Επιχείρηση οινοποιείο 2

Την περασμένη Κυριακή υπήρξα αρκούντως απογοητευτικός για όσους σχεδιάζουν να ανοίξουν οινοποιείο. Απογοητευτικός γιατί παρέθεσα όλες εκείνες τις δυσκολίες, που καθιστούν το εγχείρημα ριψοκίνδυνο. Μίλησα για τις πολλές απαιτήσεις της αμπελοκαλλιέργειας, για τις σκληρές κλιματολογικές συνθήκες της νήσου που μας φιλοξενεί, για την έλλειψη τεχνογνωσίας, για την αναγκαιότητα του σωστού μάρκετινγκ και του σωστού διανομέα και για πολλά άλλα ακόμη. Παρά τα όσα αποθαρρυντικά κατέθεσα προ επταημέρου, θεωρώ πως κάποιοι δεν θα πτοηθούν και θα προχωρήσουν στην ενσάρκωση του ονείρου. Θα προχωρήσουν αποφασιστικά στην ίδρυση της δικής τους οινοποιητικής μονάδας και στη δημιουργία των δικών τους κρασιών, φιλοδοξώντας ότι θα καταφέρουν σταδιακά να αποσπάσουν ένα μικρό έστω κομμάτι από την καταναλωτική πίτα. Όσοι το πράξουν έχοντας πλήρη επίγνωση των δυσκολιών και μεγάλη όρεξη για δουλειά, έχουν αρκετές πιθανότητες να πετύχουν. Όσοι το πράξουν ελαφρά τη καρδία, χωρίς γνώση και διάθεση για σκληρή εργασία, θα αποτύχουν παταγωδώς.

Παρά το ότι προσωπικά δεν σκέφτηκα ποτέ σοβαρά την ίδρυση μιας ιδιόκτητης οινοποιητικής μονάδας, αναγκάστηκα να μπω στο πετσί του μελλοντικού οινοποιού μέσα από τις ερωτήσεις, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς φίλων αναγνωστών, οι οποίοι κατά καιρούς με ρωτούν την άποψή μου για το φλέγον αυτό θέμα. Και, μέσα από αυτές τις ερωτήσεις, αλλά και μέσα από την ενασχόλησή μου με την οινογραφία και την κριτική κρασιών, έχω μορφώσει, ως ήταν φυσικό, τις απόψεις και τα πιστεύω μου επί του προκειμένου.

Κυρίαρχο λοιπόν στοιχείο για τον γράφοντα είναι η στρατηγική. Να ξέρει ο επίδοξος οινοποιός, δηλαδή, γιατί θέλει να κάνει οινοποιείο, τι ποικιλίες θα φυτέψει και γιατί, τι κρασιά θα παραγάγει και γιατί, σε ποιους θα απευθυνθεί για να τα πωλήσει και γιατί, και όλα τα συναφή. Να ξέρει ευθύς εξαρχής ο μελλοντικός οινοποιός πόσες ετικέτες επιθυμεί να παράγει, και πόσες φιάλες από κάθε ετικέτα. Και σε ποια τιμή θα προσφέρεται κάθε μία εξ αυτών. Και σε ποια αγορά θα προταθεί προς πώληση το κάθε κρασί.

