Κρασιά με φούντες!

Το Κτήμα Φουντή βρίσκεται 4 περίπου χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Νάουσας, στον καταπράσινο οικισμό της Νέας Στράντζας. Η ιστορία του σχετικά πρόσφατη, καθώς ξεκινά το 1992, μακρά, εντούτοις, είναι η ιστορία των ανθρώπων που κρύβονται πίσω του. Η οικογένεια Φουντή κατάγεται από τη Στράντζα της Ανατολικής Θράκης. Το 1914 παίρνει τον δρόμο της προσφυγιάς και έπειτα από περιπλάνηση 10 ετών εγκαθίσταται στην περιοχή της Νάουσας, όπου μαζί με άλλες προσφυγικές οικογένειες ιδρύουν τον οικισμό της Νέας Στράντζας. Εκεί, ο Γεώργιος Φουντής και ο υιός του Θεόδωρος γνωρίζουν την αμπελοκαλλιέργεια και το 1930 φυτεύουν τον πρώτο τους αμπελώνα με Ξινόμαυρο. Τη σκυτάλη παραλαμβάνει ο Νικόλαος Φουντής, ο οποίος τη δεκαετία του 1970 θα επεκτείνει τα αμπέλια της οικογένειας, ενώ μια δεκαετία περίπου αργότερα θα γνωρίσει διεθνείς προσωπικότητες του κρασιού, από τις ιδέες των οποίων θα εμπνευσθεί και θα ιδρύσει, το 1992, το δικό του οινοποιείο. Το 1996 επιστρέφει από τη Γαλλία ο ανεψιός του Δημήτριος Ζιάννης, χημικός οινολόγος, αναλαμβάνοντας την παραγωγή του κτήματος.

Αυτή είναι, κοντολογίς, η ιστορία των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από το Κτήμα Φουντή. Είχα πρωτοδιαβάσει για το Κτήμα πριν από αρκετά χρόνια, πάνω από δέκα θαρρώ, στην εξαιρετική στήλη της κ. Σταυρούλας Κουράκου-Δραγώνα, στην Καθημερινή των Αθηνών, μια στήλη που δεν υπάρχει πια, καθιστώντας την εν λόγω εφημερίδα σαφώς φτωχότερη. Εκεί, αντίκρισα για πρώτη φορά τη φωτογραφία της Ναουσαίας, κρασί για το οποίο σας έχω ήδη μιλήσει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η ετικέτα της Ναουσαίας ήταν μία από εκείνες τις λίγες που, ενώ δεν την είχα δοκιμάσει, ένιωθα μια ανεξήγητη οικειότητα και μια ανερμήνευτη έλξη.

Από τότε πέρασε κάμποσος καιρός, ώσπου ο ιθύνων νους του wine bar που ακούει στο αγγλικό όνομα Barrique, κ. Κυριάκος Στέλιου, αποφάσισε σοφά να εντάξει στην γκάμα των κρασιών που εμπορεύεται το Κτήμα Φουντή. Έτσι, είχα αυτές τις ημέρες την ευκαιρία, και μαζί τη χαρά, να γνωριστώ καλύτερα με τους οίνους του Φουντή και να θαυμάσω μία γκάμα βασισμένη στο γηγενές Ξινόμαυρο. Και δεν εννοώ μόνο τα κόκκινα, τη Ναουσαία και το εξαιρετικό επίσης Κτήμα Φουντή, αλλά τα κρασιά ολόκληρης σχεδόν της γκάμας του οινοποιείου. Ο Λευκός Φουντή είναι καμωμένος από τον πρόρογο της ερυθρής ποικιλίας Ξινόμαυρο. Το ίδιο και ο Τρυγίας, που οινοποιείται από Ξινόμαυρο. Και τα δυο, μα κυρίως ο Τρυγίας, είναι από τα λίγα ελλαδικής παραγωγής λευκά που μπορούν να παλαιώσουν στη φιάλη για αρκετά χρόνια. Ούτε το Ροζέ Φουντή απαρνείται το Ξινόμαυρο, καθώς φτιάχνεται αποκλειστικά από σταφύλια της ντόπιας ποικιλίας. Δύο μόνο κρασιά παράγονται στο Κτήμα Φουντή από άλλες ποικιλίες, ο Ονειρικός, που προέρχεται από Μalvasia και ο Όλγανος (όνομα ποταμού που πηγάζει στους πρόποδες του Βερμίου), που οινοποιείται από Ξινόμαυρο και Merlot. Με τη Μalvasia δεν έχω κανένα πρόβλημα, μια και η ποικιλία έχει καταγωγή ελληνική, αλλά, αν ήμουν στη θέση του κ. Φουντή, το Merlot θα το άφηνα κατά μέρος, καθώς δεν πιστεύω ότι έχει οτιδήποτε να προσθέσει στα προικιά και τη μεγάλη κλάση του Ξινόμαυρου και, από την άλλη, θεωρώ ότι έστω και η ελάχιστη συμμετοχή της γαλλικής ποικιλίας στους αμπελώνες του οινοποιείου «πληγώνει» μια εν γένει εντυπωσιακή εικόνα.

