Από το ταξίμι στο οινικό τάλαντο

Κάθομαι σ’ ένα ταβερνείο της πρωτεύουσας και ακούω τον φίλο μου Παντελή να παίζει ένα παραπονιάρικο ταξίμι στο καλοκουρντισμένο μπουζούκι του. Στο τρίλεπτο που κράτησε το ταξίμι πέρασαν από το μυαλό μου μύριες σκέψεις, άλλες τόσες αναμνήσεις ξύπνησαν, όμορφα, νοσταλγικά συναισθήματα γεννήθηκαν. Το όργανο στα χέρια του Παντελή κελαϊδούσε, λαλιά είχε γλυκιά, που μιλούσε στην καρδιά του ακροατή.

Θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή πως κάποτε επιχείρησα κι εγώ να μάθω μπουζούκι. Ατάλαντος μουσικά, απαίδευτος και παντελώς παράφωνος, δεν στάθηκε δυνατό να προχωρήσω, παρά την αγάπη μου για το όμορφο αυτό όργανο. Για τον δάσκαλο μουσικής στο επάγγελμα όμως Παντελή, το μπουζούκι έμοιαζε να βγήκε από την κοιλιά της μάνας του, σαν μια προέκταση του χεριού του!

Ίσως τα περί μουσικής και οργανοπαιξίας να φαντάζουν άτοπα σε μια οινική στήλη, όχι, όμως, δεν είναι. Στο τρίλεπτο που κράτησε το ταξίμι σκέφτηκα πως ο οινοποιός είναι κι αυτός ένας άλλος «οργανοπαίχτης», ένας άλλος καλλιτέχνης, που καλείται να αποδώσει σύμφωνα με το οινικό τάλαντο που κουβαλεί στις φλέβες του. Τέχνη είναι η οινοποίηση, τέχνη και μεράκι μαζί, που είτε τα έχεις είτε όχι. Όσο κι αν προσπαθήσεις, όσο κι αν υπερβάλλεις εαυτόν, δύσκολα θα καταφέρεις να φτιάξεις μεγάλα κρασιά, αν ο Ύψιστος δεν σε έχει προικίσει με το τάλαντο του οινοποιείν.

Γνώρισα πολλούς οινοποιούς στη ζωή μου. Άλλους με περγαμηνές και εξαιρετικές σπουδές στις καλύτερες σχολές του κόσμου. Άλλους πάλι με μόνο εφόδιο την εμπειρική γνώση και το πηγαίο οινικό ταλέντο. Και πολλούς που έσμιξαν το όποιο ταλέντο με τις σπουδές και τη μελέτη. Είδα ανθρώπους που βγήκαν από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Γαλλίας να μην μπορούν να φτιάξουν καλό κρασί, παρά τη βαθιά επιστημονική και θεωρητική τους κατάρτιση, ακριβώς γιατί δεν έφεραν αυτό το πολύτιμο οινικό τάλαντο, αυτό το δώρο που σε κάνει να βιώνεις το κρασί. Είδα όμως και πολλούς συναδέλφους τους, που αποφοίτησαν από τις ίδιες σχολές, να μεγαλουργούν, αφού το τάλαντο τους απογειώθηκε μέσα από την επιστημονική κατάρτιση και τη συστηματική μελέτη.

Από την άλλη, έτυχε να δω ανθρώπους που ποτέ δεν σπούδασαν το κρασί, να κάνουν απίστευτα πράγματα. Ακόμα και εδώ στο νησί μας μερικοί από τους καλύτερους οινοποιούς του τόπου δουλεύουν εδραζόμενοι στο ταλέντο και την εμπειρία τους, καταφέρνοντας συχνά να ξεπερνούν συναδέλφους τους με πλατιά θεωρητική κατάρτιση. Δεν ωφελεί σε τίποτα η παράθεση ονομάτων, καθώς πρόθεσή μου δεν είναι να καταδείξω τους επιτυχημένους εμπειρικούς και τους λιγότερο επιτυχημένους θεωρητικούς, αλλά να πω απλώς ότι όσο κι αν οι σπουδές δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν, αυτό που υπερισχύει των πάντων, όταν ερχόμαστε στο θέμα οινοποίηση, είναι η έφεση, η κλίση, το ταλέντο, εν τέλει, το πάθος για τη συνεχή εξέλιξη και βελτίωση.

Ας μην παρεξηγηθούν όμως οι προθέσεις μου. Με τα όσα λέω δεν αναιρώ τα όσα επί μία και πλέον δεκαετία υποστηρίζω από αυτό το βήμα, ότι, δηλαδή, χωρίς την εμπλοκή προσοντούχων οινολόγων τα οινοποιεία του τόπου δεν θα πάνε μακριά. Αρκεί οι οινολόγοι αυτοί να είναι και επιστημονικά καταρτισμένοι, αλλά και συναισθηματικά φορτισμένοι για όλο και καλύτερα κρασιά...