Και εμείς μιλούσαμε για κράχτες!

Προ καιρού, προτού ακόμη ξεσπάσει όλη αυτή η θλιβερή ιστορία με τα κινητά του Βέργα και τα απειλητικά μηνύματα, είχαμε γράψει κάποια πράγματα για τους κράχτες της Πάφου. Αυτούς τους ενοχλητικούς τύπους που στέκονται έξω από τα εστιατόρια, τις ταβέρνες και τα λοιπά μαγαζιά της πόλης και προσπαθούν να ψαρέψουν με τον δικό τους, τόσο ανατολίτικο τρόπο, πελάτες! Είχα τότε αναρωτηθεί, κατά πόσον ο δήμαρχος της Πάφου δεν ενοχλείται από τη μάστιγα αυτή, που δίνει τα ρέστα της στον παραλιακό δρόμο και, κυρίως, στο λιμανάκι της πόλης. Είχα αναρωτηθεί κατά πόσον αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος πανηγύρισε τόσο έντονα την εκλογή του, μέχρι και ο Λαζόπουλος την έπαιξε στην εκπομπή του, τόση εντύπωση προκάλεσε, δεν προσβαλλόταν με την όλη εικόνα. Και, σήμερα, ακούω κατάπληκτος ότι ο κύριος δήμαρχος κατηγορείται για έναν σωρό πράγματα, που έχουν να κάνουν με κινητά, απειλητικά μηνύματα, προσπάθεια εξαπάτησης των αρχών κτλ., κτλ., κτλ…

Απεχθάνομαι τα λαϊκά δικαστήρια, γι’ αυτό και δεν θα σπεύσω να καταδικάσω ή να ανακηρύξω ένοχο για το οποιοδήποτε αδίκημα τον κ. Βέργα, μια και αυτό είναι έργο της Δικαιοσύνης. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, δεν ηχεί όμορφα το να κατηγορείται κοτζάμ δήμαρχος για όλα τούτα. Και κάθομαι και συλλογιέμαι… Αν αυτή είναι η ποιότης των δημοτικών αρχόντων, για ποια τουριστική, γαστρονομική, οινική ή άλλη ανάπτυξη ομιλούμε; Αν αυτές είναι οι έγνοιες των ουκ ολίγων δημάρχων, αντιδημάρχων και παραδημάρχων του τόπου, πού οδεύει το άρμα του Τουρισμού; Πού πάνε τόσες επενδύσεις και τόσες διακηρύξεις περί «ποιοτικού τουρισμού», περί «θεματικού τουρισμού», στον οποίο εμπίπτουν και ο οινικός και γαστρονομικός τουρισμός; 

Αν ο δήμαρχος της πλέον υποσχόμενης ίσως επαρχίας για ποιοτικό τουρισμό περί άλλων τυρβάζει, πού θα βασισθεί η όποια προσπάθεια βελτίωσης του τουριστικού προϊόντος, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου είναι και το καλό τοπικό κρασί, αλλά και το ποιοτικό και ευφάνταστο φαγητό; Γιατί, εάν δεν πιει ο «ποιοτικός τουρίστας» το επίλεκτο κυπριακό κρασί, ποιος θα το πιει, ο φέρων εις την πλάτη σακίδιο και υπνόσακο μποέμ επισκέπτης; Γίνεται, αντί να βλέπει κανείς τον δήμαρχο να πασκίζει να αυξήσει παντοιοτρόπως το τουριστικό προς την πόλη του ρεύμα, να τον βλέπει να σύρεται, δικαίως ή αδίκως, στα δικαστήρια για ευτελείς υποθέσεις που μόνο αποστροφή στον δημότη προκαλούν;

Είναι πια τελείως πρόδηλο ότι σ’ αυτόν τον άλλοτε όμορφο και άλλοτε αγνό τόπο πάσχουμε από έλλειψη ποιότητας. Σε κάθε επίπεδο, σε κάθε έκφανση του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου. Με αυτή την ποιότητα πολιτικού προσωπικού, με αυτή την ποιότητα τοπικής αυτοδιοίκησης δεν μπορούμε ούτε τουρίστες υψηλής στάθμης να προσεγγίσουμε ούτε κρασιά ολκής να προτείνουμε ούτε κουζίνα με χαρακτήρα και αυθεντικότητα μπορούμε να σερβίρουμε. Αν δεν καταφέρουμε κάποια στιγμή να εκλέξουμε τοπικούς άρχοντες με όραμα, ταπεινότητα και εντιμότητα, τίποτα απ’ όσα φαιδρώς ονειρευόμαστε δεν θα μπορέσει να καταστεί πραγματικότητα.