Τα λέω αυτά, γιατί ο Φουντής είναι ο πρώτος, εδώ και πολύ καιρό, Ελλαδίτης οινοποιός, ο οποίος έχει κερδίσει την προσοχή και τον σεβασμό μου, καθώς έχει σαφέστατα επικεντρωθεί στην καλλιέργεια και οινοποίηση της τοπικής ποικιλίας Ξινόμαυρο, που, όπως έχω γράψει την περασμένη Κυριακή, είναι ένα από τα σημαντικότερα ερυθρά κρασοστάφυλα της οικουμένης. Τον Φουντή δεν τον έχω συναντήσει ποτέ μου, μα νιώθω πίσω από τα κρασιά του έναν άνθρωπο που πάλλεται, έναν οινοποιό που αισθάνεται, έναν αμπελουργό που βιώνει τον τόπο του, τη γη και την παράδοσή του. Αυτούς τους οινοποιούς είναι που εκτιμώ και που σέβομαι και όχι όσους επιμένουν να φτιάχνουν ένα ακόμη κρασί από ξενικές ποικιλίες, έναν ακόμη οίνο που να θυμίζει όσο περισσότερο μπορεί Γαλλία ή Αυστραλία ή δεν ξέρω ’γω τι. Γουστάρω εκείνους τους οινοποιούς που μένουν παραδοσιακοί από άποψη και όχι από αδυναμία να προσαρμοστούν στις σύγχρονες αμπελουργικές και οινοποιητικές απαιτήσεις, όσους ονομάζουν το κρασί τους Ναουσαία και όχι, για παράδειγμα, Μέγα Οίνο, Μαγικό Βουνό, Cuvée Eclectique και άλλα «γουστόζικα» και «πιασάρικα» ονόματα που ψαρεύουν για «μοντέρνους» καταναλωτές. Ο Φουντής νιώθω να κινείται και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος ορκισμένος στη γη του, σεμνά και ταπεινά, όπως λίγοι, πολύ λίγοι συνάδελφοί του. Έχει την τύχη να δουλεύει με μια παγκοσμίου κλάσης ερυθρή γηγενή ποικιλία, έχει την ευτυχία να ζει και να δημιουργεί σ’ έναν τόπο πανέμορφο, τη Νάουσα, έχει τη χαρά να λειτουργεί σε έναν τόπο με ζηλευτές κλιματολογικές συνθήκες, γι’ αυτό έχει σίγουρα τη δυνατότητα να μας χαρίσει ακόμη καλύτερα κρασιά, για τα οποία δεν θα είναι μόνο ο ίδιος περήφανος, αλλά ολόκληρη η χώρα, γιατί όχι και ολόκληρος ο ευρωπαϊκός αμπελώνας.