|
Μαύρο ντόπιο υπάρχει;
Προ καιρού, μία κοπέλα μού απέστειλε ένα καθόλα ευγενικό μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, ρωτώντας με για το πού μπορεί να βρει και να δοκιμάσει ένα τοπικής παραγωγής κόκκινο, που να είναι αποκλειστικά καμωμένο από τη γηγενή ποικιλία, που ακούει στο όνομα Μαύρο ντόπιο ή Μαύρο αμπελίσιμο. Έκανα τις σκέψεις μου, μα κρασί να της προτείνω δεν βρήκα. Ήθελε η κοπέλα ένα πολύ καλής ποιότητας Μαύρο ντόπιο, που να το βρίσκει εύκολα στη Λευκωσία, όπου κατοικεί. Θυμάμαι το οινοποιείο Ζήνων στο Όμοδος, που έφτιαχνε κρασί από την εν λόγω ποικιλία, δεν γνωρίζω εάν το οινοποιεί πια, καθώς έχασα επαφή με τον παραγωγό. Από την άλλη, δεν ξέρω και πού μπορεί να βρει και να αγοράσει κανείς εύκολα τα κρασιά του συγκεκριμένου παραγωγού. Σκέφτηκα μήπως κάποιο άλλο οινοποιείο της χώρας έχει στην γκάμα του έναν τέτοιο οίνο ή, πάλι, μήπως κάποια από τις λεγόμενες οινοβιομηχανίες παράγει κρασί από Μαύρο ντόπιο και μόνον, μα δεν βρήκα κάτι, συνεπώς βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να απογοητεύσω μία ευγενέστατη κυρία της πρωτεύουσας.
Ποια είναι όμως η ειρωνεία επ’ αυτού; Μα, βεβαίως, το γεγονός ότι, ενώ το Μαύρο (το ντόπιο για λόγους οικονομίας το περικόπτω) εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να αντιπροσωπεύει την πρώτη σε έκταση ποικιλία οιναμπέλου της χώρας, κανένα κρασί δεν παράγεται αποκλειστικά από αυτό! Δεν είναι απορίας άξιον γιατί κάτι τέτοιο να συμβαίνει; Να καλλιεργείς σε μεγάλη έκταση μία γηγενή ποικιλία και την ίδια στιγμή να αδιαφορείς παντελώς σε επίπεδο οινοποίησης γι’ αυτήν;
Αν ρωτήσει κάποιος, που ενδιαφέρεται για το θέμα, τους παραγωγούς της νήσου, θα λάβει την απάντηση ότι το Μαύρο δεν είναι ποικιλία που μπορεί να δώσει καλής ποιότητας κρασί, γι’ αυτό και δεν ασχολείται κανείς μαζί του. Έχουν, βλέπετε, πεισθεί και οι πλέον «κυπροκεντρικοί» οινοποιοί της χώρας ότι το Μαύρο δεν χρήζει προσοχής, καθώς είναι μάλλον, αν όχι για τα μπάζα, για το παρασκήνιο της αμπελοοινικής σκηνής του τόπου. Πώς όμως έχουμε φθάσει σε αυτό το συμπέρασμα; Και με ποιον προηγούμενο πειραματισμό έχουμε αποφανθεί ότι το Μαύρο δεν μας κάνει; Το έχουμε δουλέψει όσο και όπως πρέπει και μπορούμε να ομιλούμε περί της ασημαντότητάς του με τόση βεβαιότητα ή καταλήγουμε στο συμπέρασμα περί της ευτέλειας του Μαύρου διαισθητικά, απ’ όσα μας έχουν διηγηθεί οι παλαιοί και «έμπειροι» οινοπαραγωγοί της χώρας; Έχουμε καλλιεργήσει τους ορεινούς αμπελώνες της ποικιλίας, αυτούς της Μαδαρής και της λοιπής ορεινής Πιτσιλιάς, για παράδειγμα, με τρόπο που να μας δίδουν συμπυκνωμένο σταφύλι; Κάναμε, λόγου χάρη, αυστηρό κλάδεμα, πράσινο τρυγητό και όλα τα προαπαιτούμενα παραλαβής συμπυκνωμένου και πλούσιου φρούτου; Απ’ ό,τι γνωρίζω, τέτοια κατορθώματα δεν έχουν καταγραφεί στο αμπελουργικό μας ημερολόγιο.
