|
Αν ήμουν δικτάτωρ… Είναι πολλά τα δεινά της αμπέλου και του οίνου στην Κύπρο. Και έχουν σωρευθεί απ’ όλους του εμπλεκόμενους. Τους ίδιους τους οινοποιούς, τους χιλιάδες «αμπελουργούς», τους αρμόδιους κρατικούς φορείς, τους λογής-λογής ειδήμονες και πανεπιστήμονες. Και φθάσαμε σήμερα σ’ ένα αμπελουργικό και οινικό αλαλούμ, σ’ ένα καθεστώς άτακτο, αταξινόμητο, ενδεικτικό της φαιδρότητος με την οποία αντικρίζουμε και αντιμετωπίζουμε τα πάντα. Πολλές φορές είπα ότι ο καθείς φυτεύει ό,τι θέλει, όπου θέλει και όπως θέλει. Φυτεύει ο άλφα στην Πιτσιλιά Chardonnay, ριζώνει δίπλα του ο άλλος Cabernet, ρίχνει ο παραδίπλα κάνα-δυο σκάλες Syrah και πάει λέγοντας. Ο πρώτος φυτεύει σε αράδες, ο άλλος σε κορδόνια, ο τρίτος σε τυχαία διάταξη κτλ. Και ο καθείς επιλέγει τη δική του πυκνότητα φύτευσης… Ποιος μπορεί να βάλει τάξη σε αυτό το χάρβαλο; Ποιος μπορεί, και με ποια εξουσία, να βάλει τάξη σε αυτή την πρωτοφανή οινική αταξία; Υπάρχει κανείς που να ξέρει τι πρέπει να γίνει σ’ αυτόν τον, κατά τα άλλα, ιστορικό αμπελοοινικό χώρο και που να έχει τη δύναμη να το εφαρμόσει; Καταρχάς, πολύ αμφιβάλλω εάν υπάρχει έστω και ένα άτομο στην Κύπρο που να έχει διαμορφώσει στέρεα στο μυαλό του μία αμπελοοινική στρατηγική για τη χώρα. Που να έχει μορφώσει το μοντέλο, στο οποίο η νήσος θα πρέπει να στηριχθεί αμπελουργικά. Που να βλέπει εκατόν τουλάχιστον χρόνια μπροστά και που να ξέρει πού θέλει να πάμε και πώς θα φθάσουμε στον επιδιωκόμενο στόχο. Αλλά, ας υποθέσουμε ότι υπάρχει σήμερα στην ωραία μας νήσο κάποιος ο οποίος κατέχει την απόλυτη οινική αλήθεια. Κι ας υποθέσουμε ότι αυτός ο κάποιος βρίσκεται στην πλέον κατάλληλη θέση, η οποία του επιτρέπει να προβεί σε εισηγήσεις και σε επαναπροσδιορισμό της πορείας μας. Ότι, δηλαδή, αυτός ο κάποιος δεν είναι απλώς και μόνο ένας οινογράφος, που καταθέτει μία άποψη σε κάποιο έντυπο της χώρας. Ή ένας απλός οινοποιός, που ολίγα μπορεί να επιτύχει από μόνος του, έστω κι αν τα όσα πρεσβεύει είναι απολύτως μα απολύτως ορθά και εφαρμόσιμα. Ας υποθέσουμε ότι αυτός ο κάποιος, που κατέχει την απόλυτη οινική αλήθεια, είναι ο διευθυντής των διευθυντών του διευθυντικού τμήματος του διευθύνοντος την άμπελο και το κρασί υπουργείου. Ο εις και μόνος. Θα τον αφήσουν αυτόν τον υπερδιευθυντή να κάνει αυτό που πρέπει; Αν και η ερώτηση είναι τελείως υποθετική, η απάντηση έρχεται εύκολα και αβίαστα. Και είναι, βεβαίως, ένα μεγάλο και καθάριο ΟΧΙ. Θα αρχίσουν από τη μια οι οινοποιοί να φωνάζουν ότι θα καταστραφούν αν γίνει αυτό ή το άλλο, θα ξεκινήσουν και οι λεγόμενοι αμπελουργοί να διαμαρτύρονται ότι θα ερημώσουν οι αμπελώνες τους αν τους αναγκάσουν να κάνουν το άλφα ή το βήτα, θα βγουν στα έντυπα και στα κανάλια οι μυριάδες ειδήμονες και πανεπιστήμονες και θα θέλουν να πιουν το αίμα αυτού που τόλμησε να φέρει τα πάνω κάτω. Θα γίνει με λίγα λόγια της μουρλής! Και φυσικά η προσπάθεια θα καταπνιγεί εν τη γενέσει της.
Μία λοιπόν πιθανότης υπάρχει να αλλάξουν τα αμπελοοινικά πράγματα στη χώρα. Να βρεθεί κάποιος «δικτάτωρ», που να έχει σχέδιο και σαφώς διαμορφωμένη στρατηγική, και να το εφαρμόσει διά πυρός και σιδήρου στην ολότητά του. Θεωρητικά πάντα ομιλούντες… Θα μου πείτε σε είχαμε σε μεγαλύτερη υπόληψη, αλλά από την ώρα που μιλάς για δικτάτορες και τέτοια δεν πας να χαθείς; Να διευκρινίσω λοιπόν ότι απεχθάνομαι τα δικτατορικά και λοιπά ολοκληρωτικά καθεστώτα και τρελαίνομαι κάθε φορά που ακούω σοβαρούς, υποτίθεται, ανθρώπους να υποστηρίζουν με «επιχειρήματα» πως ο τόπος αυτός χρειάζεται δικτατορία για να ισιώσει, αλλά επειδή εδώ μιλάμε για κρασί και όχι για πολιτική παίρνω το θάρρος να ομιλήσω, μεταξύ σοβαρού και αστείου, περί δικτατορίας και άλλων τινών. Αν ήμουν δικτάτωρ του κρασιού, λοιπόν, θα έκανα τα εξής:
|
|