|
Σαν πας για τη Λεμόνα
Θα συνεχίσω από εκεί που έμεινα την περασμένη Κυριακή, όταν θέμα μας ήταν το πανέμορφο Πιεμόντε και η απόσταση που μας χωρίζει από αυτό. Όχι η απόσταση σε μίλια ή χιλιόμετρα, αλλά σε ποιότητα, κάθε λογής ποιότητα, είτε αυτή είναι οινική είτε γαστρονομική είτε περιβαλλοντική είτε άλλη. Θα συνεχίσω λοιπόν από το Πιεμόντε, γιατί είχα προ ημερών την ευκαιρία να επισκεφθώ την όμορφη Λεμόνα της επαρχίας Πάφου και να ξεναγηθώ από τον κ. Άγγελο Τσαγγαρίδη, ιδιοκτήτη του οινοποιείου Τσαγγαρίδης, στις εγκαταστάσεις της μονάδος και στους αμπελώνες που την υποστηρίζουν. Προτού εξηγήσω τον λόγο της εκεί επίσκεψής μου, θεωρώ απαραίτητο να πω κάποια πράγματα για το ίδιο το χωριό, αλλά και για τη διαδρομή από την Πάφο προς αυτό.
Αφήνοντας πίσω την ανακατωμένη από κάθε άποψη πόλη της Πάφου, πιάνεις τον δρόμο για την Πόλη της Χρυσοχούς. Σε δέκα-δεκαπέντε λεπτά στρίβεις δεξιά προς Τσάδα και από εκεί συνεχίζεις για Καλλέπεια, Λετύμπου και Λεμόνα. Η διαδρομή είναι ωραία, καθώς το αμάξι κινείται ανάμεσα σε μαιανδρικούς δρόμους περιτριγυρισμένους από αμπέλια, οπωροφόρα και πού και πού κάποιες ελιές. Το τοπίο θυμίζει το ανάγλυφο του Πιεμόντε, ημιορεινό, με μέσο για τα δεδομένα της νήσου υψόμετρο, αρκετά πράσινο και γύρω λοφίσκοι όμορφοι και χαρωποί. Θα μπορούσε, σκέφτηκα, τούτα τα μέρη να αποτελέσουν μια σπάνιου κάλλους διαδρομή, έναν απαράμιλλο πόλο έλξης για κάθε απαιτητικό τουρίστα. Εάν οι καλλιέργειες είχαν μία συνέχεια και μία συνέπεια, εάν οι δρόμοι ήταν πιο φροντισμένοι και, κυρίως, εάν ο καθείς δεν έκτιζε ό,τι και όπως ήθελε, θα μπορούσαμε να μιλάμε με άλλα δεδομένα. Περνώντας από το δολοφονημένο πολεοδομικά και περιβαλλοντικά τοπίο, έψαχνα κάνα γουστόζικο καφενεδάκι να ξαποστάσω. Να πιω ένα ποτήρι δροσερό νερό της πηγής και να απολαύσω έναν τοπικό καφέ, μία λεμονάδα, κάτι, τέλος πάντων. Τίποτα, εξόν από ένα-δυο μαγαζάκια που συνάντησα στο κέντρο της Λετύμπου, το απόλυτο μηδέν! Προς στιγμήν, όταν ξεχύθηκα στους δρομίσκους της Καλλέπειας και είδα τα αμπέλια να τινάζονται ζωηρά και πράσινα προς τον ουρανό, ζεστάθηκε η καρδιά μου και σκέφτηκα να επισκεφθώ κατά το θέρος για λίγες ημέρες την Πάφο, με την οικογένεια και να πιάσω τις οδούς του κρασιού και να καθίσω να χαρώ ό,τι έχει απομείνει από την κουζίνα μας. Δεν άργησε όμως η στιγμιαία επιθυμία να ξεφουσκώσει, αφήνοντας, και πάλι, την πικρή της επίγευση στην ψυχή μου.