Κι αν το Μαύρο είναι πράγματι ανίκανο ως σταφύλι να δώσει από μόνο του ένα αξιόλογης ποιότητας κόκκινο ή ροζέ κρασί, γιατί δεν κάναμε μία συστηματική προσπάθεια να το παντρέψουμε με άλλες, πιο δυναμικές τοπικές ποικιλίες, όπως, λόγου χάρη, το Μαραθεύτικο ή, ακόμη, η Λευκάδα, την οποία παρουσιάζουμε ως τοπική ή περίπου ως τέτοια; Γιατί δεν δοκιμάσαμε να φτιάξουμε ένα ροζέ από Μαύρο και Ξυνιστέρι ή από Μαύρο, Μαραθεύτικο και Ξυνιστέρι μαζί; Είναι ετούτα τα σταφύλια δικά μας και μπορούμε να πορευθούμε με αυτά και στις αγορές του εξωτερικού, αποκτώντας την πολυπόθητη για κάθε οινοπαραγωγό χώρα εξωστρέφεια και διεθνή αναγνώριση, γιατί δεν τους δίνουμε μία ευκαιρία;
Λησμονούμε, όμως, και κάτι τρομερά σημαντικό, λησμονούμε ότι το Μαύρο διαθέτει ένα τεράστιο πλεονέκτημα. Είναι φθηνό, ακριβώς γιατί κανείς δεν το διεκδικεί. Και, ως τέτοιο, μπορεί να δώσει οίνους καθημερινούς και λογικότατους σε τιμολόγηση, κάτι που λείπει από την γκάμα των τοπικώς παραγόμενων κρασιών. Μπορεί το Μαύρο να αποτελέσει τη βάση για κρασιά χαμηλής τιμολόγησης, οίνους που να τιμούνται κάτω από τα πέντε ευρώ στο ράφι, νοουμένου ότι δεν θα τους εμφιαλώνουμε σε φιάλη πολυτελείας και δεν θα τους πωματίζουμε με ακριβό φελλό, αλλά, ίσως με ένα βιδωτό πώμα τύπου stelvin. Εννοείται, βεβαίως, ότι, για να κρατηθεί η τιμή πώλησης χαμηλά, οι απαιτήσεις κέρδους που θα έχουμε θα κινούνται σε λογικά πλαίσια.
Προσωπικώς δεν έχω καθόλου πεισθεί ότι το Cabernet Sauvignon ή το εξίσου διάσημο Merlot, για παράδειγμα, είναι σε θέση να δώσουν πιο ενδιαφέρον κρασί απ’ ό,τι ένα χαρμάνι Μαύρου και Μαραθεύτικου ή ένα μείγμα Μαύρου, Μαραθεύτικου και Λευκάδας. Δεν έχω καθόλου πεισθεί για την υψηλή ποιότητα των κυπριακών Cabernet Sauvignon και Merlot και δεν πιστεύω πως υπάρχει οποιοδήποτε σοβαρό ενδεχόμενο να κάνουμε καριέρα ως οινοπαραγωγοί στη διεθνή σκηνή με κρασιά των γαλλικών αυτών ποικιλιών, πρώτον, γιατί δεν παρουσιάζουν καμία αρωματική και γευστική πρωτοτυπία για τον ξένο καταναλωτή και, δεύτερον, γιατί είναι, ας το παραδεχθούμε, ποιοτικώς μέτρια έως αδιάφορα. Τα καλύτερα ξηρά κρασιά μας είναι τα Ξυνιστέρια και δυο-τρία Μαραθεύτικα, άντε και κάνα-δυο προσμίξεις Λευκάδας με Syrah. Όλα τα υπόλοιπα είναι απολύτως μέτρια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) και ανίκανα να αποδράσουν από το ασφυκτικό περιβάλλον της τοπικής αγοράς. Ας ξανακοιτάξουμε λοιπόν τις επιλογές μας καλύτερα, ίσως δούμε τα πράγματα αλλιώς…
25/01/2015
|
