|
|
Η δύναμη της προσπάθειας
Τέτοιος χώρος είναι το Vino Cultura στη Λευκωσία. Ένα μπαρ κρασιού, ένα σημείο συνάντησης οινοφίλων, και όχι μόνο, ένα πεδίο οινικών ζυμώσεων, συζητήσεων, γιατί όχι και γόνιμων αντιπαραθέσεων. Στο Vino Cultura νιώθω ότι καταβάλλεται προσπάθεια από ανθρώπους που δεν είναι τυχαίοι, αλλά αγαπούν το κρασί και ό,τι το συνοδεύει και το περιβάλλει. Μπορεί να συνέθετα αλλιώτικα τη λίστα με τα κρασιά, αν το μαγαζί ήταν δικό μου, μπορεί και να έφτιαχνα κάποια διαφορετικά πιάτα, αυτό όμως μικρή σημασία έχει μπροστά στο ότι ο εν λόγω χώρος αποτελεί αυτή τη στιγμή το καλύτερο wine bar της χώρας.
Βρέθηκα εκεί και πάλι τις προάλλες, με την ευκαιρία ενός δείπνου που δόθηκε προς τιμή του Louis Latour, ενός εκ των γνωστότερων παραγωγών της Βουργουνδίας, στην γκάμα του οποίου υπάρχουν μερικά φανταστικά (και ακριβά) κρασιά, λευκά και κόκκινα. Όσοι παρακάθισαν στο δείπνο είχαν την ευκαιρία να γευτούν πέντε-έξι πιάτα, συνοδευόμενα από τέσσερα διαφορετικά κρασιά, μεταξύ των οποίων το εξαιρετικό λευκό Corton-Charlemagne και το μεγαλειώδες ερυθρό Corton. Και τα δύο της ύψιστης ποιοτικής βαθμίδος Grand Cru, αμφότερα ικανά μακράς παλαίωσης και, βεβαίως, με λιανική αντίστοιχα υψηλή, άνω των εκατόν ευρώ στο ράφι. Αυτά τα κρασιά, και μαζί άλλα δύο, είχαν τη χαρά να απολαύσουν 55 περίπου συνδαιτυμόνες. Όλα μαζί, περιλαμβανομένου του φαγητού, των εξαίρετων τυριών και αλλαντικών, του γλυκού και του καφέ, κόστισαν 60 ευρώ το άτομο. Το κρασί, ας σημειωθεί, δεν σερβιριζόταν με το σταγονόμετρο αλλά σε αφθονία, χωρίς τσιγκουνιές και μικρότητες. Η εξυπηρέτηση στο Vino Cultura ήταν, όπως συνήθως, πάρα πολύ καλή, είχε κάποιο επίπεδο και κάποιο στιλ, δεν ήταν χύμα ούτε αστεία. Θα μου πείτε ήταν τέλεια, οι σερβιτόροι είναι όλοι γνώστες και ενημερωμένοι στο έπακρον; Όχι, δεν είναι, αλλά από τη στιγμή που κινούνται όλοι σε κάποιο επίπεδο και από την ώρα που βλέπεις ότι καταβάλλεται διαχρονικά μία προσπάθεια συνεχούς βελτίωσης και εξέλιξης, προσωπικά ολίγον με ενδιαφέρει εάν η κοπέλα που με σερβίρει γνωρίζει τι είναι το Grand Cru και τι το Premier Cru. Έπαψα, βλέπετε, να πιστεύω ότι θα πρέπει σώνει και καλά να γνωρίζουν όλοι οι σερβιτόροι ενός μαγαζιού ένα σωρό λεπτομέρειες για όλα τα κρασιά της οικουμένης. Προσωπικά αρκούμαι και με το παραπάνω όταν υπάρχει στο μαγαζί ένας ιδιοκτήτης που ξέρει τι του γίνεται και που έχει φροντίσει να γνωρίζουν πέντε-δέκα βασικά για το κρασί και το σέρβις πράγματα όσοι δουλεύουν στο μαγαζί του. Πρέπει να ομολογήσω ότι βαριέμαι όταν έρχεται κάποιος στο τραπέζι μου και μου αρχίζει τις πάρλες περί του ενός οίνου ή του άλλου, ειδικά όταν διαισθάνομαι ότι αυτός που τις λέει έμαθε απλώς ένα ποίημα και το απαγγέλλει άνευ διακρίσεως σε όποιον βρεθεί μπροστά του. Έχω επίσης βαρεθεί να βλέπω όλη αυτή την οινική παραφιλολογία που αναπτύσσεται από διάφορες πλευρές, όπως, για παράδειγμα, από μερικούς οινεμπόρους, οι οποίοι διαλαλούν ότι το άλφα κρασί είναι το πιο σέξι του κόσμου, το βήτα είναι αυτό που έπινε ο τάδε αυτοκράτωρ ή ο τάδε αστέρας, το άλλο είναι ανάμεσα στα καλύτερα του κόσμου κατά το χι ή το ψι περιοδικό, το τάδε το άνοιξε στους γάμους της η πριγκίπισσα της Αγγλίας και άλλα άσχετα, κουραστικά και ανούσια πράγματα, που δεν αντέχουν ούτε στην ελάχιστη κριτική.
Τώρα τις γιορτές ανοίξτε, όσοι μπορείτε, μια-δυο φιάλες που αγαπάτε. Έτσι απλά και απροσποίητα, χωρίς επάρσεις και πολυλογίες. Μόνο έτσι βιώνεται το κρασί, μόνο έτσι οικοδομείται οινική εμπειρία, μόνο έτσι αναπτύσσεται το κριτήριό μας, μόνο έτσι αποκαθίσταται η ιστορική θέση του οίνου, που είναι, όπως απειράκις είπα, πρωτίστως πολιτιστική και γεωργική και δευτερευόντως ευφραντική και γευστική, μόνο έτσι αποσπάται το Θείο τούτο δώρο από τη δολοφονική γι’ αυτό γκλαμουριά, από το θέαμα και την ανοησία των καιρών που διάγουμε. Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες της στήλης τα καλύτερα, εύχομαι το νέο έτος να είναι λιγότερο γκρίζο απ’ ό,τι οι οικονομολόγοι και οι λοιποί ειδήμονες προβλέπουν. Λαμβάνω τα κατά καιρούς μηνύματά σας. Να ξέρετε πως με συγκινούν και με στηρίζουν. Και μου δίδουν δύναμη να συνεχίζω… Καλή Χρονιά! |
|