Κρασιά σε προσφορά

Όσοι έχετε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επαφή με τις υπεραγορές της χώρας, θα γνωρίζετε καλά ότι όλα σχεδόν τα προϊόντα που βγαίνουν σε προσφορές παρουσιάζουν, κατά τη διάρκεια της προσφοράς, μία αλματώδη αύξηση στις πωλήσεις. Αυτό συμβαίνει, βεβαίως, γιατί οι πλείστοι καταναλωτές επιδιώκουν να βγουν κερδισμένοι από την αγορά του υπό προσφορά προϊόντος. Γι’ αυτό, όταν, λόγου χάρη, μία μάρκα μακαρονιών καλής ποιότητας βρίσκεται σε προσφορά, οι πωλήσεις έναντι των ανταγωνιστών παρουσιάζονται όχι απλώς αυξημένες αλλά πολλαπλάσιες. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς λειτουργεί η ψυχολογία της προσφοράς είναι το εμφιαλωμένο νερό. Παρατηρήστε τις παλέτες με τα νερά στις υπεραγορές και θα δείτε ότι η χαμηλότερη σε ύψος είναι πάντοτε αυτή της οποίας το νερό βρίσκεται σε προσφορά. Το νερό, όμως, είναι ένα προϊόν με πολύ μικρή αξία ως προς αυτό που καλούμε «μάρκα». Δεν πολυασχολείται ο άλλος εάν θα πιει Αγρό, Άγιο Νικόλαο ή Κύκκο, αφού, για τον μέσο τουλάχιστον καταναλωτή, όλα, λίγο-πολύ, τα ίδια φαντάζουν, γι’ αυτό καθοριστικός παράγοντας επιλογής καθίσταται η τιμής πώλησης.

Με το κρασί όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το κρασί είναι ένα προϊόν με ισχυρό, όπως σε άπταιστα ελληνικά λέμε, branding, που σημαίνει ότι η προσφορά από μόνη της δεν είναι πάντοτε αρκετή να ωθήσει τον καταναλωτή στην αγορά. Αν γνωρίζεις ευθύς εξαρχής ότι ένα κρασί δεν πίνεται, είναι αυτό που λέμε σε άπταιστα κυπριακά «πουζόκρασο», ε, δεν θα το πάρεις, έστω κι αν κοστίζει δύο ευρώ στο ράφι. Αν όμως το κρασί που βρίσκεται σε προσφορά είναι ταυτόχρονα ποιοτικώς καλό για τα λεφτά που καλείσαι να πληρώσεις, τότε θα το πάρεις. Και ίσως πάρεις και περισσότερα από ένα μπουκάλια, εάν ο σε προσφορά οίνος συγκαταλέγεται στους αγαπημένους σου. Παραπλεύρως, στη στήλη των Προτάσεων, σας προτείνω σήμερα το ερυθρό του οινοποιείου Έζουσα, το οποίο πωλείτο σε γνωστή υπεραγορά της πρωτεύουσας στην τιμή των 4,60 ή 4,70 (δεν θυμάμαι ακριβώς) ευρώ. Το έμαθα από κάποιους φίλους, καθώς δεν συνηθίζω να ψωνίζω από την υπεραγορά που είχε την εν λόγω προσφορά. Πήγανε αρκετοί φίλοι και πήρανε μερικές φιάλες. Το έμαθα αφού με πήραν πρώτα στο τηλέφωνο για να με ρωτήσουν αν αξίζει ως κρασί, για να πάνε να το πάρουν. Και, όπως θα δείτε και από τα σχόλιά μου δίπλα, όχι απλώς αξίζει αλλά αξίζει με το παραπάνω. Έτσι, μέσω αυτής, και όχι μόνο, της προσφοράς, το Έζουσα (και βεβαίως οποιοδήποτε άλλο κρασί προσφοράς) είχε τη δυνατότητα να συστηθεί στον κόσμο που δεν τύγχανε να το γνωρίζει, που δεν έτυχε να ξανακούσει γι’ αυτό, που δεν του δόθηκε η ευκαιρία να το δοκιμάσει. Και εκεί παίζεται το μεγάλο στοίχημα. Αν αρέσει, το κρασί θα προτιμάται και όταν δεν θα βρίσκεται σε προσφορά, αν όχι, δύσκολα θα του δοθεί δεύτερη ευκαιρία. Γι’ αυτό, ένα κρασί θα πρέπει να τίθεται σε προσφορά μόνο όταν βρίσκεται στην καλύτερή του φόρμα και επ’ ουδενί λόγο όταν διανύει τα τελευταία στάδια του βίου του. Όταν ακόμη βρίσκεται στην ακμή του, στην πρώτη νιότη του επάνω και όχι όταν οδεύει κουρασμένο προς το τέλος, αποκαμωμένο από τον χρόνο. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται οι οινικές προσφορές ως ευκαιρία να ξεφορτωθούν οι παραγωγοί το απόθεμά τους, αλλά ως η καλύτερη πλατφόρμα γνωριμίας με το κοινό.

