Ερυθροί οίνοι ζητούν φιλέτα

Ήταν Παρασκευή κατά τις τρεισήμισι το απόγευμα, όταν μπήκα στο αμάξι για να πάω στην υπεραγορά. Είχα σκοπό το βραδάκι να ανοίξω ένα Barbera παλαίωσης, στιβαρό κόκκινο από το Πιεμόντε της βορειοδυτικής Ιταλίας, και ήθελα να πάρω δύο καλοσιτεμένα φιλέτα. Έφθασα στην υπεραγορά, όδευσα προς το κρεοπωλείο, περίμενα ολίγον τι και, με το που ήρθε η σειρά μου, ζήτησα κυπριακό φιλέτο σιτεμένο (περίπου δύο εβδομάδων). Ο ευγενικός κύριος που στεκόταν πίσω από τον πάγκο, μου διευκρίνισε πως δεν διαθέτει κυπριακό φιλέτο, παρά μόνον εγγλέζικο και αυστραλέζικο, η τιμή των οποίων κυμαινόταν στα 45 ευρώ το κιλό. Παρότι βρισκόμουν σε μία από τις μεγαλύτερες και καλύτερες υπεραγορές της πρωτεύουσας, ντόπιο φιλέτο ωριμασμένο στο ψυγείο του κρεοπωλείου ήταν αδύνατο να ευρεθεί. Επειδή, από τη μια, δεν επιθυμώ να αγοράζω ξένα κρέατα και, από την άλλη, δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώνω το κρέας κρεατάκι, έκανα μεταβολή και έφυγα. Ζήτησα, ωστόσο, να μου κρατήσουν για δύο βδομάδες στο ψυγείο ένα ολόκληρο ντόπιο φιλέτο, για να το πάρω όταν θα έχει πλέον ωριμάσει, πράγμα που με βεβαίωσαν ότι θα κάνουν.

Κάποιος φίλος μού είχε μιλήσει για ένα μεγάλο κρεοπωλείο στη Λακατάμια, το οποίο ήταν βέβαιο ότι θα μπορούσε να με εξυπηρετήσει, μια και ασχολείτο με ντόπια κρέατα. Άφησα λοιπόν πίσω μου την Ακρόπολη και κατευθύνθηκα προς Λακατάμια. Βρήκα το κρεοπωλείο, κατέβηκα, ζήτησα ντόπιο φιλέτο σιτεμένο. Η κυρία πίσω από τον πάγκο με κοίταξε γεμάτη απορία, λέγοντάς μου ότι δεν υπάρχει! Και μου εξήγησε ότι προμηθεύουν τις υπεραγορές και ότι τους συμφέρει να πωλούν το ζώο ακέραιο, άσε που κανείς δεν αγοράζει σιτεμένο φιλέτο σε τούτη τη νήσο, οι κάτοικοι της οποίας θεωρούνται, συν τοις άλλοις, και καλοφαγάδες. Μόλις το δουν μαυρισμένο, μου εξήγησε η καλή αυτή κυρία, διαμαρτύρονται, το θέλουν ολοκόκκινο, φρεσκοσφαγμένο το δαμάλι οι Κύπριοι καλοφαγάδες. Πάνε χρόνια να μας ζητήσουν τέτοιο πράγμα, μου λέει με νόημα. Επιμένω εγώ, λέω να πάρω ολόκληρο το φιλέτο του ζώου, λίγο έλειψε να τους παρακαλέσω κιόλας… Με λυπάται λίγο η κυρία και μου λέει να πάρω τον Τάσο, τον αρχηγό του κρεοπωλείου. Τον παίρνω τον Τάσο και μου λέει πως δεν του συμφέρει να μου δώσει ένα φιλέτο, γιατί προτιμάει να πουλάει το ζώο ολόκληρο στην υπεραγορά! Τρελαίνομαι ολίγον τι και αφήνω πίσω μου το κρεοπωλείο του Τάσου. Κινούμαι βόρεια προς λεωφόρο Στροβόλου και φθάνω σε ένα άλλο, μικρότερο κρεοπωλείο. Σταματάω, κατεβαίνω, ζητάω φιλέτο ντόπιο. Και μου λέει ο άρχοντας: «βοδινό ούτε για δείγμα, δεν πρόλαβα να τηλεφωνήσω να μου φέρουν και φύγανε τα φορτηγά!». Εκεί τρελαίνομαι για τα καλά και του αρχίζω το κήρυγμα του άρχοντα. Και τι δεν του λέω! Και πώς θέλετε να δουλέψετε κύριε; Και πώς να μην σας κλείσουν οι υπεραγορές; Κτλ., κτλ., κτλ…

