|
Να σταθούμε στο Ξυνιστέρι
Αν για τις κόκκινες, ξενικές ποικιλίες, έχουμε μία κάποια δικαιολογία να προτάξουμε σχετικά με το γεγονός ότι εξακολουθούμε ακόμη και σήμερα να τις φυτεύουμε, για τις λευκές ουδεμία δικαιολογία έχουμε. Κι αυτό γιατί υπάρχει το Ξυνιστέρι, το οποίο έχει πια αποδείξει, ελπίζω και στον πλέον δύσπιστο, ότι είναι μία εξαιρετική γηγενής ποικιλία, που μπορεί να καλύψει επιτυχώς το σύνολο των οινοποιητικών αναγκών της νήσου. Της νήσου αυτής, που είναι τόσο μικρή και που δύσκολα μπορεί να πείσει, ακόμη και τον πλέον εύπιστο, ότι είναι ποτέ δυνατόν να τα καταφέρει με τα Chardonnay και τα Sauvignon Blanc καλύτερα απ’ ό,τι οι Γάλλοι ή οι Νεοζηλανδοί ή οι λοιποί κραταιοί παίκτες του διεθνούς αμπελοοινικού γίγνεσθαι. Γι’ αυτό, λοιπόν, την ευκαιρία που μας παρέχει το ντόπιο Ξυνιστέρι πρέπει να την αδράξουμε. Και μετά να τη δουλέψουμε, όπως ήδη κάνουμε, και να την εκτείνουμε όπου μπορούμε. Να προτείνουμε τα κρασιά της ποικιλίας τόσο εντός των εθνικών συνόρων όσο και εκτός αυτών. Αλλά πρώτα θα πρέπει να διαμορφώσουμε το συνολικό προφίλ της. Όχι μόνο το οινοποιητικό προφίλ, που σιγά-σιγά κομψεύεται και καλλιεργείται, αλλά και το εμπορικό, το τιμολογιακό και όλα τα άλλα.
Μια γρήγορη ματιά στα ανά την Κύπρο Ξυνιστέρια θα μας αποκαλύψει αρκετά αξιόλογα κρασιά της ποικιλίας. Από την Πάφο φέρνω στη μνήμη μου την αρωματικότατη Περσεφόνη του Κολιού, ένα σχετικά σταθερό ανάμεσα στις εσοδείες λευκό, με λεπτά και φίνα αρώματα ανθέων και εσπεριδοειδών, γευστικά δροσερό, φρουτώδες, ιδεώδες θα έλεγα για κατανάλωση κατά τους μήνες του κυπριακού θέρους. Αναπολώ ακόμη το ολοένα και καλύτερο ομοποικιλιακό Έζουσα του Μιχάλη Κωνσταντινίδη στην Κανναβιού, ένα Ξυνιστέρι που θυμίζει έντονα κρασί της γαλλικής ποικιλίας Sauvignon Blanc, καθώς είναι αιθέριο και εκρηκτικό στη μύτη, ζωηρό και νευρώδες στο στόμα. Αξιόλογο όμως είναι και το κρασί του Μακκά στον Στατό-Άγιο Φώτιο, θα ήταν παράλειψή μου να μην το αναφέρω. Στο Πέρα Πέδι ο Κώστας Κωνσταντίνου φτιάχνει το Αγιόκλημα, ένα λευκό, που αν και πάει κάποιος καιρός να το δοκιμάσω, συγκαταλέγεται στα κορυφαία κρασιά που η ποικιλία μας χαρίζει. Ο Πετρίτης της Κυπερούντας, βεβαίως, αποτελεί κρασί-σταθμό για την ποικιλία, με την αρωματική του ένταση και πολυπλοκότητα, αλλά και τη γευστική του έκταση και ρώμη, κυρίως, δε, για την αμίμητη δυνατότητα παλαίωσης που τον διακρίνει. Ο Λευκός του Βλασίδη είναι μία ακόμη αξιόπιστη πρόταση κρασιού που οινοποιείται με βάση το Ξυνιστέρι, αν και στη σύνθεσή του φιλοξενεί ένα ποσοστό της ποικιλίας Sauvignon Blanc. Εδώ στέκομαι λίγο για να διευκρινίσω ότι ο Σοφοκλής Βλασίδης οινοποιεί άλλο ένα λευκό, αποκλειστικά καμωμένο από την ποικιλία Sauvignon Blanc, μόνο που ο φθηνότερος Λευκός, στον οποίο πρωταγωνιστεί το Ξυνιστέρι, είναι φανερά καλύτερος ως κρασί. Δεν ξέρω εάν σε αυτή μου τη διαπίστωση θα συνηγορήσει και ο ίδιος ο παραγωγός, καθώς έχω συζητήσει το θέμα μαζί του και φαίνεται να διατηρεί διαφορετική άποψη, αλλά πεποίθησή μου, και μάλιστα ισχυρή, είναι ότι ο Λευκός είναι κρασί καλύτερο ποιοτικώς. Αν, δε, συμπεριλάβουμε στον όλο συλλογισμό και την τιμή πώλησης των δύο λευκών, τότε θα δούμε ότι ο Λευκός υπερτερεί καταφανώς. Εξαιρετικό είναι εφέτος και το Ξυνιστέρι της οινοποιίας Τσιάκκα στο Πελένδρι, ένα από τα καλύτερα κρασιά της ποικιλίας που έχω δοκιμάσει, το οποίο θα παρουσιάσω την επόμενη Κυριακή. Είναι όμως και το Ξυνιστέρι της ΚΕΟ, που τελευταία είναι κι αυτό βελτιωμένο.
