Λίγο κρασί για τον ανήφορο της ζωής…

Είναι ένα μακρύ και ζόρικο ανήφορο κάπου στην Ακρόπολη. Ποδηλατώντας προσπαθώ να το ανέβω με όσο το δυνατόν λιγότερο κάματο. Αν και κρατάω μια αρχαιολογία είκοσι και πλέον ετών, ένα ποδήλατο παλαιάς κοπής και όχι κάποιο από αυτά τα σύγχρονα και ελαφριά σαν τσόφλι αυγού δίκυκλα της τωρινής τεχνολογίας, πετάλι-πετάλι όλο και ζυγώνω προς την κορυφή της ανηφόρας. Μερικές δεκάδες μέτρα πριν την επίτευξη του στόχου, ακούω: «Γιάννοοο…». Είναι ο φίλος Μάκης, πάει καιρός να τον ιδώ, που κάθεται στο αμάξι του στην άκρη του δρόμου, προφανώς περιμένοντας κάποιον. Ανταλλάσσουμε δυο-τρεις κουβέντες στα πεταχτά, προτού πιάσει καλά στην άκρη του δρόμου το αμάξι και κατέβει. Εκείνος στο πόδι, εγώ στον… τροχό, πιάνουμε κουβέντα περί οίνου. Είναι παλιός γνώριμος ο Μάκης, από τους τακτικούς αναγνώστες της στήλης, από τον καιρό των πρώτων κιόλας δημοσιεύσεων. Ο Μάκης με γνώριζε καιρό ως δάσκαλο των παιδιών του. Διάβαζε και εκτιμούσε τη στήλη, μα δεν με είχε ταυτίσει ποτέ με αυτήν. Βλέπετε, επί σειρά ετών έγραφα αρνούμενος πεισματικά να δημοσιεύσω τη φωτογραφία μου στη στήλη, πέστε το κόμπλεξ, ιδιοτροπία, προσπάθεια διατήρησης μιας όσο το δυνατόν πιο προστατευμένης προσωπικής ζωής, το γεγονός είναι πως δεν μου πολυκαθόταν το να μοστράρει η φάτσα μου στα έντυπα της νήσου. Θυμάμαι, λοιπόν, έντονα μέχρι και σήμερα τον ενθουσιασμό του Μάκη, όταν ανακάλυψε πως ο δάσκαλος των παιδιών του είναι ο ίδιος άνθρωπος που οινογραφεί στον Πολίτη. Με το δίκιο του βέβαια ο άνθρωπος, πώς να φανταστεί ότι ένας ταπεινός δημοδιδάσκαλος κάνει ταυτόχρονα και τον ειδήμονα στα περί οίνου! Τέλος πάντων, θα μου πείτε τι σας ζαλίζω τώρα με τα «δασκαλίκια», τα δίκυκλα και τον Μάκη.