Η ώρα έχει πάει πέντε και στην ιδέα να μείνει γαστρονομικά ορφανό το Barbera παλαίωσης οδεύω προς Food Saver, για να πάρω αναγκαστικώς φιλέτο της αλλοδαπής. Πράγματι, εκεί θα βρω φρέσκο Rib eye (δεν θυμάμαι εγγλέζικο ήταν, αυστραλέζικο;). Ήταν και ένα νεαρό, πολύ καταρτισμένο και ευγενικό παιδί που σου εξηγούσε τα πάντα σχετικά με το κρέας που αγόραζες και που σου πρότεινε τρόπους προετοιμασίας και ψησίματος.

Η ώρα πήγε πέντε και μισή, είχαν κιόλας συμπληρωθεί δύο ώρες «φιλετικής» Οδύσσειας. Έφθασα σπίτι κατάκοπος και εκνευρισμένος, πετυχαίνοντας τον σκοπό μου κατά το ήμισυ, αφού φιλέτο βρήκα, όχι όμως ντόπιο. Και σκέφθηκα: συχνά-πυκνά παροτρύνω από τούτο το βήμα τους φίλους αναγνώστες να συνοδεύουν κάποιο στιβαρό και πλούσιο κόκκινο με καλοσιτεμένα φιλέτα. Πού θα τα βρουν, όμως; Από πού θα τα προμηθευτούν για να κάνουν πράξη την οινογαστρονομική εισήγησή μου; Οι πλείστοι φαντάζομαι δεν είναι αργόσχολοι και πείσμονες όσο ο γράφων, δεν νομίζω ότι είναι διατεθειμένοι να γυρίζουν επί δύο ώρες την πόλη μπας και βρουν ένα καλό ντόπιο φιλέτο.

Θα μου πείτε δεν φταίνε οι κρεοπώληδες, αφού ο κόσμος δεν τα παίρνει τα φιλέτα τα σιτεμένα. Και ποιος θα μάθει τον κόσμο κάποια πράγματα; Ποιος θα του τα εξηγήσει; Ποιος θα τον επιμορφώσει; Και με το κρασί δεν γινόντουσαν, και ακόμη γίνονται, τα ίδια; Δεν νομίζαμε κάποτε όλοι ότι είναι βλασφημία να βάλεις στο ψυγείο το κόκκινο, γιατί λέει πίνεται σε θερμοκρασία δωματίου; Δεν πιστεύαμε κάποτε, και ακόμη κάποιοι το πιστεύουν, ότι όλα τα κρασιά γίνονται καλύτερα καθώς παλαιώνουν; Δεν είχαμε την πεποίθηση κάποτε ότι το κρέας πάει μόνο με κόκκινο κρασί και το ψάρι μόνο με λευκό; Δεν είχαμε την τεράστια ψευδαίσθηση ότι η Κύπρος φτιάχνει τα καλύτερα κρασιά του ντουνιά γιατί έχει πολύ ήλιο, μέχρι που ήρθαν μυριάδες ξένα και αναβλέψαμε; Όλες αυτές τις εσφαλμένες αντιλήψεις δεν ανέλαβαν να τις αλλάξουν οι κάβες, οι οινέμποροι, οι οινολόγοι, οι οινοποιοί, οι οινοχόοι, οι εστιάτορες, οι άνθρωποι της οινικής επικοινωνίας, όσοι, τέλος πάντων, είχαν και έχουν να κάνουν με τον αμπελοοινικό χώρο; Με τα φιλέτα τι θα γίνει; Θα συνεχίσουμε αμέριμνοι να καταναλώνουμε τα «εκλεκτά» φιλέτα της Αυστραλίας και της Αργεντινής, μη γνωρίζοντας, λόγου χάρη, ότι αυτά μεγαλώνουν ακόμη με αυξητικές ορμόνες, την ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση τις έχει προ πολλού απαγορεύσει; Αλλά, είπαμε, εκτός από έξυπνοι και επιτυχημένοι, είμαστε και καλοφαγάδες σε τούτη την Αγία νήσο!

21/02/2016