Προσωπική μου άποψη είναι πως κάποιος που σήμερα ξεκινά να φτιάξει ένα οινοποιείο θα πρέπει να έχει στέρεα μέσα του την πεποίθηση ότι θα εμφιαλώνει το συντριπτικό μέρος της παραγωγής του από σταφύλια ιδιόκτητων αμπελώνων. Αν δεν το πιστεύει αυτό και νομίζει ότι θα έχει κάνα-δυο αμπελάκια που θα του δίδουν το δέκα ή το είκοσι τοις εκατόν των αναγκών του σε σταφύλια και πως με αυτόν τον τρόπο θα πορευθεί, ας το ξεχάσει καλύτερα το θέμα. Οινοποιείο σημαίνει ιδιόκτητος αμπελώνας, είναι αξίωμα αυτό της οινικής τέχνης, αξίωμα από το οποίο ουδείς δύναται να αποδράσει. Αν υποθέσουμε πως το αξίωμα αυτό το πιστεύει και το σέβεται απόλυτα αυτός που σκοπεύει να ιδρύσει οινοποιείο, τότε πάμε στα δύσκολα. Τι θα φυτέψει στον αμπελώνα του; Είναι ένα θέμα που το έχω πιάσει από χίλιες πλευρές και το έχω εξετάσει από μύριες σκοπιές, καταλήγοντας πάντοτε στο ίδιο φορτικό συμπέρασμα. Είτε από εμμονή είτε από αγνή και στέρεα πεποίθηση, η ουσία είναι μία, ότι δεν βλέπω ουσία στην ίδρυση ενός ακόμη οινοποιείου που θα παράγει κρασιά από ξενικές ποικιλίες. Δεν βρίσκω λόγο ύπαρξης για ένα ακόμη οινοποιείο που θα φτιάχνει ένα καλό Syrah, επειδή, λόγου χάρη, το έφτιαξε ο Βλασίδης και πέτυχε. Ο Βλασίδης το έφτιαξε σε εποχές άλλες, οινικά πιο ανώριμες, με πιο καθαρό πεδίο δράσης, την εποχή επάνω που αφήναμε σιγά-σιγά τα χύμα και τις μεγάλες οινοβιομηχανίες και μετακινούμασταν προς ένα πιο σύγχρονο μοντέλο αμπελοκαλλιέργειας και οινοποίησης. Ούτε βλέπω μέλλον σε κάποιον που θέλει να φτιάξει ένα μοδάτο και καλοοινοποιημένο ροζέ επειδή το έκανε, για παράδειγμα, ο Ζαμπάρτας και έπιασε. Αυτά τα κάνανε πρώτα άλλοι, καλύπτοντας ένα κενό που ενδεχομένως υπήρχε στην αγορά.

Για να πετύχει σήμερα μια καινούργια προσπάθεια, θα πρέπει κάθε κίνησή της να εκπηγάζει από ένα ευρύτερο αμπελοοινικό στρατηγικό πλάνο, κεντρικός πυλώνας του οποίου θα πρέπει να είναι οι γηγενείς ποικιλίες ή όσες ποικιλίες δεν είναι γηγενείς αλλά μπορούν, καταχρηστικά ή μη, να παρουσιαστούν ως τέτοιες. Ένα οινοποιείο σήμερα θα πρέπει, κατά την ταπεινή μου άποψη, να φυτέψει μόνο Ξυνιστέρι, ενδεχομένως και λίγο Ασύρτικο, λόγω της εξαιρετικής ικανότητας του να αντέχει σε ξηρά και θερμά κλίματα όπως το κυπριακό. Μα φυσικά και λόγω της ισχυρής του οξύτητας, που ενίοτε απουσιάζει από το Ξυνιστέρι αλλά και της δυνατότητας που έχει να δίδει λευκούς οίνους παλαίωσης. Στο πεδίο των ερυθρών τα πράγματα, αν και είναι δυσκολότερα, λύσεις υπάρχουν. Προσωπικά θα φύτευα μόνο Μαραθεύτικο, Λευκάδα και λίγο Μαύρο, ενδεχομένως και Αγιωργίτικο και Κοτσιφάλι της Κρήτης. Η Λευκάδα δεν είναι δική μας ποικιλία με τη σημασία της λέξης, καθώς έλκει την καταγωγή της από την ωραία νήσο Λευκάδα στο Ιόνιο, υπάρχει όμως εδώ και αρκετές δεκαετίες στο νησί, στου οποίου την οινοπαραγωγή εμπλέκεται αδιαλείπτως. Το Αγιωργίτικο και το Κοτσιφάλι δεν είναι τοπικές μεν ποικιλίες, μπορούν δε να παρουσιαστούν ως τέτοιες χωρίς κανένα πρόβλημα, ως ποικιλίες δηλαδή του ευρύτερου ελληνικού γίγνεσθαι. Όπως ακριβώς παίρνει ο Κρητικός το Αγιωργίτικο και το φυτεύει στο νησί του, όπως κάνει και ο Μακεδόνας ή ο Ηπειρώτης που φυτεύουν κι αυτοί Αγιωργίτικο, αν και γενέτειρά του είναι η Νεμέα, έτσι θα κάνει και ο Κύπριος αμπελουργός, ο οποίος, ελλείψει καλύτερων προτάσεων, θα κινηθεί στρατηγικά προς ποικιλίες που θα μπορέσει να τις παρουσιάσει κατά τρόπο πειστικό ως δικές του. Εν τω μεταξύ, ας έχουμε κατά νου και το Γιαννούδι, την Πρωμάρα και το Σπούρτικο, καθώς δεν τις έχουμε ακόμη δουλέψει σε βαθμό που να μας επιτρέπει να πούμε ότι δεν μας κάνουν. Λύσεις υπάρχουν, αρκεί να υπάρχουν και δυνατοί λύτες…

15/06/2014