Ποιοτικώς λοιπόν πάμε σαφώς καλύτερα, το θέμα είναι αν αυτό το πολύ καλό έως εξαιρετικό προϊόν που έχουμε μπορούμε να το προτείνουμε προς τα έξω σε τιμές προσοδοφόρες. Κοιτάξτε τις ετικέτες, για παράδειγμα, μερικών κρασιών της ποικιλίας και θα καταλάβετε τι εννοώ. Κάποιες είναι τελείως παλιομοδίτικες, απελπιστικά άκομψες, καταφανώς ακαλαίσθητες, σχεδόν απωθητικές. Ετικέτες που ουδεμία σχέση έχουν με τη σύγχρονη αντίληψη περί έξυπνου μάρκετινγκ, αλλά και ουδεμία σχέση έχουν με αυτό που καλούμε παράδοση. Προσωπικώς, δέχομαι ως καίριες δύο ειδών ετικέτες. Αυτές που έρχονται από την παράδοση, όπως, λόγου χάρη, οι ετικέτες των περίφημων γαλλικών πύργων, που είναι διακόσια χρόνια πάνω-κάτω οι ίδιες, κι αυτές που εδράζονται στο διεκδικητικό μάρκετινγκ και τη μελέτη των σύγχρονων καταναλωτικών τάσεων, πάντα όμως μέσα στα πλαίσια της λογικής και της φινέτσας και όχι της ξιπασιάς και του στόμφου. Η ετικέτα ως έννοια δεν είναι τόσο απλή όσο κανείς φαντάζεται, καθώς τα στοιχεία που τη συναποτελούν είναι πολλά: ο σχεδιασμός, το χρώμα, το μέγεθος, οι γραμματοσειρές, οι υποχρεωτικές και προαιρετικές ενδείξεις, το λεκτικό ως προς την ορθογραφία, τη σύνταξη και το ύφος, το πάχος και η υφή του χαρτιού, η παρουσία ή όχι ανάγλυφων στοιχείων κτλ. Είναι η ετικέτα μία έννοια πολυδιάστατη, για την οποία ο παραγωγός χρειάζεται να αναζητήσει τους ειδικούς, ξοδεύοντας μαζί τους χρόνο, χρήμα και πάθος.
Ό,τι ισχύει για την ετικέτα ισχύει, αν και σε λιγότερο βαθμό, και για την επιλογή της φιάλης, του καψυλλίου και του κιβωτίου μέσα στο οποίο το κρασί θα ταξιδέψει. Πάρτε μία συσκευασία ενός νεοζηλανδέζικου Sauvignon Blanc και συγκρίνετέ τη με μία δική μας. Θα δείτε ότι ωχριούμε μπροστά τους, άρα αδυνατούμε κατ’ ουσίαν να διεκδικήσουμε μερτικό από την παγκόσμια καταναλωτική πίτα. Βήματα βελτίωσης από κάποιους οινοποιούς έχουν γίνει (όπως, για παράδειγμα, από τον Τσιάκκα), αλλά είναι σπασμωδικά και ανήμπορα να αλλάξουν τη γενική εικόνα. Είμαστε ακόμη, στα μάτια του ξένου αγοραστή κρασιών, παλαιομοδίτες. Απαιτείται πολύ, πάρα πολλή δουλειά για να αλλάξουμε την εικόνα. Μα κυρίως απαιτείται γνώση, καλλιέργεια και κουλτούρα. Τα έχουμε;
28/06/2015
|
