Μικρή παραγωγή, φιάλες χίλιες…

Πήγα τις προάλλες σε μία γευστική δοκιμή ιταλικών κρασιών. Ρώτησα τον οινοποιό πόση είναι η ετήσια παραγωγή του και μου απάντησε με μια χαρακτηριστική άνεση ότι αυτή ανέρχεται γύρω στα 15 εκατομμύρια φιάλες. Του διευκρίνισα κι εγώ, με μία χαρακτηριστική άνεση, ότι η συνολική ετήσια παραγωγή της νήσου μας σε φιάλες δεν ξεπερνά τα 10 εκατομμύρια! Πιστεύω πως δεν χρειάζεται να αναφέρω κάτι πρόσθετο, για να πεισθεί ακόμη και ο πλέον ονειροπαρμένος Κύπριος ότι η οινική παραγωγή μας φαντάζει λιλιπούτια μπρος στην παραγωγή μεγάλων οινοποιητικών μονάδων της αλλοδαπής.

Βεβαίως, ίσως κάποιοι επιχειρηματολογήσουν, η παραγωγή μας είναι μεν μικρή, αλλά, δεν μπορεί, θα διακρίνεται από μία άλφα ποιότητα, ικανή να αναδείξει το κυπριακό κρασί. Είναι νομίζω βολικότερο για όλους να παραμείνουμε στο θέμα της ποσότητας και να μην καταπιαστούμε με ποιοτικές συγκρίσεις με οίνους του εξωτερικού. Είναι καλύτερα, καθώς θα κινηθούμε έτσι εντός της κυπριακής παράδοσης, που επιβάλλει ότι τα φλέγοντα δεν τα συζητάμε, απλώς τα κρύβουμε κάτω από το περσικό των δέκα εκατομμυρίων κόμπων.

Ποσοτικά λοιπόν δεν υπάρχουμε που δεν υπάρχουμε, γιατί κάνουμε και ό,τι περνάει από το χέρι μας, προκειμένου να εξαφανιστούμε τελείως; Γιατί κατατεμαχίζουμε το σύνολο της παραγωγής μας σε έναν σωρό επιλογές; Γιατί ο άλφα εμφιαλώνει το Ξυνιστέρι του σε πρασινωπή φιάλη με μακρύ λαιμό, ο βήτα σε άχρωμη με πιο κοντό, ο γάμμα σε πιο σκούρα καφετιά με πλατύτερο σχήμα, ο δέλτα σε μακρουλότατη φιάλη που δεν χωράει σε καμία κάβα-ψυγείο του κόσμου και πάει… κλαίγοντας; Ένα γηγενές λευκό κρασοστάφυλο το ’χουμε όλο κι όλο, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σ’ έναν τύπο φιάλης, που θα χρησιμοποιείται υποχρεωτικώς από όλους; Να καθίσουμε μία μέρα, μία βδομάδα, έναν μήνα, αν χρειαστεί, έναν χρόνο κάτω και να καταλήξουμε στον τύπο φιάλης που πιο πολύ αρμόζει στο κυπριακό Ξυνιστέρι. Και να την τυποποιήσουμε πρακτικώς, νομικώς και συνειδησιακώς. Είμαστε που είμαστε μικρότατοι ποσοτικώς, ας βγαίνουμε τουλάχιστον στις αγορές (όσο βγαίνουμε) με μία φωνή, με ένα σχήμα, με ένα προφίλ. Να ενώσουμε τις λιγοστές δυνάμεις μας σε μία, που να φαίνεται ισχυρότερη, για να έχουμε έτσι αυξημένες πιθανότητες διείσδυσης στην αγορά του εξωτερικού, για να αρχίσουμε σταδιακά να μορφώνουμε κι εμείς την εικόνα των οινικών προϊόντων μας πιο στέρεα, πιο καθαρή, πιο εύληπτη.

Όταν ο Βουργουνδός, με την τόση οινική παράδοση και την ασύλληπτη για τα δικά μας μέτρα ζήτηση απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης, έχει από καιρό τώρα επιλέξει τον τύπο της φιάλης που θα χρησιμοποιεί για τα κρασιά του, είναι δυνατόν εμείς να μην το έχουμε υποψιαστεί ακόμη; Όταν ο Μπορντολέζος, ο Αλσατός, ο παραγωγός του Ροδανού, του Πιεμόντε, του Βένετο, της Ριόχα αποφασίζει να χρησιμοποιεί σε πλατιά βάση έναν και μόνο τύπο φιάλης για τα κρασιά της περιοχής του, είναι λογικό εμείς να μην έχουμε ακόμη αρχίσει τη συζήτηση επί του θέματος; 

Έχουμε καθυστερήσει, αλλά πάντοτε υπάρχει πιστεύω ο χρόνος για να αντικρίσουμε τα κρασιά μας σε μια πιο ευρεία και εξωστρεφή βάση, που θα επιτρέπει στον τελείως ξένο προς αυτά καταναλωτή της αλλοδαπής να έλθει εγγύτερά τους, καθιστώντας τον σε βάθος χρόνου γνώστη αυτού που εμείς καλούμε με τόση οικειότητα Ξυνιστέρι ή Μαραθεύτικο.

Για να επιτύχουμε όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει να βγούμε έστω για μια στιγμή έξω από τον εαυτό μας και να οραματιστούμε την προσωπική μας πρόοδο και ανέλιξη μέσα από τη συλλογική ευημερία και εμπορική επιτυχία. Να αντικρίσουμε τον άλλο, τον συνάδελφό μας, ως ένα κομμάτι του συνολικού παζλ, που θα αποτελέσει την πιο εύληπτη και κατανοητή για τον ξένο οινική μας εικόνα.

Το ’χουμε όμως; Δεν το ’χουμε! Είμαστε χίλια κομμάτια. Παντού και πάντοτε. Σαν τα κόμματα είμαστε. Χίλια μύρια κομμάτια. Ο ένας το κοντό του κι ο άλλος το μακρύ του. Δεν ομονοούμε, δεν συμφωνούμε, δεν συγκλίνουμε σε τίποτα. Ο καθένας την πάρτη του, που λένε και οι νεοέλληνες. Κι ας καεί το πελεκούδι! Κάνανε έναν σύνδεσμο οι οινοποιοί. Ποιο το αποτέλεσμα, το απτό αποτέλεσμα; Άλλοι γράφτηκαν, άλλοι όχι, άλλοι πάνε, άλλοι δεν πατάνε, άλλοι σκέφτονται το προσωπικό τους συμφέρον, ελάχιστοι γνοιάζονται για κάτι πραγματικά καλό και συλλογικό και δεν συμμαζεύεται. Η τυποποίηση των φιαλών, τουλάχιστον τριών οινικών προϊόντων της χώρας (Ξυνιστέρι, Μαραθεύτικο, Κουμανδαρία), είναι μία εισήγηση, που καταθέτω από τούτο το βήμα. Χωρίς προσωπικό συμφέρον, χωρίς ατομική ατζέντα και χωρίς στεγανά και προκαταλήψεις. Ας την εξετάσει κάποιος κι ας την απορρίψει. Θα είναι κάτι κι αυτό…