Μίλησα σε προηγούμενο σημείωμα για το φαινόμενο, το αποκρουστικό φαινόμενο των κραχτών, και διερωτήθηκα τι κάνουν οι δημοτικές αρχές. Μα, για να ενοχληθεί κανείς από αυτό το τριτοκοσμικό φαινόμενο, θα πρέπει να διαθέτει κάποια ελάχιστα έστω ψήγματα ευαισθησίας, θα πρέπει να διακατέχεται, έστω και στον πλέον ασήμαντο βαθμό, από κάποια δόση γούστου, καλαισθησίας και αγάπης προς τη σοβαρή και ποιοτική εστίαση και, βεβαίως, προς το καλό κρασί, το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της.

Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει να παύσουμε όλοι να ψηφίζουμε τους «εκλεκτούς» των κομμάτων, αυτών των συμμοριών που λυμαίνονται τον τόπο, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τα κακώς νοούμενα ατομικά συμφέροντα των μελών και κυρίως των αξιωματούχων τους. Για να πάει μπροστά οτιδήποτε σε αυτήν τη νήσο, εν προκειμένω, το κρασί και η εν γένει κυπριακή εστίαση, θα πρέπει στις αντίστοιχες θέσεις κλειδιά του δήμου να βρίσκονται άνθρωποι που κατέχουν το αντικείμενο, που αγωνιούν γι’ αυτό και που θέλουν να το εξελίξουν και να το πάνε ένα βήμα παρακάτω. Να παύσουμε να εκλέγουμε με τόση ελαφρότητα και με τόση απερισκεψία. Όσο κι αν έχουν διαβρωθεί τα πράγματα στον τόπο μας, εξακολουθούν να υπάρχουν αξιόλογοι σε κάθε τομέα άνθρωποι, έντιμοι και ικανοί να αναλάβουν τα ηνία, τόσο των τοπικών αρχών όσο και της χώρας. Οι Θεσσαλονικείς τόλμησαν και ανέδειξαν στο αξίωμα του δημάρχου της πόλης έναν ανεξάρτητο οινοποιό, τον Γιάννη Μπουτάρη του Κτήματος Κυρ-Γιάννη, το κρασί του οποίου και προτείνω σήμερα στη στήλη «Προτάσεις», έναν άνθρωπο έξω από το πολιτικό κατεστημένο. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με επιμέρους πτυχές της πολιτικής του, μπορεί κάποιον να μην τον βρίσκουν σύμφωνο μερικές από τις επιλογές του, πιστεύω όμως ότι ελάχιστοι μπορούν να αμφισβητήσουν το ανεξάρτητο και αδέσμευτο του χαρακτήρος του, αλλά και την εντιμότητα και ακεραιότητά του.

Εμείς, εδώ, συνεχίζουμε να εκλέγουμε με βάση τις κομματικές εντολές και υποδείξεις και μετά διαμαρτυρόμαστε για το κατάντημά μας. Εμείς συνεχίζουμε να ψηφίζουμε όσους μας αξίζουν. Δημάρχους που αγοράζουν κινητά από τα οποία στέλνονται απειλητικά μηνύματα και άλλους που προσφεύγουν στα δικαστήρια για να διεκδικήσουν διπλές και τριπλές συντάξεις, επειδή λέει έχουν μόνο τον Σεπτέμβρη, οι καημένοι, να πάνε σε 42 γάμους! Είναι για να τους λυπάται κανείς, με τόσους γάμους και τόσες υποχρεώσεις μηνιαίως.