Έφτασα, ευτυχώς, μετά από λίγη ώρα στο φιλόξενο οινοποιείο του Άγγελου Τσαγγαρίδη, που βρίσκεται στην καρδιά της Λεμόνας. Εκεί θα μαζεύονταν από ώρα σε ώρα κι άλλοι δημοσιογράφοι και φίλοι του κρασιού, για να τιμήσουν έναν άνθρωπο που εδώ και πάνω από δέκα χρόνια ζει στη Λεμόνα. Να τιμήσουν τον Sir Edward du Cann, έναν πολιτικό ολκής, βουλευτή για 31 συναπτά έτη, πρώην Πρόεδρο του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου και πρώην Υπουργό Οικονομίας και Εμπορίου επί Μάργκαρετ Θάτσερ. Ετών 91 σήμερα, διατηρεί ένα ασυνήθιστο σφρίγος και μία διαύγεια πνεύματος που συναρπάζουν. Πάνε τώρα δέκα και πλέον έτη που ο Sir Edward du Cann αποφάσισε να αγοράσει ένα πανέμορφο σπίτι στη Λεμόνα και να εγκατασταθεί στο χωριό. Μαζί αγόρασε και 20 δεκάρια αμπελώνα, πλάι ακριβώς στα αμπέλια του οινοποιείου Τσαγγαρίδης. Τα αμπέλια αυτά φιλοξενούν σήμερα, κατά το πλείστον, σταφύλια της γαλλικής ποικιλίας Cabernet Sauvignon, τα οποία ο Sir Edward du Cann θέλησε να οινοποιήσει στον Τσαγγαρίδη, για να φτιάξει το δικό του κρασί, το Sir Edward du Cann Cabernet Sauvignon!
Όταν έλαβα την πρόσκληση του φίλου Άγγελου να μεταβώ για ένα γεύμα στο οινοποιείο, όπου θα παρουσιαζόταν το κρασί του Sir Edward du Cann, σκέφτηκα τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τη Λευκωσία από τη Λεμόνα. Η αρχική διστακτικότητα κάμφθηκε, ωστόσο, μπρος στην αγνή ευγένεια του οινοποιού, αλλά και μπρος, οφείλω να ομολογήσω, στην περιέργεια που μου γεννήθηκε να δω ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος που στα 91 του χρόνια είχε ακόμη το σθένος και το κίνητρο να φτιάξει κρασί. Τι ήταν αυτό που παρακίνησε τον άνθρωπο τούτο να φτιάξει κρασί; Αθεράπευτη φιλοδοξία ενός πολιτικού ανδρός; Αγάπη ασίγαστη προς το κρασί; Προσφορά προς τον τόπο που τον φιλοξενεί τα τελευταία 10-12 χρόνια; Η απάντηση υπήρξε ακαριαία, με το που συνάντησα τον Sir Edward du Cann και μίλησα μαζί του. Ήταν το συναίσθημα, αυτό οδήγησε στην παραγωγή ενός ακόμη ερυθρού οίνου στη Λεμόνα. Και αφού ήταν συναισθηματικοί οι λόγοι, κάθε συζήτηση και κάθε ανάλυση παύουν να έχουν νόημα και σημασία.
Το κρασί ήταν συμπαθητικό, πολύ φρέσκο ακόμη, με ικανοποιητικό φρούτο και αισθητές, όχι όμως ιδιαίτερα ενοχλητικές τανίνες. Σε κάθε περίπτωση, πινόταν ευχάριστα και ταίριαξε πολύ καλά με το κλέφτικο από κότσι αρνιού και φύλλα τρεμιθιάς, που ετοίμασε για κυρίως ο σεφ Νίκος Χαραλάμπους, με τη βοήθεια του Χαρίλαου Κυπριανού. Θα ήταν παράλειψη να μην πω ότι οι δύο σεφ, και μαζί ο ζαχαροπλάστης Γιάννης Τούμπας, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, παρουσιάζοντας τέσσερα αξιοπρεπέστατα πιάτα, τα οποία ετοίμασαν σ’ έναν χώρο χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό κουζίνας. Μάλιστα, επέδειξαν μία ασυνήθιστη ευαισθησία στο να σερβίρουν πιάτα με τοπικό χαρακτήρα, όπως το κλέφτικο με τα φύλλα τρεμιθιάς που προανέφερα, την τριλογία χαλουμιού και την αναρόκρεμα με ταχίνι και θρυμματισμένο φύλλο μπακλαβά.
Εκεί στη Λεμόνα, ο Sir Edward du Cann έβγαλε ως βέρος πολιτικός έναν μεστό και σύντομο λόγο. Κρατάω πιο πολύ αυτό που συνέστησε για την Κύπρο. Καλές είναι και οι μαρίνες και τα μεγαλεπήβολα έργα, είπε, μα μεγαλύτερη για τον τόπο σημασία έχει να υποστηρίζεται η δημιουργία και η δράση μικρών περιφερειακών επιχειρήσεων, όπως το οινοποιείο Τσαγγαρίδης, καθώς αυτές οι μικρές, τοπικού χαρακτήρα επιχειρήσεις μπορούν να συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ανασυγκρότηση της τραυματισμένης κυπριακής οικονομίας. Δεν μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
31/05/2015
|
