|
Εκθέσεων συνέχεια…
Έγραψα την περασμένη Κυριακή για την έκθεση του Ομίλου Οινοφίλων Αμμοχώστου, στην οποία οι μετέχοντες οινοποιοί κατέφθασαν μετά την επίσημη έναρξή της (αν εξαιρέσουμε δυο-τρία οινοποιεία). Έψεξα, επίσης, το αξιοσημείωτο γεγονός ότι τρεις από τους οινοποιούς, που έκλεισαν περίπτερο, δεν εμφανίστηκαν. Δεν είναι μόνοι τους, ωστόσο, οι οινοποιοί στην ασυνέπεια. Τις προάλλες κλήθηκα από μία εισαγωγική εταιρεία της νήσου να παραστώ στην παρουσίαση ενός οινοπνευματώδους, που εισάγουν και διανέμουν. Η παρουσίαση θα γινόταν στη Λεμεσό, στις έξι η ώρα το απόγευμα. Πήρα το αμάξι και, όπως και στην περίπτωση της Αμμοχώστου, με προσωπικά μου έξοδα όδευσα προς Λεμεσό. Ήμουν στην ώρα μου. Μπαίνω λοιπόν στην αίθουσα, όπου η παρουσίαση θα πραγματοποιείτο, και τη βλέπω σχεδόν άδεια. Ρωτάω τι γίνεται και μου απαντάνε πως είμαστε στην Κύπρο και θα ξεκινήσουν κατά τις επτά! Ακαταλαβίστικα πράματα! Ο άλλος ξεκίνησε από Λευκωσία να έρθει, να παραστεί στην παρουσίαση, η διάρκεια της οποίας ξεπερνούσε τα 75 λεπτά, θα πρέπει να υπομένει τον καθένα πότε θα καταφθάσει, για να ξεκινήσει η όλη εκδήλωση; Ειλικρινά, όλα αυτά μου φαίνονται εντελώς αδιανόητα. Λες έξι, ξεκινάς έξι. Τέρμα και τελείωσε. Όχι τίποτ’ άλλο, από σεβασμό στο πρόγραμμα και τον χρόνο του καθενός.
Τέλος πάντων, επιστρέφω στην έκθεση των οινοφίλων Αμμοχώστου. Επιστρέφω για να παραθέσω τις απόψεις μου για το πώς θα πρέπει να είναι στημένη μία τέτοια διοργάνωση. Πρώτα απ’ όλα, μία έκθεση στην οποία θα παρουσιαστούν κρασιά για δοκιμή θα πρέπει να διοργανώνεται σε μία κατάλληλη για τον σκοπό αίθουσα. Και κατάλληλη αίθουσα σημαίνει καλά αεριζόμενη και καλά φωτιζόμενη. Η Λαξιά στο Παραλίμνι δεν ήταν τέτοια. Έπασχε για τον σκοπό, κυρίως από άποψη φωτισμού. Μπορεί η Λαξιά να είναι ό,τι πρέπει για γάμους και βαπτίσεις, αλλά για γευστική δοκιμή οίνων δεν είναι η ιδεωδέστερη επιλογή. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Εκείνο που πλήγωσε βάναυσα την όλη εκδήλωση ήταν, όπως ήδη είπα, η ασυνέπεια των πλείστων οινοποιών της χώρας. Όταν μετέχει κανείς σε μία έκθεση, θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα προβάλει εκεί την όποια εικόνα του. Και αυτή η εικόνα θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ελκυστική για τον καταναλωτή. Και για να είναι ελκυστική, θα πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη. Και για να είναι κατάλληλα προετοιμασμένη, θα πρέπει να υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος. Όταν καταφθάνεις στο φώτο φίνις ή, ακόμη χειρότερα, μετά την έναρξη της εκθέσεως, πώς θα ετοιμάσεις κατάλληλα την εικόνα σου και πώς θα ελκύσεις με τον επαγγελματισμό και την οργάνωση και καλαισθησία του περιπτέρου σου τον επισκέπτη; Κανονικά οι οινοποιοί θα έπρεπε να είναι στο Παραλίμνι τουλάχιστον από το μεσημέρι, πέντε-έξι ώρες πριν από την έναρξη της εκθέσεως, για να δουν τον χώρο, να μελετήσουν τις ανάγκες τους, να στήσουν το περίπτερο, να βρουν τα ποτήρια και να βεβαιωθούν ότι είναι καθαρά και γυαλισμένα, να προμηθευτούν ένα-δυο κουτιά χαρτοπετσέτες (κανείς δεν είχε στο σταντ του) και κυρίως να φροντίσουν για τη θερμοκρασιακή κατάσταση των οίνων που θα προσφέρουν για δοκιμή, για να μην είναι όλοι ζεστοί και άνοστοι όπως ήταν στις πέντε η ώρα που κατέφθασα.
Μίλησα για τον καλλωπισμό, την οργάνωση και την καλαισθησία των περιπτέρων της έκθεσης, γι’ αυτό και θα ήθελα να πω το εξής. Υπάρχουν σήμερα μερικά οινοποιεία στη χώρα που είναι στολίδια. Κτήρια για τα οποία έχουν ξοδευτεί εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, με τελευταίας γενιάς μηχανολογικό εξοπλισμό. Αυτοί οι οινοποιοί, που έχουν θυσιάσει τόσα και τόσα λεφτά για τις οινοποιητικές τους μονάδες, δεν μπορούν να στήσουν ένα πιο καλαίσθητο περίπτερο από αυτό που παρουσίασαν στην έκθεση της Αμμοχώστου; Αντιλαμβάνομαι τους περιορισμούς που θέτει η ομοιομορφία των περιπτέρων που ετοίμασαν οι διοργανωτές, αλλά ακόμη και με δεδομένη αυτή την ομοιομορφία επεμβάσεις και προσθήκες βελτίωσης μπορούν να γίνουν, και μάλιστα ουκ ολίγες.
Πριν από μία διετία είχα βρεθεί στην Κρήτη, καλεσμένος των εκεί οινοποιών, για να επισκεφθώ την έκθεση για το κρητικό κρασί, που πραγματοποιήθηκε σε μία αίθουσα έξω από την πόλη του Ηρακλείου. Εκεί όλα τα περίπτερα έφεραν μία ωραία πινακίδα με σύνθημα «Wines of Crete». Κάτω από αυτήν την πινακίδα βρισκόταν το όνομα της οινοποιητικής μονάδας, η οποία είχε φροντίσει και για τον στολισμό και την οργάνωση του περιπτέρου της. Όλα όσα έπαιρνε μαζί του ο επισκέπτης, από τα διαφημιστικά έντυπα των κρασιών μέχρι τα κολονάτα ποτήρια, έφεραν το διακριτικό «Wines of Crete». Αυτή ήταν η ομπρέλα κάτω από την οποία τελούνταν τα πάντα, έτσι, ο επισκέπτης αποκόμιζε μια συνολική, συμπαγή εντύπωση για το κρητικό κρασί και μαζί το αίσθημα μιας αμπελοοινικής κοινότητας που κινείται συλλογικά. Αλλά, η κουλτούρα του συλλογικού δεν περιλαμβάνεται, δυστυχώς, στα ιδιαίτερα γνωρίσματά μας.
24/04/2016
|