Το κάνω γιατί ο Μάκης μού πέταξε μια κουβέντα που την πήρε ο τροχός και τη γύρισε ένα εκατομμύριο φορές, μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι. «Τι μας απέμεινε πια, ρε Γιάννο, παρά ένα ποτηράκι κρασί, ένα καλοφτιαγμένο φαγάκι…». Και, συνεχίζοντας, μου λέει: «Το σπουδαίο με το κρασί δεν είναι τόσο οι ευεργετικές επιδράσεις του στην υγεία και όλα όσα λέγονται περί αυτού, όσο η ποιότητα που προσφέρει στη ζωή μας». Πέτυχε διάνα! Αυτό είναι πάνω απ’ όλα το κρασί. Η ποιότητα με την οποία επιδαψιλεύει καθημερινά τη ζωή μας. Μια ποιότητα που εκτείνεται και πέρα από το τραπέζι. Εκεί, σε μια γειτονιά καταμεσής του δρόμου, όπου δυο γνώριμοι συναντώνται και πιάνουν κουβέντα για το κρασί. Κουβέντα ρομαντική, ανθρώπινη, καθημερινή, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται ο οίνος. «Βρήκα μερικά εξαιρετικά για την τιμή τους κρασιά από τη Νότιο Αφρική. Τα δίνω και στους φίλους ως δώρο…». «Μου έστειλε την καινούργια του ετικέτα ο Τσέλεπος και αγωνιώ να την ανοίξω και να τη δοκιμάσω με ένα καλό πιάτο…». «Βγήκε τίποτα νέο και αξιόλογο; Δοκίμασες το τάδε; Κτλ., κτλ., κτλ…». Μερικές μόνο από τις γρήγορες κουβέντες που ανταλλάξαμε με τον Μάκη στον δρόμο, προτού αποχαιρετιστούμε. Μπορεί να κάνουμε άλλα τρία-τέσσερα χρόνια να ιδωθούμε, μα θα είναι ο Μάκης ο οινόφιλος και θα είμαι ο Γιάννος με τον οποίο θα ανταλλάσσει με άνεση κάθε φορά μια-δυο κουβέντες για το κρασί. Εκείνο που προσωπικά θεωρώ σημαντικό και θα επιθυμούσα να ξεκαθαρίσω είναι πως ο οίνος δεν αποτελεί απλώς μια ευκαιρία να συζητήσουν οι άνθρωποι, δεν αποτελεί απλώς την αφορμή για μια άνευ ουσίας συζήτηση, αλλά προσλαμβάνει μία εξαιρετικά πολύτιμη διάσταση, τη διάσταση της απούσας από τη ζωή μας ποιότητας.

Είναι η ίδια υφή ποιότητας με αυτήν που γεννάται κάθε φορά στο τραπέζι του γεύματος. Κάθε φορά που μία νέα φιάλη κρασιού, όχι κατ’ ανάγκην ακριβού ή διάσημου, εκπωματίζεται γεννώντας ερωτηματικά για το ποιόν της. Γεννώντας μύριες απορίες για το χρώμα του κρασιού, για το άρωμα και τη γεύση του. Για τις δυνατότητες παλαίωσης που μπορεί να διαθέτει, για την αρμονία του με το άλφα ή το βήτα φαγητό, για έναν σωρό πράγματα. Δεν μπορεί αυτήν την ποιότητα να τη συναντήσει κανείς σε οποιοδήποτε άλλο ποτό. Δεν μπορεί να κάθεσαι στο τραπέζι με το ουίσκι ενώπιόν σου και να αναμένεις να ζήσεις ποτέ μια ποιότητα τέτοιας λεπτότητας και ύψους, ωσάν αυτής του κρασιού. Ούτε να πίνεις ζιβανία ή μπίρα αβέρτα και να αναμένεις αυτή την εξέλιξη της σχέσης μεταξύ αυτού που έχεις στο ποτήρι και των ομοτράπεζών σου. Το κρασί σού προσφέρει την άνεση του χρόνου, την άνεση της ποικιλομορφίας, την άνεση της ευχαρίστησης και της συζήτησης, σου προσφέρει μια ανεπανάληπτη ποιότητα που γοητεύει, που συχνά ενθουσιάζει, που ενίοτε συναρπάζει και που σπανιότερα τρελαίνει και απογειώνει. Το κρασί δεν αποτελεί απλώς το υλικό της ευδαιμονίας, αλλά και το μέσο για μια πολυεπίπεδη, βαθιά και αυθεντική ευχαρίστηση, όσο ακραίο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται στα αυτιά όσων δεν στάθηκαν τυχεροί να γνωρίσουν το κρασί στις αληθινές του διαστάσεις.

Τα όσα σήμερα γράφω μπορούν να ιδωθούν ως το παραλήρημα ενός μονομανή οινογράφου, που έχει αναγάγει τον οίνο σε θρησκεία, ή ως μια κατάθεση ψυχής για το τι εστί πραγματικά το κρασί και η λελογισμένη του κατανάλωση, τουλάχιστον για όσους αγαπούν τη ζωή και την ποιότητα που αυτή περικλείει.