Υπάρχουν, βεβαίως, μερικοί οινοποιοί της νήσου, και όχι μόνο, που έχουν ως πάγια αρχή τους να μην βάζουν τα κρασιά τους ποτέ σε προσφορά, καθώς, κατά την αντίληψή τους, αυτό μειώνει την εικόνα τους και πλήττει το όποιο κύρος τους. Αν άλλοι, πολύ γνωστοί ανά τον πλανήτη οινοποιοί, δεν έβαζαν τα κρασιά τους σε προσφορά, ίσως και να συμφωνούσα μαζί τους. Αν, πάλι, οι τιμές τους ήταν έτσι κι αλλιώς προσιτές, ίσως και να τους έβρισκα κάποιο δίκαιο. Όμως, επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο συμβαίνει, δεν μπορώ να ασπασθώ την πολιτική τους, παρόλο που τη σέβομαι απόλυτα. Προσωπικά πιστεύω πως οι Κύπριοι οινοποιοί καλό θα ήταν να βάζουν πού και πού κάποια προσφορά, έστω κι αν δεν το έχουν ανάγκη, έστω κι αν πουλάνε το σύνολο της παραγωγής τους, απλώς για να ωθήσουν κι άλλους καταναλωτές να δοκιμάσουν τα κρασιά τους. Όταν το Chivas Regal, επί παραδείγματι, ένα εμβληματικό για πολλούς ουίσκι, μπαίνει σε προσφορά, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η προσφορά βλάπτει την εικόνα ενός τοπικού κρασιού; Όταν κορυφαίες μάρκες ανά τον πλανήτη, όπως, φερ’ ειπείν, τα κατεψυγμένα προϊόντα Birds Eye, οι παρμεζάνες κορυφαίων τυροκομείων της Ιταλίας, τα παγκοσμίου φήμης και ποιότητας μακαρόνια Barilla και άλλα τόσα εμβληματικά για την κατηγορία τους προϊόντα μπαίνουν σε προσφορά, πώς είναι δυνατόν να θεωρείται «μεμπτή» η προσφορά για ένα τοπικό κρασί από την Πιτσιλιά, την Πάφο ή τα Κρασοχώρια;

Ας μην παρεξηγηθώ, δεν κάνω σήμερα κήρυγμα υπέρ των προσφορών, ούτε παριστάνω τον διαπρύσιο κήρυκά τους. Το μόνο που επιθυμώ να υπογραμμίσω είναι πως το εργαλείο που ακούει στο όνομα «προσφορά» πρέπει όλοι να το αντικρίσουμε στη σωστή του διάσταση. Ως έναν εξαίρετο προξενητή ανάμεσα στον παραγωγό και τον καταναλωτή.

03/04/2016