόητη. Συνήθως, οι κυρίες αυτές διαθέτουν κάποια τυπικά χαρακτηριστικά: μεγάλη οικονομική επιφάνεια, συνδρομή σε μοδάτο γυμναστήριο και σκέψη που δεν μπορεί να διαπεράσει ούτε την πιο διατρητή επιφάνεια. Το ρίχνουν λοιπόν στα κάθε λογής events…

Η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, που συχνάζει στα οινικά events της χώρας, είναι βεβαίως αυτή που περιλαμβάνει τους ανθρώπους του τύπου και του θεάματος, όχι όλους φυσικά, γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν ικανοί και έντιμοι λειτουργοί της ενημέρωσης, όπως εξακολουθούν, ευτυχώς, να υπάρχουν νουνεχείς, ανθρώπινοι και χαμηλών τόνων πλούσιοι και πλουσίες, στις οποίες αναφέρθηκα πιο πάνω. Οι δημοσιογράφοι και οι «αστέρες», που κοσμούν με την παρουσία τους τα εν λόγω events, αναβαπτίζονται κάθε φορά που συναντούν κάποιον επιτυχημένο επιχειρηματία ή έναν ισχυρό άνδρα της πολιτικής ζωής και έχουν την ευκαιρία να συνομιλήσουν ή, ακόμη καλύτερα, να φωτογραφηθούν μαζί του, και, αν είναι τυχεροί, να φιγουράρουν και σε κάποια από τις κοσμικές στήλες των κενών περιεχομένου περιοδικών της χώρας. Από την άλλη, οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί, ειδικά τώρα που επίκεινται και βουλευτικές εκλογές, ηδονίζονται να συνομιλούν με ανθρώπους της τηλεόρασης ή των εντύπων, καθώς ενδυναμώνουν τους δεσμούς μαζί τους και αυξάνουν έτσι τη συχνότητα εμφάνισης και προβολής στα διάφορα μέσα επικοινωνίας. Ένα ελεεινό αλισβερίσι στην πλάτη του κρασιού!

Αραιά και πού συναντάει κανείς σ’ αυτά τα κακόγουστα events και λίγους αληθινούς φίλους του οίνου και της αμπέλου. Αυτοί συνήθως βρίσκονται εκεί είτε για πρώτη (και ενδεχομένως τελευταία) φορά είτε κατά λάθος είτε γιατί είναι για κάποιον λόγο υποχρεωμένοι να παραστούν και να παρακολουθήσουν αυτό το θέατρο του παραλόγου.

Γράφει ο Νίκος Ξυδάκης: «Το κρασί φτιάχνεται για να κοινωνείται, όχι για να ξιπάζει· το κρασί απαιτεί σεβασμό και ολίγη αγάπη· ολίγη αρκεί». Σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνεται όλη η αλήθεια για το τι εστί κρασί, για το τι εστί οινική παιδεία και κουλτούρα. Το κρασί δεν μας έχει παραδοθεί για να ξιπάζει αλλά για να κοινωνεί, να κοινωνεί τους ανθρώπους, τους απλούς και ανεπιτήδευτους ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας γύρω από ένα τραπέζι, στο οποίο δεσπόζει η αγάπη και η ταπεινότητα.

Ό,τι εκτροχιάζει το κρασί από την ιστορική, πολιτιστική και γεωργική του βάση δεν μπορεί να θεωρείται «κουλτούρα» ή «παιδεία», παρά μόνο ευτελισμός, κακόγουστο θέατρο, εν τέλει, μια καταθλιπτική παρωδία…

08/05/2016